Igrexa de Santa Mariña Dozo: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
→Galería de imaxes: punto |
Xas (conversa | contribucións) m arranxiños de formato |
||
Liña 4:
As ruínas da '''igrexa de Santa Mariña Dozo''', en [[Cambados]], son os restos que quedan dunha igrexa [[arquitectura gótica|gótica]] construída no [[século XV]] por dona María de Ulloa, señora de Cambados e nai de [[Alonso III de Fonseca]], sobre unha edificación [[románico|románica]] do [[século XII]]. Desde [[1943]] é [[Monumento Histórico-Artístico]].
== Situación ==
Érguese na base do monte da Pastora, nas inmediacións dun antigo [[castro (poboado)|castro]]. É de estilo gótico mariñeiro con influencias [[renacemento|renacentistas]]. Comezou a construción Lope Sánchez de Ulloa, sendo a súa filla María de Ulloa quen a ampliou e rematou. Parece que tamén interveu na súa construción Xoana de Hungría, muller de [[Paio Gómez de Soutomaior]], aínda que outros autores dubidan desta contribución. Algúns elementos decorativos poñen en evidencia que os mestres construtores pertencían ó círculo que traballaba en [[Santiago de Compostela|Santiago]], repetindo en Cambados os modelos utilizados, como tal, no [[Hospital dos Reis Católicos|Hospital Real de Santiago]].
== Historia ==
O cardeal [[Jerónimo del Hoyo]] e [[Caamaño Bournacell]] datan o inicio da construción no [[século XV]], concretando este último nos anos 1470-1490. Outros autores (como [[Ángel del Castillo|A. del Castillo]], [[Xosé Filgueira Valverde|Filgueira Valverde]], [[Xerardo Álvarez Limeses|Álvarez Limeses]]) dan diversas datas comprendidas entre [[1502]] e [[1541]]. No transcurso das obras de restauración de 1977 apareceu nunha das capelas laterais unha inscrición coa data de 1590, data que só indica que esa capela é posterior ás outras.
Liña 22 ⟶ 24:
Na fachada existía un rosetón, desaparecido a principios do [[século XX]]: López Ferreiro descríbeo en [[1897]] pero [[Álvaro de la Iglesia]] menciona que os restos estaban ciscados polo chan da igrexa. Consérvase tamén unha das torres da fachada, semiderruída.
==
A igrexa mantivo o culto ata mediados do [[século XIX]]. En [[1838]], ante a ameaza de ruína, trasladouse provisionalmente o culto á igrexa do convento de San Francisco, extinguido en [[1835]]. Sacouse o teito da igrexa, de madeira e a dúas augas, pero a restauración paralizouse e non se fixo máis nada, polo que a ruína foi cada vez a máis: derrubouse a fachada, perdéndose o rosetón; retablos e altares foron trasladados ou, simplemente, desapareceron, e o uso como cemiterio deixou de ser unicamente nobiliario para pasar ó común da parroquia.▼
O adro e o contorno da igrexa están completamente ocupados polo [[cemiterio]] parroquial, do que [[Álvaro Cunqueiro|Cunqueiro]] dixo que era "''o máis melancólico camposanto do mundo''". Hoxe, as [[tumba]]s invaden xa o interior das ruínas.▼
A declaración como Monumento Nacional en [[1943]] non mellorou a situación xa que a primeira actuación para a restauración non chegou ata [[1977]].▼
== Galería de imaxes ==
{{Galería
|Ficheiro:Santa Mariña 03-86d.jpg|Detalle da ''preguiza'', na clave do terceiro arco.
Liña 30 ⟶ 39:
}}
== Notas ==
{{Listaref}}
▲A igrexa mantivo o culto ata mediados do [[século XIX]]. En [[1838]], ante a ameaza de ruína, trasladouse provisionalmente o culto á igrexa do convento de San Francisco, extinguido en [[1835]]. Sacouse o teito da igrexa, de madeira e a dúas augas, pero a restauración paralizouse e non se fixo máis nada, polo que a ruína foi cada vez a máis: derrubouse a fachada, perdéndose o rosetón; retablos e altares foron trasladados ou, simplemente, desapareceron, e o uso como cemiterio deixou de ser unicamente nobiliario para pasar ó común da parroquia.
▲O adro e o contorno da igrexa están completamente ocupados polo [[cemiterio]] parroquial, do que [[Álvaro Cunqueiro|Cunqueiro]] dixo que era "''o máis melancólico camposanto do mundo''". Hoxe, as [[tumba]]s invaden xa o interior das ruínas.
▲A declaración como Monumento Nacional en [[1943]] non mellorou a situación xa que a primeira actuación para a restauración non chegou ata [[1977]].
==Véxase tamén==
| |||