Adalberto de Kent: Diferenzas entre revisións

'''Etelberto''' (tamén ''Æthelberht''), nado cara ao [[560]] e finado o [[24 de febreiro]] de [[616]], foi [[Reino de Kent|rei de Kent]] desde arredor do ano 558 ou 560 (a data máis temperá segundo Sprott, a última segundo William de Malmesbury, Libro 1.9 ) ata a súa morte. [[Beda]], o monxe do s.séxulo VIII, na súa ''[[Historia ecclesiastica gentis Anglorum|Historia Eclesiástica do pobo inglés]]'', lista a Etelberto como o terceiro rei en exercer o ''imperium'' sobre outros reinos [[anglosaxóns]]. A ''[[Crónica anglosaxoa]]'' de finais do século IX cualifícao de ''"bretwalda"'', ou "gobernante de Bretaña". Foi o primeiro rei inglés convertido ao [[cristianismo]].

Etelberto era fillo de Eormenric, e sucedeuno como rei, segundo a ''Crónica.'' Casou con Berta, a filla cristiá de [[Cariberto I|Cariberto]], rei dos [[francos]], facendo así unha alianza co estado máis poderoso da [[Europa Occidental]] de entón; o matrimonio probablemente constituíuse antes de Etelberto ascender ao trono. A influencia de Berta puido facer que o papa [[Gregorio I, papa|Gregorio I]] decidise enviar a [[Agostiño de Canterbury|Agostíño]] como misioneiro desde Roma. Agostiño aterroudesembarcou na Illa de Thanet, na parte oriental de Kent, en 597. Pouco despois, Etelberto converteuse ao cristianismo, establecéronse igrexas, e comezou no reino unha conversión masiva. Etelberto proporcionou terras en [[Canterbury]] á nova misión non só para o que sería coñecido como a [[Catedral de Canterbury]] senón tamén para o que finalmente sería a Abadía de Santo Agostiño (St. Augustin's Abbey).

A lei de Etelberto para Kent, o código escrito máis antigo nunha [[Linguas xermánicas|lingua xermánica]], instituía un complexo sistema de multas. Este pódese atopar no ''Textus Roffensis'' (c. 1120). Kent era rico, con fortes lazos comerciais co continente, e Etelberto quizais instituira un control real sobre o comercio. Durante o seu reinado, por primeira vez despois da invasión anglosaxoa, as moedas empezaron a circular en Kent. Etelberto foi canonizado polo seu papel no establecemento do cristianismo calcedónico entre os anglosaxóns, ao que adherían a súa muller e a súa filla. A súa [[Santoral|festa]] na [[Igrexa Ortodoxa|igrexaIgrexa ortodoxaOrtodoxa orientalOriental]] e na [[Igrexa Católica|igrexaIgrexa católicaCatólica romanaRomana]] orixinalmente era o 24 de febreiro, mais foi mudada ao 25.

No século X, os ataques de pobos continentais a Gran Bretaña convertéronse en migración a grande escala. Sábese que os acabados de chegar chegados incluían [[anglos]], [[saxóns]], [[xutos]] e frisios, e tamén hai evidencia doutros grupos. Estes grupos tomaron territorios no leste e no sur de Inglaterra, mais sobre o final do século V, unha vitoria británica na batalla de Monte Badon (Mons Badonicus) parou o avance anglosaxón durante cincuenta anos.<ref name="Blair_IASE_13">Hunter Blair, ''An Introduction'', pp. 13–16.</ref><ref name="Campbell_TAS_23">Campbell et al., ''The Anglo-Saxons'', p. 23.</ref> Con todo, a principios de 550, os británicos comezaron a perder territorios novamente, e en vinte e cinco anos pareceu que o control de case todo o sur de Inglaterra estaba nas mans dos invasores.<ref name="Blair_RBaEE_204">Peter Hunter Blair (''Roman Britain'', p. 204) gives the twenty-five years from 550 to 575 as the dates of the final conquest.</ref>

