|
No comezo da [[Guerra da Independencia española|Guerra da Independencia]] foi coñecido polo alcume do "Marquesito" por terse feito pasar, para reunir voluntarios, por sobriño de Don Pedro Caro Sureda, terceiro marqués de La Romana e heroe do regreso a España da división española destinada en [[Dinamarca]].
Con 27 anos, un despois da concesión do título de mariscal pola súa actuación na Guerra da Independencia, desconforme coa vulneración da Constitución gaditana e aopor non gustarllelle gustar o réxime saído do ''Manifiesto de los Persas'', inicia conversacións con outros liberais. Traizoado polo seu propio secretario, foi detido en [[Madrid]] e condenado a catro anos ade cumprircadea no [[Castelo de San Antón]], na Coruña,. deDe ondealí saesaíu en prisión atenuada para tomar baños medicinais no veciño concello de [[Arteixo]], polo que pasapasou a residir na casa de don Andrés Rojo del Cañizal, en [[Pastoriza, Arteixo|Pastoriza]], onde seguiu conspirando. ContactaContactou así mesmo con Sinforano López quen o conecta co grupo liberal da Coruña, formado por burgueses e intelectuais, e cunha parte importante dos oficiais dos batallóns acuartelados na Coruña. Cando as autoridades tiveron noticia destes contactos detiveron e executaron a Sinforiano López en abril de 1815.
[[Ficheiro:Mporlier.jpg|miniatura|esquerda|Estatua de Porlier na Coruña.]]
Porlier decidedecidiu convocar o pronunciamento en favor da constituciónConstitución do 1812 na noite do [[19 de setembro]] de 1815. Esa noite detensefoi aodetido o Capitán Xeneral e publícansepublícáronse tres proclamas dirixidas ao exército, ao pobo e á oficialidade de Santiago. Despois, aoá fronte dos batallóns sublevados diríxese a [[Santiago de Compostela]] con intención de que as autoridades e corpos militares alí acuartelados se unan ao pronunciamento, pero nun descanso no camiño, no Mesón de Deus, ou de Viqueira, como tamén se lleé coñececoñecido, sito á entrada da vila de [[Ordes]], namentres escribe a carón do lume, é traizoado por un grupo de sarxentos do 6º Rexemento de MarinaMariña.
Levado primeiro a [[Santiago de Compostela]], pasa posteriormente á [[Real Audiencia de Galicia|Real Audiencia]] e [[Capitanía Xeneral da Coruña]], onde o Capitáncapitán Xeneralxeneral Felipe de Saint Marq o somete a un encausamento no que xa entraba condenado a morte. ÉFoi conducido ata o patíbulo montado nun asno cunha levita verde e executado na forca que se elevouelevaran no [[Campo da forca]] (Posteriormenteposteriormente [[Campo da Leña]]leña e actual [[Praza de España]], onde existe unha estatua á súa memoria) o [[23 de outubro]] de 1815, para posteriormente queimar os seus escritos e proclamas. Nos seus derradeiros días, escribiu unha carta á su muller, dona Josefa Queipo de Llano, onde dicía:
{{Cita|“nada“Nada te aflija el género de muerte que me dan, porque ella no deshonra sino a los malos, a los buenos les cubre de honor y gloria”.}}
Redacta así do seu puño e letra o epitafio que habería de colocarse sobre a súa sepultura. A viúva foi encerrada nunha cela dun pequeno Colexio de Orfas na cidade de [[Betanzos]] baixo a custodia de Vicente Feliciano Faraldo, -pai de [[Antolín Faraldo]]-, un dos absolutistas máis fanáticos, que levou o seu celo ao extremo de non permitirllelle permitir á esposa de Porlier abrir os baúis que conservaban as roupas e os obxectos persoais do seu marido ata cinco anos despois, cando o levantamento liberal o obrigou a fuxir e a liberar á viúva.
== Véxase tamén ==
|
