Novela histórica: Diferenzas entre revisións

A finais da Idade Media o español Pedro de Corral escribe a "crónica sarracina" onde funde feitos históricos con ficcións. Mentres noutras artes, como no teatro, os dramaturgos aproveitaban fweitosfeitos histópricoshistóricos para as súas ficcións, como [[William Shakespeare]] nos seus dramas "Xulio César".

Durante o Barroco, a francesa Madeleine de Scudéry publicou varias novelas sobre temas contemporáneos a ela pero en decorados históricos, nunha época onde se extendeuestendeu certo subxénero de novelas moralistas en lugares do pasado pero con centos de anacronismos. En 1699 François Salignac da Motte Fénelon publica furtivamente "Aventuras de Telémaco", viaxes e aventuras escritas cun propósito didáctico xa que o protagonista pasa por moitos países , esta obra tería moitos seguidores e escribíronse moitas novelas baseándose nel, como o "viaxe do mozo Anarcasis a Grecia" de Jean Jacques Barthélemy, de gran popularidade que contribuiucontribuíu á fama da Grecia antiga entre os revolucionarios franceses. Na segunda metade do XVIIIpublicáronseXVIII publicáronse sen moito éxito, as chamadas "novelas de anticuario", na que eruditos desplegabandespregaban seus coñecementos arqueolóxicos en torno a unha intriga mediocre.

Aas ficcións barrocas, influencidadasinfluenciadas pola novela de Heliodoro, evocaban unha antigüidade puramente decorativa<ref>Cavaliere, Mauro (2002): As coordenadas da viagem no tempo: uma contribuição para a teoria da ficção histórica baseada em alguns textos portugueses dos séculos XVI, XIX e XX. Tese de doutoramento. Stockholm: Stockholms Universitet, Institutionen för spanska, portugisiska och latinamerikastudier</ref>, Chauteaubriand encetaría un novo subexénero ao publicar "Os mártires do Cristianismo" en 1809.

Actualmente considérase a Benedikte naubert como a nai da novela histórica<ref>Frauke Reitemeier: Deutsch-englische Literaturbeziehungen: Der historische Roman Sir Walter Scotts und seine deutschen Vorläufer. Schöningh, Paderborn 2001</ref>, esta muller alemá pariu este novo xénero a base de crear tramas en base a feitos históricos con persoaxespersonaxes secundarios de tales feitos pero moi ben ambientados tanto nos costumes como na análise psicolóxica. [[Walter Scott]] coñeceu a súa obra xa que era tradutor de alemán e publicaría novelas do mesmo xénero que o levarían á fama estendendo este xénero por todo o mundo<ref>Lukács, György, A novela histórica,Berlín 1955</ref>.

A mediados do XIX o romanticismo foi perdendo adeptos entre as clases altas<ref>Álvarez Rodríguez, Román, Origen y evolución de la novela histórica inglesa, Salamanca, Ediciones Universidad de Salamanca, 1983</ref>, que foron atraidasatraídas polo Realismo, mentres que o resto de clases sociais seguían a demandar esta clase de literatura ao tempo que xurdían os primeiros estudos folclóricos, o que deu material(persoaxespersonaxes e tramas) a novela histórica nos seus respectivos países; porén algúns autoreautores realistas usaronousaron o xénero como Flaubert e Dickens. A principios do XX o xénero foise abandoandoabandonando ao mudar os gustos, trala [[Primeira Guerra Mundial]] víronse aínda mais criticadas aínda así o xénero continoucontinuou, abandoouseabandonouse o medievalismo polos subxéneros das novelas sobre Grecia e Roma, e como o mais exótico sobre o Exipto antigo, tendo especial relevancia aquelas nas que se daba o conflito entre paganismo e cristianismo<ref>Karimi, Kian-Harald, "Die Historie als Vorratskammer der Kostüme. Der zeitgenössische spanische Roman und die Auseinandersetzung mit der Geschichte vor dem Bürgerkrieg", en: Iberoamericana, 1999, No. 3-4, pp. 5-37</ref>.

As épocas preferidas da novela histórica galega son semellantes a do resto de Europa e de España, a grandes trazos tratan sobre a [[Idade Media]] e a [[Guerra civil española]] e súas consecuencias, cun pequeno porcentaxe sobre outras épocas, como a Idade Moderna(Xa vai o griffón no vento, Settecento) e Antiga (Ouveade naves de Tarsish!,O demo á orella.).

{{Listaref|2}}