Os anglosaxóns conquistaron Kent probablemente antes queda batalla de Mons Badonicus. Existe evidencia tanto documental como arqueolóxica sobre a colonización de xutos desdevidos odo sur da península de [[Xutlandia|Xutlandia.]]<ref name="Yorke_26">Yorke, ''Kings and Kingdoms'', p. 26.</ref> Segundo a lenda, os irmáns Hengist e Horsa chegaron en 449 como mercenarios dun rei británico, Vortigern. Despois dunha rebelión pola paga e a morte de Horsa en batalla, Hengist estableceu o reino de Kent.<ref name="Swanton_12">Swanton, ''Anglo-Saxon Chronicle'', pp. 12–13.</ref> Algúns historiadores hoxe cren que a historia subxacente dunha forza de mercenarios que se rebela sería máis exacta; a maioría hoxe data a fundación do reino de Kent a mediados do s.século V, máis de acordo coa lenda.<ref>There is disagreement about the extent to which the legend can be treated as fact. </ref> Esta data temperá, só unhas cantas décadas após a partida dos romanos, tamén suxire que a civilización romana podería perdurar nun goberno anglosaxón en Kent máis que noutras áreas.<ref name="Campbell_TAS_38">Campbell et al., ''The Anglo-Saxons'', p. 38.</ref>

O ser un soberano era unha cuestión central na política anglosaxoa xa antes da época de Etelberto; os reis eran descritos como soberanos xa no s.século IX. A invasión anglosaxoa podería implicar unha coordinación militar de diferentes grupos invasores, cun caudillo que tivera autoridade sobre moitos grupos diferentes; Ælle de Sussex podería ser tal caudillo.<ref>Fletcher, ''Who's Who'', pp. 15–17.</ref> Unha vez que os novos estados comezáronse a formar, empezaron os conflitos entre eles. O tributo dos subordinados podía levar á riqueza.<ref name="Campbell_TAS_44">Campbell et al., ''The Anglo-Saxons'', p. 44.</ref> Un estado máis débil tamén podería pedir ou pagar pola protección dun veciño máis forte contra un terceiro estado belixerante.<ref name="Blair_IASE_201">Hunter Blair, ''An Introduction'', pp. 201–203</ref>

As fontes para coñecer este período da historia de Kent inclúeinclúen a ''[[Historia ecclesiastica gentis Anglorum|Historia eclesiástica do pobo inglés]]'', escrita por [[Beda]], un monxe de Nortumbria, en 731[[Monxe|.]] Beda interesouse principalmente na cristianización de Inglaterra. Como Etelberto foi o primeiro rei anglosaxón convertido ao [[cristianismo]], Beda proporciona información máis substancial sobre el que sobre calquera rei anterior. Un dos informantes de Beda foi Albino, abade do mosteiro de San Pedro e San Paulo (despois renomeado Santo Agostiño) en [[Canterbury]]. A ''[[Crónica anglosaxoa]]'', unha colección de anais reunidos arredor de 890 no reino de [[Wessex]], menciona varios acontecementos en Kent durante o reinado de Etelberto.<ref name="Yorke_25">Yorke, ''Kings and Kingdoms'', p. 25.</ref> Máis mencións de acontecementos en Kent aparecen na historia dos [[francos]] escrita por [[Gregorio de Tours]], de finais do século XVI. Esta é a fonte conservada máis antiga entre as que mencionan un reino anglosaxón.<ref name="Kirby_30">Kirby, ''Earliest English Kings'', p. 30.</ref> Algunhas cartas do Papa [[Gregorio I, papa|Gregorio o Grande]] tratan a misión de [[Agostiño de Canterbury|Santo Agostiño]] en Kent en 597; estas cartas tamén mencionan o estado de Kent e as súas relacións cos seus veciños. Outras fontes inclúen listas dos reis de Kent e estatutos máis antigos (secciónssesións de terra de reis aos seus seguidores ou á igrexa). A pesar de que non fica ningún orixinal do reinado de Etelbero, hai copias máis tardías. Tamén existe un código legal destedo seu reinado.<ref name="Yorke_25">Yorke, ''Kings and Kingdoms'', p. 25.</ref>

