Atlanta Flames: Diferenzas entre revisións

{{Equipo de hóckey sobre xeo

| nome = Atlanta Flames

| cores = Vermello, amarelo, branco<br /><span style="background-color:#E03A3E;width:50px;border:1px solid #000000">&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;</span> <span style="background-color:#FDB727;width:50px;border:1px solid #000000">&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;</span> <span style="background-color:#ffffff;width:50px;border:1px solid #000000">&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;</span>

}}

 

[[Eric Vail]] foi o máximo goleador da franquía con 174, mentres que [[Tom Lysiak]] liderou ao equipo con 431 puntos. [[Guy Chouinard]] foi o único xogador da franquía que conseguiu anotar 50 goles nunha única tempada. O porteiro [[Dan Bouchard]] liderou ao equipo en vitorias (166) e [[shutout]]s (20). Dous xogadores dos Flames gañaron o [[Calder Memorial Trophy]] ao mellor ''rookie'':<ref group="nota">O termo ''rookie'' fai referencia aos xogadores no seu primeiro ano na liga.</ref> Vail en [[Tempada 1974-1975 da NHL|tempada 1974–75]] e [[Willi Plett]] na [[Tempada 1975-1976 da NHL|tempada 1975–76]]. [[Bob MacMillan]] gañou o [[Lady Byng Memorial Trophy]] ao xogador co maior espírito deportivo na [[Tempada 1978-1979 da NHL|tempada 1978–79]]. O ''General Manager'' [[Cliff Fletcher]] é o único membro da franquía que foi introducido no [[Hockey Hall of Fame]].

A [[National Hockey League]] (NHL), que aumentara o número de equipos participantes de seis en 1966 a catorce en 1970, non tiña planeada ningunha outra ampliación ata polo menos 1973. A formación en 1971 dun nova gran liga profesional, a [[World Hockey Association]] (WHA), alterou os plans da NHL e deu como resultado unha loita entre as dúas ligas polos xogadores e os mercados.<ref name="LongWar">{{Cita noticia |apelidos=Mellor |nome=Bob |url=http://news.google.com/newspapers?id=07oyAAAAIBAJ&sjid=wOwFAAAAIBAJ&pg=4878%2C3197514 |título=The start of a long war |xornal=Ottawa Citizen |data=10 de novembro de 1971 |dataacceso=4 de febreiro de 2016 |páxina=23 |lingua=en}}</ref> A NHL tratou de excluír a WHA do recentemente construído [[Nassau Veterans Memorial Coliseum|Nassau Coliseum]] en [[Long Island]], [[Estado de Nova York|Nova York]].<ref name="1971Expansion">{{Cita noticia |apelidos=Bock |nome=Hal |url=http://news.google.com/newspapers?id=owsrAAAAIBAJ&sjid=XZoFAAAAIBAJ&pg=2798,6860396 |título=NHL admits Long Island, Atlanta; sees two more |xornal=Reading Eagle |date=10 de novembro de 1971 |dataacceso=4 de febreiro de 2016 |páxina=65 |lingua=en}}</ref> A liga tamén optou por situar un equipo no sur dos Estados Unidos.<ref name="2008ASGRetrospective">{{Cita web |apelidos=McGourty |nome=John |url=http://www.nhl.com/ice/news.htm?id=370370 |título=Former Flames recall hot times in Atlanta |editorial=National Hockey League |data=24 de xaneiro de 2008 |dataacceso=4 de febreiro de 2016 |lingua=en}}</ref> O 9 de novembro de 1971, a NHL anunciou que crearía dous equipos de expansión en Long Island e Atlanta.<ref name="1971Expansion" /> A franquía de Atlanta foille concedida a [[Tom Cousins]], que tamén posuía o equipo de baloncesto dos [[Atlanta Hawks]], e xogaría os seus partidos como local no [[Omni Coliseum]].<ref name="Boer13">{{Cita Harvard|Boer|2006|p=13}}</ref> O custo do equipo foi de 6 millóns de [[dólar estadounidense|dólares]].<ref name="LongWar" /> Cousins púxolle o nome de Flames (chamas, lapas, labaradas) á nova franquía en homenaxe ao incendio de Atlanta por parte do xeneral estadounidense [[William Sherman]] durante a [[Guerra Civil Estadounidense]].<ref name="Boer13" />

 

 

