Nudez na arte: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
Liña 128:
Movemento de profunda renovación en todos os [[Tema artístico|xéneros artísticos]], os románticos puxeron especial fincapé no terreo da espiritualidade, da imaxinación, a fantasía, o sentimento, a evocación ensoñadora, o amor á natureza, xunto a un elemento máis escuro de irracionalidade, de atracción polo [[ocultismo]], a tolemia, o soño. O espido romántico é máis expresivo, outórgase máis importancia á cor que á liña da figura -ao contrario ca no neoclasicismo-, cun sentido máis dramático, en temáticas que varían desde o exótico e o gusto polo [[orientalismo]] até os temas máis puramente románticos: dramas, traxedias, actos heroicos e apaixoados, sentimentos exacerbados, cantos á liberdade, á pura expresión do interior do ser humano.<ref name="século XIX"/>
Dacabalo entre o neoclasicismo e o romanticismo sitúase a obra de [[Jean Auguste Dominique Ingres]], cuxas figuras atópanse a medio camiño entre a sensualidade e a preocupación pola forma pura, cun certo aire gótico (peitos pequenos, estómagos prominentes). A súa obra máis famosa é ''[[O baño turco]]'' (1862), que supuxo a culminación dos estudos que durante toda a súa vida dedicou ao espido.<ref>{{Cita Harvard sen parénteses|Clark|1996|pp=151-157.}}</ref> [[Eugène Delacroix]] foi un prolífico artista que realizou numerosas obras de espido, de temática moi diversa, dende a relixiosa, mitolóxica, histórica e literaria, até as
===== Academicismo =====
Liña 147:
O [[impresionismo]] foi un movemento profundamente innovador, que supuxo unha ruptura coa [[arte académica]] e unha transformación da linguaxe artística, iniciando o camiño cara aos movementos de [[Vangardismo|vangarda]]. Os impresionistas inspirábanse na natureza, da que pretendían captar unha «impresión» visual, a plasmación dun instante no lenzo -por influxo da fotografía-, cunha técnica de pincelada solta e tons claros e luminosos, valorando especialmente a luz.<ref>{{Cita Harvard sen parénteses|Azcárate Ristori|Pérez Sánchez|Ramírez Domínguez|1983|pp=757-758.}}</ref> Un dos seus iniciadores foi [[Édouard Manet]], autor de dúas obras que, sendo precisamente espidos, provocaron un gran escándalo, pero foron obras rupturistas que abriron o camiño a unha arte nova: ''[[O almorzo sobre a herba]]'' (1863) e ''[[Olympia]]'' (1863).<ref>{{Cita Harvard sen parénteses|Clark|1996|p=161.}}</ref>
Outros autores continuaron o camiño iniciado por Manet, como [[Edgar Degas]], quen despois duns primeiros espidos de influencia ingresiana evolucionou a un estilo persoal baseado no deseño de debuxo, preocupado esencialmente pola transcrición do movemento, en
Posteriormente, os chamados [[Postimpresionismo|postimpresionistas]] foron unha serie de artistas que, partindo dos novos achados técnicos efectuados polos impresionistas, os reinterpretaron de maneira persoal, abrindo distintas vías de desenvolvemento de suma importancia para a evolución da arte no século XX. [[Paul Cézanne]] tratou o espido como expresión da relación entre volumes de cor inmersos na luz, como nos seus ''Bañistas'' (1879-1882). [[Paul Gauguin]] recreou un mundo de primitiva placidez onde a nudez era contemplada con naturalidade, como nas súas obras realizadas en [[Tahití]]. [[Henri de Toulouse-Lautrec]], en contraposición aos estilizados espidos dos salóns académicos, estudou a figura feminina na súa máis cruenta carnalidade, sen agochar as imperfeccións propias do corpo, con preferencia por escenas de [[circo]] e [[music-hall]], ou ben de ambientes bohemios e de prostíbulos.<ref>{{Cita Harvard sen parénteses|Aguilera|1972|pp=301-305.}}</ref>
Liña 192:
O surrealismo puxo especial énfase na imaxinación, a fantasía, o mundo dos soños, cunha forte influencia do [[psicanálise]]. Un dos seus principais representantes foi [[Salvador Dalí]], cunha obra figurativa pero intensamente onírica, cunha gran obsesión polo sexo, tema recorrente na súa obra: ''[[O gran masturbador]]'' (1929), ''[[A tentación de San Antonio (Dalí)|A tentación de San Antonio]]'' (1946), ''[[Leda atómica]]'' (1949), ''[[Crucifixión (Dalí)|Crucifixión (Corpus hypercubus)]]'' (1954), ''[[Dalí espido]]'' (1954) etc.<ref>{{Cita Harvard sen parénteses|Aguilera|1972|p=370.}}</ref> [[Paul Delvaux]] encadrouse nun tipo de pintura figurativa pero extrañamente inquietante, onde as mulleres espidas conviven con homes que as miran con ávido voyeurismo, conseguindo recrear un ambiente dun erotismo de pesadelo. [[René Magritte]] desenvolveu unha obra onde o corrente e o banal convive co fantástico e estraño, a miúdo con fortes connotacións eróticas, en atmosferas perturbadoras cunha iconografía recorrente, destacando a ambigüidade dos obxectos que retrata. [[Óscar Domínguez]] mostra en ''A máquina de coser electrosexual'' (1935) un delirio onírico onde o compoñente sexual combínase coa mecanicidad da era industrial.<ref>{{cita web |url= http://historiadelarte-amparosantos.blogspot.com/2009/05/la-maquina-de-coser-electrosexual-oscar.html|título= ?A máquina de coser electrosexual?, Óscar Domínguez|dataacceso=20 de agosto de 2011|autor= Amparo Santos|data= 04-05-2009}}</ref>
En escultura, [[Constantin Brâncu?i]] efectuou un proceso de redución da figura humana cara á máis estrita simplicidade, próxima á abstracción (''Musa durmida'', 1911). Seguiu o seu ronsel [[Alberto Giacometti]], con figuras reducidas a simples filamentos, moi alargadas e
;''[[Art déco]]'' (1925-1945)
| |||