Segundo Beda, Etelberto descendía directamente de Hengist. Beda da a seguinte liñaxe: "Etelberto era fillo de Irminric, fillo de Octa, e despois do seu avó Oeric, cuxo alcume era Oisc, os reis do pobo de Kent xeralmente coñecéronse como Oiscing. O pai de Oeric era Hengist."<ref name="Bede_112">Bede, ''Ecclesiastical History'', Book II, Ch. 5, from Sherley-Price's translation, p. 112.</ref> Unha xenealoxía alternativa que se atopa na [[Historia Brittonum|''Historia Brittonum'']] entre outras fontes, inverte a orde de Octa e Oisc na liñaxe.<ref name="Yorke_26">Yorke, ''Kings and Kingdoms'', p. 26.</ref> O primeiro destes nomes que se pode localizar historicamente de xeito confiable é o do pai de Etelberto, que hoxe normalmente se escribe Eormenric. A única referencia escrita de Eormenric está nas xenealoxías de Kent, mais Gregorio de Tours si menciona que o pai de Etelberto era o rei de Kent, aínda que non dá ningunha data. O nome Eormenric proporciona unhapode pistaestablecer que establece unaunha relación coa outrooutra beira do Canal da Mancha; o elemento "Eormen" era raro ennos nomes da aristocracia anglosaxoa, mais moito máis común entre os nobres francos.<ref name="Yorke_28">Yorke, ''Kings and Kingdoms'', p. 28.</ref>

Mentres todas as devanditas contradicións non se poidan reconciliar, a datas mais probables que se poden esbozar a partir das que se dispón, sinalan o ano do nacemento de Etelberto arredor de 560 e, quizais, para o seu matrimonio con Berta, 580. O máis probable é que o seu reinado comezara en 589 ou 590.<ref name="Kirby_31">Kirby (''Earliest English Kings'', pp. 31–3) provides an extended discussion of the difficult chronology of Æthelberht’s reign.</ref>

O máis probable é que a división en dous reinos date do s.século VI; o Kent oriental podería conquistar o occidental e preservar as institucións do reino como un sub-reino. Isto era un patrón común na Inglaterra anglosaxoa, cando os reinos máis poderosos absorbían os seus veciños máis débiles. Unha característica inusual do sistema de Kent era que só os fillos de reis parecerían ser aspirantes lexítimos ao trono, a pesar de que isto non eliminou todas as contendas sobre a sucesión.<ref name="Yorke_3234">Yorke, ''Kings and Kingdoms'', pp. 32–34.</ref>

Hai moitas probas de relacións estreitas entre Kent e os francos. O matrimonio de Etelberto e Berta certamente vinculou as dúas cortes, aínda que non como iguais: os francos considerarían a Etelberto un rei menor. Non hai ningún rexistro de que Etelberto aceptara xamais a un rei continental como o seu soberano e, polo tanto, os historiadores están divididos sobre a natureza certa da relación. As probas dunha soberanía explícita dos francos sobre Kent vén dunha carta escrita polo Papa Gregorio o Grande a [[Teodorico II, rei franco|Teoderico]], rei de [[Orléans]], e [[Teodeberto II|Teudeberto]], rei de [[Metz]]. A carta trata a misión de Agostiño aen Kent ende 597, e nela Gregorio di crer "que vos desexades que os vosos súbditos en cada aspecto se convertan a aquela fe na que vos, os seus reis e señores, vos sostedes". Pode ser que isto fora un cumprimento papal, máis que unha descrición da relación entre os reinos, fora un cumprimento papal. Tamén suxeríuse que Liudhard, o capelán de Berta, fora considerado un representante da igrexa franca en Kent, o que tamén pódesese pode interpretar como proba de soberanía..<ref name="Stenton_59">Stenton, ''Anglo-Saxon England'', pp. 59–60.</ref><ref name="Kirby_34">Kirby, ''Earliest English Kings'', pp. 34–35.</ref>

Unha posible razón para que os francos quixésensese quixesen vincular coa corte de Kent é o rexistro de que un rei franco, [[Khilperico I]] a mediados do s.século VI conquistara un pobo coñecido como "eutións". Se, como parece probable polo nome, este pobo sería o remanente continental dos xutos que invadiran Kent, entón quizais o matrimonio fora un intento de unificación política para volver a vincular diferentes ramas do mesmo pobo.<ref name="Stenton_59">Stenton, ''Anglo-Saxon England'', pp. 59–60.</ref> Outra perspectiva sobre o matrimonio obtense se se considera que probablemente Etelberto aínda non fora un soberano cando casou con Berta: quizais o apoio dos francos, conseguido a través do matrimonio, era funcional para que el accendese o trono.<ref name="Kirby_34">Kirby, ''Earliest English Kings'', pp. 34–35.</ref>

