Otón de Frisinga: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
mSen resumo de edición |
engado ligazóns |
||
Liña 1:
'''Otón de Frisinga''' ou '''Otto von Freising''', segundo o seu nome orixinal en alemán, (nado arredor de 1112, probablemente en [[Klosterneuburg]], preto de [[Viena]]; morto o 22 de setembro de 1158 no mosteiro cisterciense de [[Morimond]], Francia), foi desde 1138 bispo de [[Frisinga]] e un dos principais historiadores da [[Idade Media]].
==Vida==
Otón de Frisinga naceu arredor de 1112, foi o quinto fillo de [[Leopoldo III de Austria (Babenberg)|Leopoldo III]] (da casa de
Recibiu a súa primeira formación no mosteiro de Klosterneuburg, o cal fundara o seu pai en 1114. En 1126 foi nomeado preboste do mosteiro. Ese mesmo ano ou o seguinte Otón foi a estudar en Francia, principalmente en París, que se establecera como centro da entón recente escolástica (en lugar da habitual monástica). Otón pasou seis anos alí e oíu a [[Pierre Abélard|Pedro Abelardo]], [[Hugo de San Vítor]] e [[Xilberto Porretano]].
En 1132 xunto con quince compañeiros alemáns nobres uniuse á
Seis anos despois, en 1138, sendo un monxe de 26 anos de idade, foi elixido abade. Pero ao día seguinte, recibiu do rei Conrado III o nomeamento como bispo de Frisinga e a partir de entón esforzouse para renovar a vida eclesial na súa diocese e os seus mosteiros, como o de Schäftlarn (premonstratense), Schlehdorf (augustino) e Innichen. Otón liberou da opresión secular da bailía a Catedral de Frisinga e fixo que a escola da catedral acadara unha considerable importancia. Tamén fundou en Frisinga os mosteiros de Schliersee (unha colexiata) e Neustift (premonstratense). Curiosamente, ningún deles cisterciense.
Durante a época da [[Querela das Investiduras]] case necesariamente debeu entrar en conflito coa familia [[Wittelsbach]], pero debido á súa relación imperial mediou con éxito nas disputas entre os
Otón acorreu á convocatoria de Bernardo de Claraval e foi á Segunda Cruzada, de cuxo fracaso conseguiu escapar con dificultade cun pequeno grupo de seguidores leais.
Tamén cumpriu funcións diplomáticas para Conrado III. Realizou tres viaxes a Roma. Baixo o reinado do emperador Federico Barbarroxa estivo implicado na resolución do litixio co
En 1157 o emperador Federico Barbarroxa encomendoulle oficialmente rexistrar os seus feitos (''Gesta Friderici Imperatoris''). Otón non puido completar o seu traballo: morreu camiño do cabido xeral dos cistercienses no mosteiro de Morimond o 22 de setembro de 1158. Ata o século XVII a tumba de Otón de Frisinga alzábase por riba do chan e era claramente visible fronte ao altar maior dese mosteiro.<ref>Leopold Grill: "Ergebnis der Suche nach dem Grab Ottos von Freising", en: ''Annalen des Naturhistorischen Museums 77'' (1973), pp. 421-424.</ref>
Hoxe hai un relicario cos seus ósos baixo o altar maior da Igrexa Colexiata de Heiligenkreuz nos [[Bosques de Viena]].
==Obra==
Na historia da filosofía Otón de Frisinga é un dos primeiros en reintroducir a [[Aristóteles]] en Alemaña<ref>Martin Grabun, ''Die Geschichte der Scholastischen Methode'', vol. 11, Berlín, Akademie Vedag, 1957, pp. 70</ref>. Da súa obra literaria consérvanse só fragmentos. Os seus escritos filosóficos e a súa correspondencia perdeuse. Como cisterciense Otón estaba intimamente en sintonía cos ideais relixiosos e o mundo espiritual do seu tempo, como historiador, creou importantes obras historiográficas sobre os
A súa primeira obra, a [[Chronica sive Historia de duabus civitatibus|''Chronica sive Historia de duabus civitatibus'']], é dicir “A historia de dúas ciudades” inspírase na obra [[De Civitate Dei|''De Civitate Dei'']] de [[Agostiño de Hipona|Santo
Hannover-Leipzig, 1912. (Na Biblioteca de Scriptores rerum Germanicarum in usum scholarum).</ref>. É unha historia do mundo en 7 libros, o oitavo libro desenvolve a visión de Otón sobre o [[Xuízo Final]]. Otón escribiu esta obra entre 1132-1146 e revisouna de novo en 1157. A obra foi o punto culminante da
Arredor de 1156 Otón comezou a súa ''Gesta Friderici Imperatoris'', unha obra sobre os actos do seu sobriño o emperador Federico Barbarroxa. Baixo o reinado do emperador escribiu os dous primeiros libros: o Libro 1 trata o periodo desde Henrique IV ata Conrado III. En contraste coa persepciñon do Chronicon, interprétao como un tempo de preparación para a próxima plenitude do poder imperial baixo Federico Barbarroxa.
O Libro 2 describe a historia de Barbarroxa entre 1152 e 1158. Otón utilizou como fonte moitos documentos imperiais. Só acadou a rematar os dous primeiros volumes. Aínda que antes da súa morte (1158), encomendara ao seu alumno Rahewin para completar a obra. Rahewin escribiu a terceira e cuarta parte. Outro continuador foi Otón de St. Blasien.
A Gesta está pensada desde una perspectiva menos profunda no que respecta á filosofía da historia, pero recolle moitas características da historia da igrexa e de personalidades importantes, como Abelardo e
==Culto a Otón==
Na [[Orde do Císter|Orde Cisterciense]] Otón foi reverenciado como un santo. Na Arquidiocese de Viena e na de [[Múnic]] e Frisinga, con permiso concedido por Roma desde 1973, celébrase a súa festividade o 7 de setembro.<ref>Erzdiözese Wien, Direktorium. Dispoñible en http://www.erzdioezese-wien.at/pages/inst/23426524.</ref>
Na catedral de Frisinga situáse unha estatua do Beato. Baixo o altar sacramental da igrexa da mosteiro cisterciense de Heiligenkreuz hai un relicario cos supostos restos de Otón.
Para a consagración do altar da catedral de San Cástulo en Moosburg, empregouse unha reliquia do beato Otón. En 1995 erixiuse nos terreos do antigo convento Morimond una estela conmemorativa.<ref> Peter Pfister und Friedrich Wetter: ''Ihr Freunde Gottes allzugleich. Heilige und Selige im Erzbistum München und Freising'', Múnic 2003, pp. 122.</ref> No ponte Korbinian de Frisinga lámbrao unha estatua. A miúdo é representado en vidreiras, sobre todo como bispo escritor, é así na igrexa parroquial de Liesing na capela de Otón de Frisinga, en Gaaden.
Curiosamente o "santo" goza de maior reverencia entre os historiadores e xermanistas que no pobo católico da súa terra natal. Ten unha placa conmemorativa no Walhalla de [[Ratisbona]].
==Bibliografía==
|