Matsuo Basho: Diferenzas entre revisións

Os círculos literarios de [[Nihonbashi]] rapidamente recoñeceron o valor da poesía de Bashō polo seu estilo sinxelo e natural. En 1674 pasou a formar parte do círculo interno de profesionais do ''Haikai'' e, secretamente, recibiu ensinanzas de Kitamura Kigin (1624-1705).<ref> Carter 1997, p. 62. </ref> Naquela época escribieuescribio este ''hokku'' en homenaxe ó [[shōgun]] [[Shogunato Tokugawa|Tokugawa]]:

Adoptou un novo ''tengo'', '''Tosei''', e no [[1680]] xa se adicaba ó oficio de poeta a tempo completo, sendo mestre de vinte discípulos. O mesmo ano publicouse ''Tosei-Montei Dokugin-Nijukasen''((桃青门弟独吟二十歌仙), unha obra cos mellores poemas de Tosei e dos seus vinte discípulos, que amosaba o talento do artista. No inverno de 1680, tomou a sorprendente decisión de pasar ó outro lado do río, en Fukagawa, lonxe da xente e escollendo unha vida máis solitaria.<ref> Carter 1997, p. 57 </ref> Os seus discípulos construíronlle unha cabana rústica e plantáronlle un bananeiro (芭蕉, bashō) no patio, dando un nuevonovo ''tengo'' ó poeta que a partir dese momento chamaríase '''Bashō''', e o seu primeiro hogarfogar permanente. Amaba moito á planta, e molestáballe moito ver medrar plantas do xénero ''[[Miscanthus]] '', unha [[Poaceae]] típica de Fukagawa, ó redor do seu bananeiro. Escribiu:

A pesar do seu éxito, vivía insatisfeito e solitario. Comenzou a practicar a [[meditación]] [[zen]], pero non parece que lograra recuperar a tranquilidade de espírito.<ref> Ueda 1982, p. 25. </Ref> No inviernoinverno de [[1682]] incendiouse a súa cabana e, pouco despois, a comezos de [[1683]], a súa nai morreu. Con todos estes acontecementos, viaxou a Yamura para quedarse en casa dun amigo. O inviernoinverno de 1683 os seus discípulos regaláronlle unha segunda cabana en Edo, pero o seu estado de ánimo non mellorou. En 1684, o seu discípulo Takarai Kikaku publicou unha recompilación de poemas seus e outros poetas, ''Minashiguri''(虚栗), ''Castañas arrugadas''.<ref> Kokusai 1948, p. 247 </ref> Máis tarde, ese mesmo ano, deixou Edo para realizar o primeiro dos seus catro grandes viaxes.<ref> Ueda 1992, p. 95. </ref>