Independentemente da relación política entre Etelberto e os francos, hai probas abundantes de fortes conexións entre as dúas beiras do Canal da Mancha. Había un comercio suntuario entre Kent e os francos, e os artefactos funerarios achados inclúen roupa, bebida, e armas que reflicten a influencia cultural franca. Os enterramentos de Kent teñen unha variedade máis grande de bens importados que aqueles das rexións anglosaxoas veciñas. Isto non sorprende dado o maior acceso ao comercio. Ademais, os obxectos das tumbas son tanto máis ricos como numeroso nas de Kent que nas das rexións anglosaxoas, o cal implica que a riqueza material exhibida en Kent se derivaba de aquel comercio.<ref name="Yorke_26">Yorke, ''Kings and Kingdoms'', p. 26.</ref> A influencia dos francos tamén pódese detectar na organización social e agraria de Kent.<ref name="Stenton_59">Stenton, ''Anglo-Saxon England'', pp. 59–60.</ref> Nos enterramentos tamén podénse ver outras influencias culturais, así que non é necesario supor que houbera un asentamento directo de francos en Kent.<ref name="Yorke_26">Yorke, ''Kings and Kingdoms'', p. 26.</ref>

Na súa ''Historia Eclesiástica'', Beda inclúe a súa lista de sete reis que exerceron o ''"imperium"'' sobre os outros reinos ao sur de Humber. Unha forma de traducir ''"imperium"'' e "autoridade" ou "soberanía". Beda nomea a Etelberto como o terceiro na lista, despois de Ælle de Sussex e Ceawlin de Wessex.<ref name="Bede_111">Bede, ''Ecclesiastical History'', Book I, Ch. 25 & 26, from Sherley-Price's translation, p. 111.</ref> O anónimo confeccionador de anais que compuxo unha das versións da ''Crónica anglosaxoa'' repetiu a lista de BedeBeda, que ten sete reis, nunha célebre inscripcióninscrición correspondente ao ano 827, cun rei adicional, Egbert de Wessex. A ''Crónica'' tamén expón que estes reis tiveron o título de "''bretwalda''", ou "gobernante de Bretaña".<ref name="Swanton_60">Swanton, ''Anglo-Saxon Chronicle'',pp. 60–61.</ref> O significado exacto de ''bretwalda'' foi asunto de moito debate; foi descrito como un termo de "de encomio poético", mais tamén hai probas de que implicou unha función definida de liderado militar.<ref name="Stenton_34">Stenton, ''Anglo-Saxon England'', pp. 34–35.</ref><ref name="Kirby_17">Kirby, ''Earliest English Kings'', p. 17.</ref>

A ''Crónica anglosaxoa ''rexistra que o ''bretwalda'' anotado antes, Ceawlin, loitou contra Etelberto en 568. A inscrición sostén que Etelberto perdeu a batalla e foi devolto a Kent.<ref name="Swanton_18">Swanton, ''Anglo-Saxon Chronicle'',pp. 18–19.</ref> Crese que a datación das inscricións sobre os saxóns occidentais desta sección da ''Crónica'' non é fiable e unha análise recente suxire que o máis probable é que o reinado de Ceawlin tivera lugar arredor dos anos 581 e 588, e non as datas 560 e 592 que dadá a ''Crónica.''<ref name="Kirby_50">Kirby, ''Earliest English Kings'', pp. 50–51.</ref><ref name="Yorke_133">D.N. Dumville, "The West Saxon Genealogical Regnal List and the chronology of Wessex", 1985, cited in Yorke, ''Kings and Kingdoms'', p. 133.</ref> A batalla ocorreu en "Wibbandun", que se pode traducir como "Monte de Wibba"; non se sabe onde queda tal lugar.<ref name="Swanton_18">Swanton, ''Anglo-Saxon Chronicle'',pp. 18–19.</ref>

Nalgún momento Ceawlin deixou de ter o título de ''bretwalda'', quizais após unha batalla en Stoke Lyne, en Oxfordshire, que a ''Crónica'' data en 584, uns oito anos antes de que casara en 592 (outra vez segundo a non fiable datación da ''Crónica''). Etelberto era un gobernante supremo cara o ano 601, cando Gregorio o Grande lle escribiu: Gregorio insta a Etelberto para estender o cristianismo entre os reis e pobos suxeitos a el, o que implica certo grao de poder.<ref name="Stenton_59">Stenton, ''Anglo-Saxon England'', pp. 59–60.</ref><ref name="Kirby_37">Kirby, ''Earliest English Kings'', p. 37.</ref> Se a batalla de Wibbandun aconteceu arredor de 590, como se suxire, entón Etelberto gañaría a súa posición de señor supremo nalgún momento da década de 590. EstoEsta data para Wibbandun é lixeiramente contraditoria coas datas propostas para o reinado de Ceawlin (581 e 588), mais non se pensa que esas datas sexan exactas, senón simplemente as máis plausibles das que se dispón.<ref name="Yorke_133">D.N. Dumville, "The West Saxon Genealogical Regnal List and the chronology of Wessex", 1985, cited in Yorke, ''Kings and Kingdoms'', p. 133.</ref>

