Yves Congar: Diferenzas entre revisións

Discípulo do filósofo do [[personalismo]], [[Jacques Maritain]]. Entrou na [[Orde Dominicana]] en 1925. Na [[segunda guerra mundial]] foi feito prisioneiro durante cinco anos nun [[campo de concentración]] nazi. As súas ideas contrarias ao [[nacionalsocialismo]] fixérono acreedor dunha especial dureza no trato.

Profesor en [[La Saulchoir]], o seu libro ''Verdadeira e falsa reforma de Igrexa '' foi obxecto de duras censuras. O seu apoio aos curas obreiros e a súa solidariedade coa causa da xustiza social non fixo máis que complicar a súa situación. Durante 10 anos é afastado do ensino, sancionado, marxinado de toda actividade pública e ten que exiliarse a [[Xerusalén]]. Sorpresivamente, [[Xoán XXIII]] encomendaralle traballar nos máis importantes documentos do [[Concilio Vaticano II]], xunto con outros teólogos naquel momento considerados aperturistas como [[Joseph Ratzinger]] ou [[Henri De Lubac]]. Fundou a colección de [[eclesioloxía]] ''Unam sanctam''. Víctima dunha enfermidade neuronal acabou os seus días impedido fisicamente pero intelectualmente activo. Como compensación a incomprensión e aos anos de sufrida obediencia e silenciamento, [[Xoán Paulo II]] nomeouno [[cardeal]].

Aunou o método especulativo, propio da [[escolástica]] co médoto histórico. Buscou un achegamento aosao [[protestantismo]] afirmando que a [[Biblia]] é regra para a [[Tradición]] e para a [[Igrexa]], pero sostén que é baixo a luz da Tradición e na proclamación na comunidade eclesial onde a Escritura adquire o seu sentido.

Nos seus estudos sobre o [[Espírito Santo]], parte dos escritos dos [[Pais da Igrexa]] gregos como [[Atanasio de Alexandría]] e [[Basilio o Grande]] co fin de achegarse a posicións aceptables para a [[Igrexa ortodoxa]], e une, como esta, eclesioloxía e [[pneumatoloxía]]. Para Congar o [[Gran Cisma]], dende o punto de vista dogmático é froito de perspectivas filosóficas diversas, pero expresan unha mesma fe.

Enfatiza que a Igrexa é santa, non en sí mesma, ou como cualidade dos seus membros, senón como ámbito da presencia de Deus que se achega á mesquindade e miseria humana (pecado), presente na comunidade eclesial. A extensión da vida divina é gratuíta ([[graza]]) sen mérito por parte da xerarquía e dos fieis que participan dela.

No que atinxe á catolicidade, esta ha de consistir na capacidade da Igrexa de asimilar e desenvolver os valores auténticos humanos e culturais, tanto doutras igrexas, como doutras relixións e de todas as culturas.

Busca tamén facer fincapé no rol fundamental dos laicos[[laico]]s, a través do seu compromiso coas causas xustas da humanidade. A salvación cristiá asume e engloba a liberación social, política, económica, cultural e persoal dándolle totalidade e plenitude na trascendencia. Aquí o compromiso ha de ser radical, dende un imperativo cristiá orientador, ha de ser radical, pero as opcións do crente poden ser opinables e falibles e, xa que logo, plurais.