=== 1972–1975 ===

Os Flames debutaron na NHL en Long Island fronte ao outro equipo de expansión creado esa tempada, os [[New York Islanders]], o 7 de outubro de 1972. Gañaron o partido por 3 goles a 2, e [[Morris Stefaniw]] marcou o primeiro gol na historia da franquía na NHL no [[Nassau Veterans Memorial Coliseum]].<ref>{{Cita Harvard|Boer|2006|p=17}}</ref> Unha semana despois, o 14 de outubro, o equipo debutou como local. O Omni Coliseum acolleu o primeiro evento da súa historia, no que os Flames empataron fronte aos [[Buffalo Sabres]], 1–1, ante un estadio cheo con 14.568 espectadores.<ref name="Omni">{{Cita noticia |apelidos=Saladino |nome=Tom |url=http://news.google.com/newspapers?id=QwJfAAAAIBAJ&sjid=aWQNAAAAIBAJ&pg=5153%2C4780248 |título=Omni opens in Atlanta with hockey reigning |xornal=Waycross Journal-Herald |data=16 de outubro de 1972 |dataacceso=5 de febreiro de 2016 |páxina=P9 |lingua=en}}</ref> O papel do equipo foi respectable ao longo da maior parte da tempada sustentándose nas actuacións dos porteiros Bouchard e Myre,<ref>{{Cita Harvard|Boer|2006|p=18}}</ref> e a mediados de xaneiro, tiñan un rexistro de 20-19-8 vitorias-derrotas-empates. Os Flames gañaron tan só cinco partidos máis no resto da tempada, finalizando cun rexistro de 25–38–15.<ref name="0708MG144">{{Cita Harvard|Hanlon|Kelso|2007|p=144}}</ref> Atlanta finalizou na sétima posición da [[West Division (NHL)|West Division]], non conseguindo clasificarse para os ''play-offs''.<ref name="0708MG105">{{Cita Harvard|Hanlon|Kelso|2007|p=105}}</ref> O equipo tivo un éxito razoable na venda de entradas: vendeu preto de 7.000 abonos de tempada ao principio da tempada,<ref>{{Cita noticia |url=http://news.google.com/newspapers?id=vTYyAAAAIBAJ&sjid=O7cFAAAAIBAJ&pg=1114,3977954 |título=Atlanta opens complex |xornal=The Palm Beach Post |data=8 de outubro de 1972 |dataacceso=27 de agosto de 2012 |páxina=E9 |lingua=en}}</ref> e unha media de 12.516 espectadores por partido.<ref name="0708MG194">{{Cita Harvard|Hanlon|Kelso|2007|p=194}}</ref>

 

 

A [[Expansión da NHL de 1974|expansión]] da NHL da [[Tempada 1974-1975 da NHL||1974–75]] provocou un realiñamento dos equipos. A liga mudou o seu formato a unha estrutura de catro divisións, situando aos Flames na [[Patrick Division]].<ref>{{Cita noticia |url=http://news.google.com/newspapers?id=0B9OAAAAIBAJ&sjid=Ue0DAAAAIBAJ&pg=3224,2541374 |título=Name's the same, but little else |xornal=Spokane Spokesman-Review |data=1974-10-06 |dataacceso=5 de febreiro de 2016 |páxina=4 |lingua=en}}</ref> Lysiak repetiu como máximo anotador dos Flames con 77 puntos mentres que [[Eric Vail]], xogando a súa primeira tempada completa, liderou ao equipo con 39 goles.<ref name="0708MG195">{{Cita Harvard|Hanlon|Kelso|2007|p=195}}</ref> Vail foi o mellor entre todos os ''rookies'' e conseguiu o [[Calder Trophy]].<ref>{{Cita Harvard|Ornest|1980|p=27}}</ref> O equipo sobrepúxose a unha serie de 8 derrotas en decembro e ás lesións de varios xogadores importantes para finalizar a súa primeira tempada gañadora cun rexistro de 34–31–15.<ref>{{Cita Harvard|Boer|2006|p=24}}</ref><ref name="8YearsinAtlanta">{{Cita noticia |título=Calgary Flames: their eight years in Atlanta |xornal=Calgary Herald |data=8 de outubro de 1980 |páxina=E10}}</ref> Con todo, finalizaron na cuarta posición da Patrick Division e non conseguiu clasificarse para os ''play-offs''.<ref name="0708MG105" /> Alegando motivos persoais, Geoffrion renunciou como adestrador xefe a final da tempada. Foi substituído por [[Fred Creighton]], que adestrara ao equipo asociado aos Flames, os [[Omaha Knights]].<ref>{{Cita noticia |url=http://news.google.com/newspapers?id=8HBEAAAAIBAJ&sjid=VbIMAAAAIBAJ&pg=1399,548577 |título=Geoffrion resigns as Flames' coach |xornal=Albany Herald |data=4 de febreiro de 1975 |dataacceso=5 de febreiro de 2016 |páxina=8 |lingua=en}}</ref> Posteriormente Fletcher acreditou que a personalidade extravertida de Geoffrion fora o motivo principal polo que a xente de Atlanta seguiu aos Flames durante as primeiras tempadas, mentres que os xogadores do equipo indicaron posteriormente o estilo de adestramento máis técnico e pedagóxico de Creighton.<ref name="2008ASGRetrospective" />