Alén da evidencia da ''Crónica'' de que Etelberto tivo o título de bretwalda, hai probas da súa autoridade en moitos dos reinos do sur. En Essex, Etelberto parece que estaría en condición de exercitar o poder pouco despois de 604, cando a súa intervención axudou na conversión ao cristianismo dedo Reirei Saebert de Essex e o seu sobriño. Foi Etelberto e non Sæberht, quen construíu e enriqueceu San Paulo ende Londres, onde agora eríxese a [[Catedral de San Paulo de Londres|Catedral de San Paulo]]. Beda proporciona aínda máis evidencias, xa que explicitamente describe a EtelbertEtelberto como señor de Sæberht.<ref name="Bede_108">Bede, ''Ecclesiastical History'', Book II, Ch. 3, from Sherley-Price's translation, p. 108.</ref><ref name="Kirby_37">Kirby, ''Earliest English Kings'', p. 37.</ref><ref name="Stenton_109">Stenton, ''Anglo-Saxon England'', p. 109.</ref>

Beda describe a relación de Etelberto con Rædwald, rei de [[Reino de Anglia Oriental|Anglia oriental]], nunha pasaxe ambigua. Parece suxerir que Rædwald mantivo o "ducatus", ou xefatura militar do seu pobo, mesmo mentres Etelberto exerceu o ''"imperium"'', o goberno.<ref name="Bede_111">Bede, ''Ecclesiastical History'', Book I, Ch. 25 & 26, from Sherley-Price's translation, p. 111.</ref> Isto tamén suxire que ser un ''bretwalda'' normalmente implicaba ter a xefatura militar doutros reinos e tamén que era máis que iso, xa que Etelberto é ''bretwalda'' a pesar de que Rædwald controlase controlaraas súas propias tropas.<ref name="Kirby_17">Kirby, ''Earliest English Kings'', p. 17.</ref> Rædwald converteuse ao cristianismo mentres ao mesmo tempo que Kent, mais non abandonou as súas crenzas pagás; isto, e o feito de que retivera a independencia militar ,suxire que a autoridade de Etelberto sobre Anglia Oriental era moito máis débil que a súa influencia sobre os saxóns occidentais.<ref name="Kirby_37">Kirby, ''Earliest English Kings'', p. 37.</ref><ref name="Yorke_62">Yorke, ''Kings and Kingdoms'', p. 62.</ref> Unha interpretación alternativa, porén, é que a pasaxe en Beda tería que ser traducido como "Rædwald, rei dos anglos orientais, quen mentres Etelberto viviu, concediulle mesmo o liderado militar do seu pobo"; se isto é o quere dicir Beda, entón Anglia Oriental estaba definitivamente baixo o poder de Etelberto.<ref name="Blackwell_13_Higham">"Rædwald", N. J. Higham, in Lapidge, ''Encyclopaedia of Anglo-Saxon England''.</ref>

Non hai probas de que a influencia de Etelberto sobre outros reinos fora suficiente para converter ningún outro rei ao cristianismo, aínda que en parte esta interpretación se debe á falta de fontes, —por exemplo, non se sabe nada da historia de [[Reino de Sussex|Sussex]] durante case todo o s.século VII e VIII. Con todo, Etelberto foi capaz de organizar unha asamblea en 602 no val de [[Río Severn|Severn]], sobre as fronteiras nordorientais de [[Wessex]], e isto pode ser unha indicación da extensión da súa influencia no oeste.<ref name="Yorke_20">For example, Yorke comments that "it is impossible to write at any length about the history of [Sussex] in the seventh and eighth centuries" (''Kings and Kingdoms'', p. 20).</ref><ref name="Kirby_37">Kirby, ''Earliest English Kings'', p. 37.</ref> Non se conserva ningunha proba que demostre a dominación de Kent sobre Mercia, mais é sabido que [[Mercia]] eranon independentedependía de [[Reino de Northumbria|Nortumbria]], así que é bastante plausible que estivera baixo a soberanía de Kent.<ref name="Stenton_39">Stenton, ''Anglo-Saxon England'', p. 39.</ref>

