Despotado de Epiro: Diferenzas entre revisións

O '''despotado de Epiro''' (chamado tamén '''despotado de Arta'''), xurdiu na rexión de [[Epiro]] en [[1204]] tras a caída de [[Constantinopla]] en mans dos [[cruzadas|cruzados]] e a creación do [[Imperio Latino]] de Constantinopla. Existiu entre [[1205]] e [[1358]].

 

== Historia ==

En 1204, os cruzados conquistaron Constantinopla e, logo de vencer na [[Batalla de Pemaneo]] (decembro de 1204), entraron en [[Rexión de Bitinia|Bitinia]]. O emperador [[Constantino Láscaris]] morreu na loita en xaneiro do [[1205]] e o seu irmán [[Teodoro I Láscaris]] foi proclamado emperador de [[Imperio de Nicea|Nicea]]. Pero o patriarca de Constantinopla, Camateo (Kamatheos), que fuxira a [[Tracia]], non quixo ir a Nicea para coroalo. Os [[Bulgaria|búlgaros]] invadiron Tracia en febreiro de 1205 acompañados por continxentes [[cumanos]] e, ao mesmo tempo, Teodoro sufriu unha grave derrota fronte aos cruzados, chamados agora ''latinos'', na [[Batalla de Adrametium]]. Os latinos ocuparon case toda Tracia e Bitinia, que converteron en ducados por conta de Saint Pol ([[Ducado de Demótica]]) e do conde Luís de Blois ([[Ducado de Bitinia]]).

 

Os gregos de Tracia rebeláronse e Demótica e [[Edirne|Adrianópolis]] entregáronse aos búlgaros. [[Plovdiv|Filipópolis]], que era cabeceira dun ducado concedido nominalmente a Rainerio de Trith, foi asediada. Nestas condicións, o gobernador bizantino de [[Nicópolis]], [[Miguel I Anxo Comneno]], proclamouse déspota e estendeu os seus dominios establecendo a capital en [[Arta]]. A derrota dos latinos capitaneados polo emperador [[Balduíno I de Constantinopla|Balduíno IX]], conde de Flandres en Adrianópolis ([[14 de abril]] de [[1205]]) supuxo un respiro para Miguel. Luís de Blois morreu, Balduíno foi feito prisioneiro e Godofredo de Villehardouin e o duque [[Venecia|veneciano]] Enrique Dandolo (de 97 anos) conseguiron retirarse a Constantinopla salvando unha parte dos exércitos. Pero Filipópolis foi ocupada polos búlgaros e tiveron que fuxir a Bitinia (maio de 1205) que así puido ser ocupada por Teodoro Lascaris deixando aos latinos Constantinopla e arredores, [[Rodosto]] e [[Selimbria]].

 

A rexencia latina pasou a Henrique, conde de Hainaut, irmán de Balduíno, que foi confirmado no mes de xuño. O [[despotado de Sinope|déspota de Sinope]], David Comneno, aliouse con Henrique contra Teodoro Lascaris pero foi derrotado en [[Nicomedia]]. O peso da loita pasou entón á parte occidental onde Bonifacio de Montferrato, rei de [[Tesalónica]], tivo que loitar contra o [[despotado de Grecia|déspota de Grecia]] León Sguros ao que gañou nas [[Termópilas]] asegurándose o dominio de [[Tesalia]]. Outros señores latinos avantsaron máis ao sur: Guillerme de Champlitte e Godofredo de Villehardouin entraron en [[Beocia]] e ocuparon [[Tebas, Grecia|Tebas]] sen loita; despois seguiron ata [[Atenas]] e a illa de [[Eubea]] (tamén chamada Negroponte).

 

=== Reinado de Teodoro ===

En [[1216]], Teodoro asegurouse a fronteira norte cun tratado co duque de [[Rascia]] ( no centro-norte de [[Serbia]]); cos latinos asinou unha tregua. Atacou aos búlgaros e tomou as cidades de [[Prilep]] e [[Ocrida]].

