Paul Feyerabend: Diferenzas entre revisións

Contido eliminado Contido engadido
Rei-bot (conversa | contribucións)
m robot Modificado: uk:Фейєрабенд Пол
XoseBot (conversa | contribucións)
m Desambiguação assistida por bot: Terra
Liña 22:
''Contra o método'' é unha crítica da lóxica do [[método científico]] [[Racionalismo|racionalista]], apoiada nun estudo detallado de episodios clave da [[historia da ciencia]]. Conclúe que a investigación histórica '''contradí''' que haxa un método con '''principios inalterables''', que non existe unha regra que non se rompeu, o que indica que a infracción non é accidental senón necesaria para o avance da [[ciencia]]. Feyerabend denuncia que, malia iso, hai un esforzo continuo para encerrar o proceso científico dentro dos límites do racionalismo, de maneira que un especialista acaba sendo unha persoa sometida voluntariamente a unha serie de restriccións no seu xeito de pensar, de actuar e, ata, de expresarse. A '''educación científica''' concébese hoxe como unha '''simplificación''' da racionalidade que se consegue mediante a simplificación das persoas que participan na ciencia.
 
Unha parte esencial de todas as [[teoría|teorías]] de [[indución]] é a regra que di que os feitos miden o éxito dunha teoría. Feyerabend suxire proceder inductivamente, pero tamén '''contraindutivamente''', é dicir, introducindo [[hipótese]]s inconsistentes con teorías, ou con feitos ben establecidos. Xustifica a contraindución dicindo que hai teorías nas que a información necesaria para contrastalas só sería patente á luz doutras teorías contradictorias coa primeira. A historia da ciencia proporciona exemplos da contraindución en acción. Por exemplo, [[Galileo Galilei|Galileo]] tivo que recorrer á contraindución para falsear os razoamentos cos que os físicos aristotélicos negaban o movemento da [[Terra (planeta)|Terra]]. Xa que logo o uso da contraindución sería, simplemente, aproveitarse dun xeito consciente da propia forma de ser da ciencia.
 
Feyerabend afirmaba que ningunha teoría sería '''nunca''' consistente con todos os '''feitos relevantes'''. Por exemplo, unha [[Lei de gravidade|teoría de a gravitación]] da entidade da de [[Isaac Newton|Newton]] tivo desde o principio serias dificultades de desviacións cuantitativas cos feitos observados. Isto non impedíu que fora a dominante durante séculos e se considerase un modelo de teoría científica. Nestes casos, en lugar de desbotar a teoría polo seu desacordo cos feitos recórrese a unha aproximación ou ben invéntase unha hipótese ('''"unha hipótese ''ad hoc''"''', di Feyerabend) que cubra a inconsistencia. A actitude habitual na filosofía da ciencia é desprezar estas hipóteses ''ad hoc'' por ir contra o método racionalista. Con todo, segundo Feyerabend, é un feito que tales hipóteses son abundantes no corpo da ciencia. Tamén [[Imre Lakatos|Lakatos]], un dos principais seguidores de [[Karl Popper|Popper]], opina que calquera nova teoría que se propoña para substituír a unha teoría refutada, no fondo non é máis que (e non podería ser doutro xeito) unha teoría ''ad hoc''.