== Misión de Agostiño e temperáncomezos Christianizationda cristianización ==

En 596, o Papa Gregorio o Grande enviou como misioneiro a Inglaterra a Agostiño, prior do mosteiro de SanSanto Andrés de Roma, e en 597 un grupo de case corenta monxes, liderados por Agostiño, arribou á Illa de Thanet en Kent.<ref name="Kirby_30">Kirby, ''Earliest English Kings'', p. 30.</ref> Segundo Beda, Etelberto foi o bastante desconfiado dos recénque chegadosacaban de chegar para insistir en coñecelos baixo o ceo aberto, para evitar que fixesen bruxarías. Os monxes impresionaron a Etelberto, mais non se converteu inmediatamente. Estivo de acordo en deixar que a misión se asentase en Canterbury e lles permitiu predicar.<ref name="Bede_74">Bede, ''Ecclesiastical History'', Book I, Ch. 25 & 26, from Sherley-Price's translation, p. 74–77.</ref>

Non se sabe cando Etelberto se fixo cristián. É posible, a pesar do relato de Beda, que xa fora cristián antes da chegada da misión de Agostiño. É probablemente ueque Liudhard e Bertha pulsouo Æthelberhtimpulsaran paraa considerar devindoa unsúa cristiánconversiñon antes da chegada da misión, e tamén é probable que unha condición para que Berta casara con Etelberto fora que el considerase a conversión. A conversión por influencia da corte franca sería vista como un recoñecemento explícito ao señorío franco, con todo, tamén é posible que Etelberto demorase a súa conversión ata que se cumprise por influencia romana, para afirmar a súa independencia do control franco.<ref name="Yorke_2829">Yorke, ''Kings and Kingdoms'', pp. 28–29.</ref> Tamén sostívose que a vacilación de Agostiño —volveu a Roma pedindo ser desafectado da misión— sexa indicio de que Etelberto era pagán cando foi enviado alí.<ref name="Kirby_35">Kirby, ''Earliest English Kings'', p. 35.</ref>

O máis tardar, a conversión de Etelberto ocorrería antes de 601, xa que aquel ano Gregorio lle escribiu como rei cristián.<ref name="Kirby_37">Kirby, ''Earliest English Kings'', p. 37.</ref> Unha antiga tradición di que Etelberto se converteu o 1 de xuño, no verán do ano que Agostiño chegou. Etelberto logo prestou apoio dándollereconstruíndo apara Agostiño unha igrexa romana en Canterbury, reconstruída noa quecal pronto sería a catedral, e fundando a igrexa de San Pedro e San Paulo ao leste dos muros da cidade para que alí fose sepultada a realeza de Kent, igrexa que máis tarde sería a Abadía de San Agostiño (St. AugustineAugustin's Abbey).<ref name="Blair_IASE_117">Hunter Blair, ''An Introduction'', p. 117.</ref>

Por influencia de Etelberto, Sæberht, rei de Essex, tamén converteuse, mais había límites á efectividade da misión.<ref name="Stenton_109">Stenton, ''Anglo-Saxon England'', p. 109.</ref> Non toda a corte de Kent se converteufixo cristiá: Eadbald, o fillo e herdeiro de Etelberto, era pagán cando ascendeu ao trono.<ref name="Kirby_36">Kirby, ''Earliest English Kings'', p. 36.</ref> Rædwald, rei de Anglia Oriental, converteuse só en parte (aparentemente mentres estivo na corte de Etelberto) e conservou un santuario pagán xunto ao novo altar cristián.<ref name="Bede_112">Bede, ''Ecclesiastical History'', Book II, Ch. 5, from Sherley-Price's translation, p. 112.</ref><ref name="Kirby_36">Kirby, ''Earliest English Kings'', p. 36.</ref> Agostiño tamén fracasou en gañar como aliado ao clero británico.<ref name="Stenton_110">Stenton, ''Anglo-Saxon England'', p. 110.</ref>

