Maurice Blanchot: Diferenzas entre revisións

Mantivo na súa xuventude posicións conservadoras, quizais pola súa orixe familiar, mais Blanchot cambiou radicalmente de posición xa antes da [[Segunda Guerra Mundial]].

Colaborou en moitas revistas como crítico agudo e de enorme claridade, xa dende 1941; un terzo das reseñasrecensións que escribiu ata 1944 recolléronseforon recolleitas en ''Falsos pasos''. Logo da súa morte, cerca dos cen anos, recuperáronse osas restantes foron recuperadas en ''Chroniques littéraires'' (2007), groso volume do cal só media ducia de mostras viran a luz en congresos, entre 1999 e 2003. A súa lectura supón un modo inmediato de entrar no seu mundo expresivo.

Os seus relatos literarios son abstractos e evasivos: ''Thomas l'Obscur'' (1941), ''L'Arrêt de mort'' (1948), ''Aminadab'', (1942) e ''Le Très-Haut'' (1949),; nalgún deles, asícomo no terceiro deles, transparentase o eco de [[Kafka]]. Tardiamente, en 1981, reuniráreuniu todos os escritos dispersos sobre o escritor checo: ''De Kafka a Kafka'', pois, como dixo, "o que Kafka nos da, don que non recibimos, é unaunha sorte de combate da literatura pola literatura, combate cuxa finalidade se nos escapa e que ao mesmo tempo é tan familiar comocoma estraño".

Blanchot recluíuse radicalmente ata a súa morte, pero escribiu sobre [[maio do 68]] e sobre os acontecementos da Francia contemporánea con paixón e equilibrio, logrando a admiración e a amizade dos mellores escritores e ensaístas da segunda metade do século XX. En ''LosLes intelectualesIntellectuels en cuestiónquestion'', ao final da súa vida, fixo un balance de moitos acontecementos da súa centuria, e destacou a ambigua e difícil posición dos intelectuais.

Os libros de Blanchot divídense en tres xéneros: obra crítica, obra de ficción e [[escritura fragmentaria]], esta última está formada só por dúas obras maiores: ''Le pas au-delà'', aparecido en 1973, e ''L'ecriture du désastre'', aparecido en 1980.

Na obra de ficción cabe distinguir dúas épocas, a das grandes novelas e, a continuación, a dos 'relatos'. Esta última distinción, —entreentre novelas e relatos—relatos, non é meramente retórica, pois para Blanchot é fundamental, polo seu propio achegamento ao material literario,; de feito, o segundo toca máis a súa experiencia vital no pasado remoto como escritor.