Convencida de que a súa carreira estaba sendo prexudicada por unha serie de películas mediocres,<ref name="bio"/> Davis aceptou en 1936 unha oferta para aparecer en dous filmes en [[Londres]].<ref name="Obituary"/> Fuxiu a [[Canadá]] para evitar que lle entregasen citacións xudiciais consciente de que estaba inclumplindo o seu contrato con Warner Bros. Finalmente, levou o caso ante os tribunais do Reino Unido coa esperanza de librarse do acordo.<ref name="sperling">Sperling, Millner, y Warner, p. 219-221.</ref> Máis tarde, Davis recordou o alegato inicial do avogado representante de Warner Bros, Sir Patrick Hastings,<ref name="News4"/> quen instó ao tribunal a «chegar á conclusión de que Davis é máis ben unha dama nova e astuta cuxo único propósito é o de conseguir máis diñeiro».<ref name="News4">''Reading Eagle'' (nro. 261), mercores 14 de outubro de 1936. «Lawyer terms Bette Davis rather naughty young lady», pp. 1-16.</ref> O letrado burlouse da descrición de «escravitude» que Davis fixera do contrato ao afirmar erróneamente que os pagos consistían de 1350 USD semanais. Á súa vez, Hastings engadiu: «Se alguén quere someterme a perpetua servidume sobre a base de dita remuneración, comprométome a tomalo en consideración».<ref>{{cita web |url=http://www.newlawjournal.co.uk/nlj/content/diva-dispute |título=Diva in dispute |dataacceso=9 de xaneiro de 2013 |apelidos=Wilson|nome=James |data=18 de maio de 2012 |editorial=New Law Journal |localización=Reino Unido |lingua=inglés }}</ref>
