Revisión como estaba o 26 de marzo de 2015 ás 11:39 editar Elisardojm (conversa \| contribucións) 102.538 edicións *flamencos>flamengos ← Edición máis vella		Revisión como estaba o 9 de febreiro de 2016 ás 14:21 editar desfacer BanjoBot 2.0 (conversa \| contribucións) Bots 393.002 edicións m Bot: Engado {{Control de autoridades}}; cambios estética Edición máis nova →
Liña 6: Tras cursar estudos en [[París]], durante algún tempo foi profesor de [[Retórica]] no Instituto de Poitiers e desde 1864 ensinou estética e historia da arte na Escola de Belas Artes. Viaxou por [[Inglaterra]], [[Alemaña]] e [[Italia]], e en 1878 ingresou na Academia. No terreo filosófico, Taine criticou a escola de Cousin, inspirándose nos «ideólogos» do século XVIII. No tratado ''De l’intelligence'' (1870; ''Da intelixencia'') desenvolveu, na liña de [[Auguste Comte\|Comte]] e do positivismo de [[Stuart Mill]], o seu pensamento, tendente a fundar unha psicoloxía científica e experimental sobre bases fisiolóxicas. Estas ideas tiveron unha gran resonancia; en literatura constituíron a base teórica do naturalismo e nelas inspirouse [[Émile Zola]] desde a súa novela ''Teresa Raquin''. Así mesmo, Taine expuxo os conceptos básicos dun método estético e crítico esencialmente casualista-determinista. Despois do ''Essai sur Tite-Live'' (1856; ''Ensaio sobre [[Tito Livio]]''), no soado ''Essai sur lles fables de La Fontaine'' (1860; ''Ensaio sobre as fábulas de [[La Fontaine]]''), na ''Histoire da littérature anglaise'' (1864-1869; ''Historia da literatura inglesa'') e nas leccións sobre arte [[Flandres\|flamenga]], grega e italiana, recompiladas baixo o título ''Philosophie de l'art'' (1865-1869; ''Filosofía da arte''), analizaba as obras artísticas e literarias considerándoas como o resultado da raza, o ambiente (tanto físico como histórico-xeográfico) e o momento (é dicir, a suma dos datos preexistentes que condicionan o devir histórico). Ademais, tendía a definir en cada autor a facultade dominante que lle impulsaba a expresarse nunha dirección determinada. Este método tivo moitos e inmediatos seguidores, pero pronto xurdiron críticas do excesivo esquematismo e da incapacidade de determinar adecuadamente os caracteres formais dunha obra. Non obstante os excesos teóricos, Taine demostrou ser un crítico penetrante nas páxinas que escribiu acerca de [[Honoré de Balzac\|Balzac]] e [[Stendhal]] e, en xeral, nos tres volumes de ensaios publicados entre 1858 e 1894. Liña 55: {{ORDENAR:Taine, Hippolyte}} {{Control de autoridades}} [[Categoría:Historiadores de Francia]] [[Categoría:Críticos literarios]]

Hippolyte Taine: Diferenzas entre revisións