Hidrato de gas: Diferenzas entre revisións

Os '''hidratos de gas''', tamén chamados '''clatratos de gas''' ou '''hidratos clatratos''' son [[sólido]]s baseados na [[auga]] cristalinos, que lembran fisicamente ao [[xeo]], nos cales pequenas moléculas non polares (tipicamente [[gas]]es) ou moléculas polares con grandes residuos [[hidrófobo]]s están atrapadas dentro de estruturas con forma de "gaiolas" feitas de moléculas conxeladas de auga unidas por [[ponte de hidróxeno|pontes de hidróxeno]]. Por tanto, trátase de [[clatrato]]s nos cales a molécula hospedadora é a auga e a molécula hospedada é un gas ou un líquido. Cando o gas atrapado é o [[metano]], denomínanse [[clatrato de metano|clatratos de metano]], que son moi abondosos. Sen o soporte das moléculas atrapadas, o retículo da [[estrutura cristalina]] do hidrato de gas (ou hidrto clatrato) colapsaría orixinando unha estrutura cristalina de xeo convencional ou auga líquida. A maioría dos gases de baixo peso molecular, como o [[oxíxeno molecular|O₂]], [[hidróxeno|H₂]], [[nitróxeno|N₂]], [[dióxido de carbono|CO₂]], [[metano|CH₄]], [[sulfuro de hidróxeno|H₂S]], [[argon|Ar]], [[cripton|Kr]], e [[xenon|Xe]], ou algúns [[hidrocarburo]]s maiores e [[freón]]s, poden formar [[hidrato]]s ás temperaturas e presións axeitadas. Os hidratos clatratos ou hidratos de gas non son considerados oficialmente [[composto químico|compostos químicos]], xa que as moléculas que están secuestradas no seu interior nunca están enlazadas á retícula cristalina. A formación e descomposición de hidratos de gas non son [[reacción quimica|reaccións quimicas]] senón [[transición de fase|transicións de fase]] de primeira orde. Os seus mecanismos de formación e descomposición detallados a nivel molecular aínda non se comprenden ben.<ref>{{cite journal | author = Gao S |author2=House W|author3=Chapman WG | year = 2005 | title = NMR MRI Study of Gas Hydrate Mechanisms | volume = 109 | pages = 19090–19093 | publisher = American Chemical Society | doi = 10.1021/jp052071w | url = http://www.scribd.com/doc/9701479/NMR-MRI-Study-of-Gas-Hydrate-Mechanisms | accessdate = August 3, 2009 | pmid = 16853461 | issue = 41 | journal = The journal of physical chemistry. B }}</ref><ref>{{cite journal | author = Gao S |author2=Chapman WG|author3=House W | year = 2005 | title = NMR and Viscosity Investigation of Clathrate Formation and Dissociation | journal = Ind.Eng.Chem.Res. | volume = 44 | pages = 7373–7379 | publisher = Americal Chemical Society | doi = 10.1021/ie050464b | url = http://www.scribd.com/doc/9701466/NMR-and-Viscosity-Investigation-of-Clathrate-Formation-and-Dissociation | accessdate = August 3, 2009 | issue = 19 }}</ref>

Os hidratos clatratos foron documentados por primeira vez en 1810 por Sir [[Humphry Davy]], que atopou que a auga era un compoñente primario do que se pensaba inicialmente que era cloro solidificado.<ref>{{cite book |url=http://books.google.ca/books?id=AUwNAAAAYAAJ&printsec=frontcover#v=onepage&q&f=false |title=On Hydrate of Chlorine |accessdate=20 March 2014 |date=November 2004 |author=Michael Faraday |publisher=Quarterly Journal of Science }}</ref><ref>{{cite web |url=http://ethomas.web.wesleyan.edu/ees123/clathrate.htm |title=Clathrates: little known components of the global carbon cycle |accessdate=13 December 2007 |date=November 2004 |author=Ellen Thomas |publisher=Wesleyan University }}</ref>