Goberno provisional ruso: Diferenzas entre revisións

Ao comezo do período interrevolucionario, as exixencias dos traballadores eran reformistas e buscaban mellorar as condicións de vida<ref name="wade96">[[#Bibliografía|Wade (2000)]], p. 96</ref> e traballo, a miúdo insalubres e perigosas:<ref name="wade90"/> implantación da [[xornada de oito horas]],<ref name="wade90"/> subidas de salarios,<ref name="wade90">[[#Bibliografía|Wade (2000)]], p. 90</ref> fin dos abusos da patronal, seguro por enfermidade, descansos para comidas, campamentos para os nenos,<ref name="wade96"/> sanatorios...<ref name="uldricks616">[[#Bibliografía|Uldricks (1975)]], p. 616</ref> En xeneralxeral, centrábanse en abandonar a miseria, limitar o horario laboral, e mellorar as condicións de vida e de traballo.<ref name="ferro347">[[#Bibliografía|Ferro (1975)]], p. 347</ref> O apoio ao Goberno foi desde o comenzo morno, ao contrario que aos [[soviet]]s, aos que os obreiros dirixían a maioría das súas reivindicacións.<ref name="ferro163">[[#Bibliografía|Ferro (1975)]], p. 163</ref> Entre as peticións políticas, a exixencia dunha inmediata convocatoria da [[Asemblea Constituínte Rusa|Asemblea Constituínte]] elixida por sufraxio universal –incluíndo o voto feminino– e segredo era máis habitual que a da implantación do [[socialismo]].<ref name="ferro163"/> O país se consideraba de feito unha república e non se expresaba a volta á monarquía.<ref name="ferro163"/> O derrotismo era aínda minoritario.<ref name="ferro164">[[#Bibliografía|Ferro (1975)]], p. 164</ref>

A reacción represora do empresariado radicalizou aos traballadores, a pesar das peticións de moderación do Goberno e do [[Soviet de Petrogrado]].<ref name="uldricks616"/> Os obreiros responderon creando comités nas fábricas<ref name="wade92">[[#Bibliografía|Wade (2000)]], p. 92</ref> e, en ocasións, tomando o control das mesmas e atacando aos capataces e donos destas.<ref name="uldricks616"/> O número de [[bolxevique]]s e anarquistas, ambos extremistas, elixidos como representantes nos comités, nos soviets e nas xuntas sindicais, foi crecendo co tempo.<ref name="uldricks616"/> Os comités das fábricas se foron convertendo nun poder alternativo ao do Soviet da capital e ao gobernamental.<ref name="uldricks616"/> Moi próximos ás fábricas e talleres onde eran elixidos, eran organismos primordiais para expresar as aspiracións dos traballadores e rexeitados en xeral polos industriais, particularmente polos seus desexos de supervisar o funcionamento das fábricas.<ref name="wade92"/> A finais de maio, nun gran congreso de comités de fábrica con representantes de 300&nbsp;000 obreiros,<ref name="ferro364">[[#Bibliografía|Ferro (1975)]], p. 364</ref> creouse un comité central de maioría bolxevique e avogouse pola creación dunha milicia obreira e doo traspaso do poder aos soviets.<ref name="ferro366">[[#Bibliografía|Ferro (1975)]], p. 366</ref>

Os industriais comenzaron por ceder ás exixencias de aumentos salariais dos obreiros —principalmente nas grandes cidades, con máis resistencia nas localidades de tamaño medio e nas pequenas fábricas<ref name="ferro347"/>— pero a inflación acabou xa no verán coa mellora na situación económica destes e as novas peticións foron rexeitadas,<ref name="wade90"/><ref name="ferro349">[[#Bibliografía|Ferro (1975)]], p. 349</ref> en parte por razóns políticas e en parte económicas: os beneficios empresariais desapareceran co gran aumento dos custos das materias primas, o combustible, os soldos e a caída na produtividade.<ref name="wade186"/><ref name="ferro349"/> Incapaz de controlar a maioría dos custescustos de produción, o empresariado ruso centrouse nos salarios, o que enfrontouno aos traballadores.<ref name="wade187">[[#Bibliografía|Wade (2000)]], p. 187</ref> Mentres os primeiros desexaban asociar os salarios á produtividade,<ref name="ferro349"/> os segundos desexaban que se axustasen ao custo da vida.<ref name="wade187"/> As exixencias obreiras de supervisar as fábricas víronse en xeneralxeral rexeitadas polos industriais.<ref name="wade187"/> Os traballadores sospeitaban que os recortes tiñan un obxectivo político, cando en realidade a maioría das veces tiñan unha orixe económica.<ref name="wade187"/> Os obreiros percibían os peches de empresas como un ataque á revolución,<ref name="ferro361">[[#Bibliografía|Ferro (1975)]], p. 361</ref> e esta impresión reforzaba a reivindicación de traspasar o Goberno aos soviets, que debían defender os seus intereses.<ref name="wade188">[[#Bibliografía|Wade (2000)]], p. 188</ref> Algúns destes peches, especialmente no verán, tiñan efectivamente carácter político e estaban organizados polos empresarios para premer ao Goberno e aos traballadores.<ref name="ferro361"/> O enfrontamento levou a un aumento das folgas e da tensión entre as dúas partes.<ref name="wade187"/> A vacilación do Goberno entre as exixencias do proletariado e as do empresariado defraudou a ambas partes.<ref name="wade188"/> Os intentos de mediación fomentados polo Goberno fracasaron nunha serie de conversaciónsconversas nas que as cuestións se delegaban a diversas comisións e os industriais alegaban problemas financeiros para aceptar as reformas exixidas polos representantes obreiros.<ref name="ferro352">[[#Bibliografía|Ferro (1975)]], p. 352</ref> Os industriais comenzaron a clamar por un «Goberno forte» que favoreceu aos conservadores ao final do verán; os obreiros, por unha maior intervención gobernamental na industria, incluso pola socialización das fábricas.<ref name="wade188"/> A oposición do Goberno e a falta de respaldo da dirección do [[Soviet de Petrogrado]] aos comités das fábricas conduciu a que estes apoiasen cada vez máis á esquerda radical.<ref name="wade93">[[#Bibliografía|Wade (2000)]], p. 93</ref> A continua inflación, a guerra e a pobreza alimentaron o crecente extremismo obreiro.<ref name="wade100">[[#Bibliografía|Wade (2000)]], p. 100</ref>