Estonia: Diferenzas entre revisións

Contido eliminado Contido engadido
m Bot: Engado {{Control de autoridades}}
repartición
Liña 250:
A literatura moderna de Estonia comezou a desenvolverse a comezos do [[século XIX]] coa poesía de [[Kristjan Jaak Peterson]]. O poema épico nacional ''Fillo de Kalev'', que foi escrito por [[Friedrich Reinhold Kreutzwald]] a mediados dese século inspirado no poema épico [[Finlandia|finlandés]] ''kalebala'' recolle contos, lendas e versos cantados . A lírica experimenta nesta época un auxe con poetas como: [[Marie Under]], [[Lydia Koidula]] que publica en 1867 “O reiseñor de Emajógi”; [[Johannes Barbarus]], autor de “O Home e a esfinxe”.
 
A comezos do [[século XX]], os escritores estonianos adoptan modelos [[Francia|franceses]] e [[Escandinavia|escandinavos]]. Entre os autores polifacéticos figuran: [[Iuhan Liiv]], que publica Obras reunidas en 1904; [[August Kitzberg]], que escribe o drama “O Deus da bolsa” (1915); [[August Jakobson]], o drama “Loita sen liña de fronte” (1947); [[Friedebert Tuglas]], os contos “Reparto“Repartición de terras” (1906).
 
No primeiro período da independencia, o escritor [[Anton Hansen Tammsaare]] escribiu en 1926 a obra “Verdade e Xustiza” e “Novo Vanapagan de Pórgupóhia” en 1939. Outros novelistas destacados foron [[Iuhan Madarik]], autor do relato “O zapateiro vermello da aldea Miüiksi” (1925), [[Oskar Luts]], coa súa novela “Na sombra das follas de ouro” (1933) e [[Mait Metsanurk]], a novela “Vento vermello” (1928). En poesía destacan [[Iuhan Sütiste]] que escribe “Mar e bosque” (1937); [[Karl E. Sóót]], e “A fouce da lúa” (1937); [[Ana Haava]], e o seu “Canto estoniano” (1935); [[Jean Kárner]], co libro de poesías “Un home na encrucillada” (1932).