Sistema de escrita: Diferenzas entre revisións

Como cada carácter representa a unha palabra simple (ou, de xeito máis preciso, a un [[morfema]]), se necesitan moitos logogramas para escribir tódalas palabras dunha lingua. O vasto corpus de logogramas e a memorización do seu significado son as principais desvantaxes dos sistemas logográficos sobre os sistemas alfabéticos. Pola contra, como o significado é inherente ao símbolo, o mesmo sistema logográfico pode, en teoría, ser usado para representar diferentes linguas. Na práctica, isto é certo só para linguas fortemente relacionadas, como as [[linguas chinesas]], pois as restricións sintácticas reducen a posibilidade de portabilidade dun certo sistema logográfico. O [[Lingua xaponesa|xaponés]] usa profusamente [[Kanji|logogramas chineses]] no seus sistemas de escrita, tendo moitos dos signos os mesmos ou similares significados. Porén, as [[semántica]]s, e especialmente a [[gramática]], son o suficientemente distintas como para que un texto chinés longo sexa ilexíbel para un lector xaponés sen coñecementos básicos de gramática chinesa, se ben frases curtas e concisas como os signos e as cabeceiras das novas dos [[Xornal|xornais]] son moito máis fáciles de comprender.

 

 

 

O máis importante (e, e certa medida, o único supervivinte) dos sistemas de escrita logográficos modernos é o Chinés, cuxos caracteres foron ou son usados, con distintos graos de modificación, en Chinés, Xaponés, Coreano, Vietnamita, e outras linguas do [[Sueste asiático]]. Os xeróglifos do Exípcio Antigo e o sistema de escrita maia son tamén sistemas cunhas certas características logográficas, aínda que tamén estableceron características fonéticas e non teñen un uso cotián.