Creighton creou un equipo consistente, mais non excepcional, finalizando na terceira posición na Patrick Division nas tres seguintes tempadas e gañando algúns partidos máis dos que perdían cada ano.<ref>{{Cita Harvard|Boer|2006|p=25}}</ref> O equipo clasificouse para os ''play-offs'' nas tres tempadas, mais foron eliminados na primeira rolda todas as veces.<ref name="0708MG105" /> Na [[Tempada 1975-1976 da NHL|tempada 1975–76]], foron derrotados por [[Los Angeles Kings]] nunha serie ao mellor de tres partidos por 2 partidos a 0. Os Kings eliminaron de novo aos Flames na [[Tempada 1976-1977 da NHL|tempada 1976–77]], mais os de Atlanta conseguiron a primeira vitoria nos ''play-offs'' da súa historia no segundo partido das series.<ref name="0708MG219" /> Vail marcou o gol gañador na vitoria por 3 goles a 2 o 7 de abril de 1977,<ref>{{Cita noticia |url=http://news.google.com/newspapers?nid=348&dat=19770408&id=v-wtAAAAIBAJ&sjid=_zIDAAAAIBAJ&pg=6819,1050224 |título=Flames break jinx, square series with Kings |xornal=Rome News-Tribune |data=8 de abril de 1977 |dataacceso=6 de febreiro de 2016 |páxina=7A |lingua=en}}</ref> mais os Flames foron eliminados no terceiro partido.<ref name="0708MG219" /> No [[Draft da NHL 1975|''draft'' de 1975]] [[Willi Plett]] emerxeu como xove estrela para os Flames. Anotou 33 goles na súa primeira tempada como profesional na [[Tempada 1976-1977 da NHL|1976–77]] e gañou o Calder Trophy.<ref name="Podnieks682">{{Cita Harvard|Podnieks|2003|p=682}}</ref>

 

 

Alentados por un récord de 10 vitorias consecutivas en outubro de 1978,<ref name="8YearsinAtlanta" /> na [[Tempada 1978-1979 da NHL|tempada 1978–79]] os Flames conseguiron o seu mellor rexistro de todas as súas tempadas en Atlanta con 41 vitorias, 31 derrotas e 8 empates.<ref name="0708MG105" /> [[Bob MacMillan]], adquirido no intercambio de Myre, converteuse no primeiro xogador dos Flames (excluíndo a Lysiak) en liderar ao equipo en anotación en seis anos e, xunto con [[Guy Chouinard]], foi un dos primeiros dous xogadores dos Flames en anotar [[Lista de xogadores da NHL con 100 puntos nunha tempada|100 puntos]] nunha tempada.<ref name="0708MG105" /><ref>{{Cita Harvard|Boer|2006|p=27}}</ref> Chouinard converteuse tamén no primeiro xogador do equipo con also became the team's first [[Lista de xogadores da NHL con 50 goles nunha tempada|50 goles nunha tempada]].<ref>{{Cita noticia |url=http://news.google.com/newspapers?id=k_YjAAAAIBAJ&sjid=Hu4DAAAAIBAJ&pg=6680,3357393 |título=Atlanta routs Rangers |xornal=Spokane Spokesman-Review |data=7 de abril de 1979 |dataacceso=6 de febreiro de 2016 |páxina=21 |lingua=en}}</ref> MacMillan gañou o [[Lady Byng Memorial Trophy]] esa tempada como xogador máis deportivo da NHL.<ref name="0708MG23">{{Cita Harvard|Hanlon|Kelso|2007|p=23}}</ref> Nos ''play-offs'' fronte aos [[Toronto Maple Leafs]], Atlanta unha vez máis non puido gañar un partido e perderon a serie ao mellor de tres partidos por 2 partidos a 0.<ref name="0708MG219" />