 

 

Teodoro o Cego foi feito prisioneiro de novo en Nicea, onde morreu. Logo dunha campaña de Nicea contra os búlgaros ([[1255]]-[[1256]]) Miguel II, prisioneiro, enviou finalmente ao seu fillo Nicéforo a casar con María, filla de [[Teodoro II Láscaris]] de Nicea, cumprindo o acordo de 1249. A voda celebrouse en Salónica e Teodoro II esixiu como dote os territorios serbios de Miguel II e a cidade de Durazzo. Miguel non puido negarse ao ter ao seu fillo en mans do emperador. Tralo enlace, Miguel invadiu Macedonia e iniciou unha guerra de tres anos ([[1257]]-[[1259]]) na que Miguel obtivo o apoio de Manfredo, rexente de [[Sicilia]] e de Guillerme de [[Morea]] e Oreos que en [[1258]] casou con Ana Comneno Ducas, filla de Miguel II, aportando como dote o territorio do sur de Tesalia; ao ano seguinte ([[1259]]), outra filla de Miguel, Helena Anxo, casou con Manfredo de Sicilia e aportou como dote Albania e [[Kérkyra]].

En [[1259]] librouse a batalla definitiva: as forzas de Miguel II e os seus aliados enfrontáronse a un exército de Nicea enviado por Miguel VII baixo o mando do seu irmán [[Xoán Paleólogo]]; inicialmente, os serbios ocuparon Skopia ([[Skopje]]) e [[Kosovo]] pero en [[Pelagonia]] os exércitos de Epiro foron derrotados. O rei serbio [[Estevo III Urosh]] retirouse e buscou aliados para facer fronte ao perigo (tratou con [[Hungría]] polo que o seu fillo [[Dragutí]] casou coa neta do rei húngaro).

 

 

=== Morte de Miguel e reparto de posesións ===

 

No ano [[1300]], Xoán Orsini, fillo do conde de [[Cefalonia]], construíu unha fortaleza nas illa de [[Leucas]] que dependía de Epiro pero que reclamaban os de Orsini. Tomé de Epiro casou en [[1304]] cunha neta do emperador Andróníco II de Bizancio, fortalecendo o partido probizantino, mentres o partido anxevino, representado por Tamara, irmá de Tomé, perdía forza. En [[1310]] producíronse combates coa compañía catalá dos [[almogávares]] que acababan de saír de Tesalia e entraran ao servizo do duque Gualterio de Atenas.

 

=== O fin do despotado ===

Tomé morreu asasinado sen sucesión masculina. Ana Anxo herdou o despotado e, ao estar casada con Giovani de Orsini de Cefalonia, iniciouse a "dinastía Orsini". O fillo de Xoán, Nicolás, casou coa viúva de Tomé.

En xullo de [[1315]], [[Fernando de Mallorca]] desembarcou en Acaia e ocupou algunhas cidades co apoio dalgúns baróns. Aproveitando a confusión, Xoán Orsini tamén invadiu a rexión; algúns dos baróns xuráronlle lealdade. [[Luís de Borgoña]] desembarcou en Acaia e derrotou a [[Fernando de Mallorca]] en Manolada ([[5 de xullo]] de [[1316]]). Os baróns pasáronse ao seu bando pero Luís morreu asasinado no mes de setembro.

 

Xoán I Orsini morreu en [[1317]] e foi sucedido polo seu fillo Nicolás. A esposa de Nicolás, [[Ana Paleólogo]], envelenouno en [[1323]], coa esperanza de someter Epiro e Cefalonia ao [[Imperio Bizantino]], gobernado polo seu pai [[Andrónico II Paleólogo|Andrónico II]]. Pero o príncipe de Acaia, Xoán de Gravina, ocupou Cefalonia e declarouna feudo de Acaia, instalando no trono como vasalo a Nicéforo I, fillo de Ana e Nicolás; na zona continental, Xoán II Orsini, irmán de Nicolás, foi recoñecido polos señores. Xoán II seguiu a mesma sorte que Nicolás e morreu tamén asasinado pola súa esposa grega.

 

 

 

[[Categoría:Imperio Bizantino]]