Algún tempo após a chegada da misión de Agostiño, quizais en 602 ou 603, Etelberto emitiu un conxunto de leis, en noventa seccións.<ref name="Blackwell_13_Kelly">"Æthelberht", S.E. Kelly, in Lapidge, ''Encyclopaedia of Anglo-Saxon England''.</ref><ref name="Geary_209">Geary, ''Readings'', pp. 209–211.</ref> Estas leis son consideradasconsideranse o código preservado máis antigo composto nun país xermánico, e case con certeza foi un dos primeiros documentos redactados en [[Inglés antigo|anglosaxón]], cando a alfabetización chegaría a Inglaterra coa misión de Agostiño.<ref name="Stenton_59">Stenton, ''Anglo-Saxon England'', pp. 59–60.</ref><ref name="Yorke_1">Yorke, ''Kings and Kingdoms'', p. 1.</ref> O único manuscrito antigo que queda, o ''Textus Roffensis'', data do s.século XII, e agora está no Medway Studies Centre, en Strood, Kent. O código de Etelberto fa referencia á igrexa por primeira vez cando enumera a compensación requirida para a propiedade dun bispo, un diácono, un crego, etc.; mais en xeral, as leis notablemente non parecen influenciadas polos principios cristiáns.<ref name="ASE23"><cite class="citation journal" contenteditable="false">Hough, Carole A. (1994). </cite></ref><ref name="Geary_209">Geary, ''Readings'', pp. 209–211.</ref> Beda afirmou que foron compostas "segundo o xeito romano", mais tampouco hai moita influencia romana discernible. En asuntoNalgúns suxeitoasuntos, as leis foron comparadas á [[Lei sálica]] dos francos, mais non se cre que Etelberto baseara o seu novo código en ningún modelo específico anterior.<ref name="Stenton_59">Stenton, ''Anglo-Saxon England'', pp. 59–60.</ref><ref name="Blackwell_13_Kelly">"Æthelberht", S.E. Kelly, in Lapidge, ''Encyclopaedia of Anglo-Saxon England''.</ref>

As leis ocúpanse de aplicar e reforzar penas para transgresións en todos os niveis deda sociedade; a severidade da multa dependía do rango social da vítima, e os delitos contra a igrexa eran os máis penalizados, incluso máis que aqueles contra o rei.<ref>''The Beginnings of English Law'', Lisi Oliver</ref> Na execución das penas o rei tiña un interese financeiro, pois en moitos casos parte das multas viría a el, pero o rei tamén era responsable da lei e a orde, e evitar disputas de sangue aplicando regras de compensación ante danos, foi parte daunha maneira dade que o rei mantesemantivese o control. As leis de Etelberto son mencionadas por [[Alfredo o Grande]], quen compilou as súas propias leis, usando os códigos previos que creou Etelberto, así como os de Offa de Mercia e Ine de Wessex.<ref name="Yorke_18">Yorke, ''Kings and Kingdoms'', p. 18.</ref><ref name="Stenton_276">Stenton, ''Anglo-Saxon England'', p. 276.</ref>

Os ítem desde o 77 ao 81 do código foron interpretados como a descrición dos dereitos financeiros dunha muller após un divorcio ou separación legal. Estas cláusulas definen canto dos bens da casa unha muller podería manter en diferentes circunstancias, dependendo de se mantiña a custodia dos fillos, por exemplo. Porén, unha fonte recentemente suxeriu que sería máis correcto interpretar estas cláusulas en referencia coas mulleres que enviuvaban, máis que coas divorciadas.<ref name="ASE23"><cite class="citation journal" contenteditable="false">Hough, Carole A. (1994). </cite></ref>

Hai pouca eveidenciaevidencia documental sobre a natureza do comercio no Kent de Etelberto. É sabido que a finais do s.século VII os reis de Kent establecían control real do comercio, mais non can cedo comezou este control. Hai evidencia arqueolóxica que suxire que a influencia real precede a calquera fonte escrita. Suxeríuse que un dos logros de Etelberto foi quitar o control do comercio á aristocracia para convertelo nun monopolio real. O comercio continental proporcionou a Kent acceso a bens de luxo que déronlle unha vantaxe ao comerciar coas outras nacións anglosaxoas, e os ingresos do comercio foron importantes en si mesmos.<ref name="Yorke_40">Yorke, ''Kings and Kingdoms'', p. 40.</ref>

