Tim Duncan: Diferenzas entre revisións

Pero pronto perdeu o entusiasmo pola natación debido ao medo mortal que tiña ás quenllas, ademais recibiu un golpe emocional moi grande cando a súa nai morreu de [[cancro]] de mama un día antes dos seus décimo cuarto aniversario. Duncan non volveu nadar con espírito competitivo, polo que tivo que cambiar de deporte, elixindo o [[baloncesto]], axudado polo seu cuñado. Inicialmente só buscaba algo co que acougar a súa dor, pero pronto se converteu na estrela do Instituto St. Dunstan's Episcopal e varias universidades fixáronse nel a pesar de levar xogando só desde noveno grao. Finalmente, a [[Wake Forest Demon Deacons|Universidade de Wake Forest]] fíxose cos seus servizos grazas a que Chris King, ex-xogador e axente da NBA encargado de promocionar esta en o [[Caribe (rexión)|Caribe]], fixouse nel durante [[1992]] e convenceu ao adestrador de Wake Forest, [[Dave Odom]], para que se fixese cos seus servizos.

 

En Wake Forest, Duncan venceu aos problemas de transición e converteuse nun dos mellores xogadores da súa xeración. Foi nomeado All-American, e gañou en [[1997]] o Premio John R. Wooden ao mellor xogador masculino de toda a [[NCAA]]. Esa tempada, Duncan fixo 20.8 puntos e 14.7 rebotes por partido. Dominando a súa oposición cunha misteriosa serie de movementos no poste baixo e unha gama de tiros de media distancia, ademais dunha intensa defensa, Duncan gañou en dúas ocasións o premio ao Mellor Xogador da ACC cos Demon Deacons e por partida tripla o NABC Mellor Defensor do Ano. Xunto a outros, liderou a [[NCAA|División I da NCAA]] en [[1996]]-[[1997|97]] en rebotes (14,7 por partido), foi décimo en tapóns (3.3) e 28º en anotación (20.8). Ademais, lanzou cun 60.8% en tiros de campo e foi nomeado en [[1996]] e [[1997]] o Xogador do Ano da ACC, elixido no mellor quinteto do torneo da ACC en [[1995]], [[1996]] e [[1997]], no primeiro quinteto da Atlantic Coast Conference en [[1995]], [[1996]] e [[1997]], e [[Most Valuable Player (NBA)|MVP]] do torneo da ACC.