Curuxa común: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
m Bot - ortografía: *sudoeste -> suroeste; cambios estética |
file |
||
Liña 58:
As curuxas adultas son solitarias, agás no tempo da reprodución. A súa conduta territorial non é, porén, moi marcada, polo que moitas veces varias aves ou parellas poden vivir a distancias relativamente pequenas. Durante o inverno os machos mesmo chegan a tolerar a presenza doutros conxéneres nos seus lugares de descanso. Noutros casos, especialmente durante a cría, a conduta defensiva fronte a intrusos da propia especie aumenta, con persecucións e mesmo agresións físicas. Malia isto, os territorios de caza das parellas que están a criar solápanse moi adoito.
Mentres as femias chocan, os machos buscan moitas veces unha nova parella coa que reproducirse ([[polixinia]]). Isto provoca que en ocasións dúas ou máis femias incuben a un tempo nun só niño ou en máis de un dentro do territorio do macho. O aparellamento dunha femia con varios machos ([[poliandria]]) é menos habitual. ▼
[[Ficheiro:Schleiereule_fws.jpg|miniatura|200px|Curuxa común]]
▲Mentres as femias chocan, os machos buscan moitas veces unha nova parella coa que reproducirse ([[polixinia]]). Isto provoca que en ocasións dúas ou máis femias incuben a un tempo nun só niño ou en máis de un dentro do territorio do macho. O aparellamento dunha femia con varios machos ([[poliandria]]) é menos habitual.
A táctica fronte ós inimigos consiste en evitalos. As curuxas adoitan seren malas de localizar cando están pousadas e ben agachadas ó que axudan a plumaxe mimética e a capacidade de estaren sen se mover. Cando son molestadas agáchanse ou apértanse ben contra a estrutura do seu punto de repouso. En casos extremos foxen zarriscando o inimigo cos seus excrementos. Os exemplares que non poden fuxir adoptan posturas de ameaza abrindo as ás e proxectando o corpo cara adiante. A isto xuntan berros e simulacros de ataque. Os polos que aínda non voan e os exemplares acurralados deféndense con golpes das gadoupas, máis que co bico.
Liña 67:
A lista a seguir baséase na clasificación de Schneider e Eck ([[1995]]):
* '''Curuxa mediterránea ''' (''T. a. alba''), a forma típica. Viven no sur e oeste de Europa incluídas [[Gran Bretaña]] e o norte de África. O peito é branco, ás veces con pequenas manchas escuras.
[[File:Kerkuil Tyto alba Jos Zwarts 6.jpg|thumb|120px|Curuxa común]]
* '''Curuxa centroeuropea''' (''T. a. guttata''), do centro e sueste do continente europeo, dende o sur de [[Escandinavia]] ata [[Turquía]]. A parte ventral é castaña amarelada, a cara é algo máis escura que na variedade mediterránea.
* '''Curuxa de [[Córsega]] e [[Sardeña]]''' (''T. a. ernesti''), unha forma presente nestas dúas illas mediterráneas. A parte inferior é branca, a superior é moi clara e a cara e a parte inferior das ás brancas de neve. Teñen una mancha avermellada diante os ollos.
| |||