As manufacturas de Kent anteriores ao ano 600 incluían recipientes e xoias. Os xoieiros de Kent eran moi cualificados, e antes do final do s.século VI tiveron acceso ao ouro. Atópanse bens oriúndos de Kent en cemiterios da outra beira do Canal e tan lonxe como na embocadura do [[Río Loira (Francia)|Loira]]. Non se sabe o que Kent obtiña a cambio destes bens, pero parece probable que houbera un florecente comercio de escravos. E moi posible que esta riqueza fora o fundamento do poder de Etelberto, aínda que a súa autoridade e os consecuentes dereitos de reclamar tributos, a súa vez traerían riquezas.<ref name="Campbell_TAS_44">Campbell et al., ''The Anglo-Saxons'', p. 44.</ref>

Quizais fora durante o reinado de Etelberto cando comezou a cuñación de moedas en Inglaterra: ningunha ten o seu nome, mais pénsase que é probable que as primeiras moedas sexan de antes de finais do s.século VI. Estas primeiras moedas eran de ouro, e probablemente fosen os xilins (''scillingas'' en inglés antigo) que se mencionan nas leis de Etelberto.<ref name="Yorke_40">Yorke, ''Kings and Kingdoms'', p. 40.</ref> As moedas tamén se coñecen entre osen [[Numismática|numismáticosnumismática]] como "thrymsas".<ref name="Blackwell_113">"Coinage", M.A.S. Blackburn, in Lapidge, ''Encyclopaedia of Anglo-Saxon England''.</ref>

Etelberto morreu o 24 de febreiro de 616 e foi enterrado na igrexa de San Pedro e San Paulo (despois St. AugustineAugustin's Abbey) pero máis tarde foi exhumado para que o seu santuario puidese ser colocado enriba do altar maior da igrexa normanda, á queonde Santo Etelberto atraouxo peregrinos. Sucedeuno o seu fillo, Eadbald, quen non era cristián —Beda di que se convertera mais que volveu á súa fe pagá, aíndapero que finalmente foi un rei cristián.<ref name="Blackwell_13_Kelly">"Æthelberht", S.E. Kelly, in Lapidge, ''Encyclopaedia of Anglo-Saxon England''.</ref><ref name="Stenton_61">Stenton, ''Anglo-Saxon England'', p. 61.</ref> Eadbald ofendeu a Igrexa cando casou coa súa madrasta, quen era contraria á lei da Igrexa,e cando refusou o bautismo.<ref name="Bede_112">Bede, ''Ecclesiastical History'', Book II, Ch. 5, from Sherley-Price's translation, p. 112.</ref>

É posible que Etelberto, alén de Eadbald, tivera outro fillo, Æthelwald. A proba de isto é unha carta papal a Xusto, arcebispo de Canterbury de 619 a 625, que fala dun rei nomeouchamado Aduluald, quen aparentemente non era Audubald, que é unha forma de Eadbald. Non hai acordo entre os eruditos modernos sobre como interpretar isto: "Aduluald" podería ser unha forma de "Æthelwald", e por iso indicio doutro rei, quizais un sub-rei do Kent occidental; ou tamén pode ser unha transcrición errada de Eadbald.<ref name="Yorke_3233">Yorke, ''Kings and Kingdoms'', p. 32–33.</ref><ref name="Kirby_39">Kirby, ''Earliest English Kings'', p. 39.</ref>

Posteriormente Etelberto fifoi canonizado polo seu papel no establecemento do crsitianismocristianismo entre os anlosaxónsanglosaxóns. A súesúa festa orixinalmente era o 24 de febreiro mais despois foi mudadomudada ao 25 dedo febreiromesmo mes.<ref name="rc.net"><cite class="citation web" contenteditable="false">[http://www.catholic-forum.com/saints/sainte3p.htm "Patron Saints Index: Saint Ethelbert"]<span class="reference-accessdate">. </span></cite></ref>

NaA edición de 2004 do Martiroloxio Cristián, é listadolístao baixo a súa data de morte, 24 de febreiro, coa cita: 'Rei de Kent, convertido por Santo Agostiño, bispo, o primeiro xefe do pobo inglés en selo'.<ref>''Martyrologium Romanum'', 2004, Vatican Press (Typis Vaticanis), page 163.</ref> A arquidiocese Católica Romana de Southwark, que abarca Kent, conmemórao o 25 de febreiro.<ref name="swk"><cite class="citation web" contenteditable="false">[http://www.rcsouthwark.co.uk/liturgy_rites_dioccal.pdf "Interim Diocesan Calendar Proper to the Archdiocese of Southwark"] (PDF)<span class="reference-accessdate">. </span></cite></ref>