Émile Durkheim: Diferenzas entre revisións

Contido eliminado Contido engadido
Lameiro (conversa | contribucións)
Lameiro (conversa | contribucións)
corrixo
Liña 29:
En cambio, nas sociedades modernas está instalada a pena restitutiva, aquela que pretende volver as cousas ao estado anterior a aquel no que foi cometido o crime. A ofensa non se comete contra toda a sociedade, senón que é un problema entre as partes. Nas sociedades modernas existen as formas de dereito civil, da familia, do comercio. Os homes, ao nacer distintos entre si, son diferentes, por iso existe unha división do traballo social.
 
Mas sociedades primitivas, a solidariedade xorde da [[conciencia colectiva]] e denomínaa '''[[solidariedade mecánica]]''': a identificación cun [[grupo social]] prodúcese polas condicións de igualdade, está en voga a idea de [[comunidade]] en tanto os individuos teñen "cousas en común", que producen un forte compromiso. En canto á división do traballo, non hai especialización, pero si ascenso (Durkheim da dous exemplos de sociedades primitivas nun contexto moderno: A Igrexa e o Exército, fortemente verticalistas ambas as dúas). Nas sociedades modernas, esa [[conciencia colectiva]] é máis débil e a solidariedade que existe nelas é '''[[Solidariedade orgánica|orgánica]]''', posto que xorde das diferenciasdiferenzas producidas pola [[división social do traballo]], que é en xeral a resposta que no século XIX dá á pregunta sobre a orixe de todo feito social. A solidariedade é, máis particularmente, por necesidade neste tipo de sociedades, nas que as paixóns son substituídas polos intereses.
 
Nesta obra aparece a primeira formulación dunha categoría que se instala firmemente no pensamento de Durkheim: a [[anomia]]. Cando comeza a analizar o funcionamento das sociedades complexas (ou modernas), encóntrase con esta clasificación, entendendo a anomia como unha carencia de solidariedade social, dado que as relacións cos órganos non están regulamentadas polo desaxuste orixinado pola permanente modernización. Particularmente, Durkheim atopa no contrato social un factor de anomia, xa que non garante a orde.