Guerra de Croacia: Diferenzas entre revisións

Contido eliminado Contido engadido
Liña 189:
A crise emerxera en Iugoslavia co debilitamento do comunismo en Europa do Leste e o ascenso do nacionalismo, polo que a actitude da comunidade internacional foi, nun principio, un algo expectante. Desde o comezo, porén, a prensa occidental estaba chea de advertencias no sentido de impedir a traxedia nos Balcáns. Cando a guerra estalou en Croacia, multiplicáronse as opinións que vían este conflito como o preludio de choques étnicos aínda moito máis graves en [[Bosnia]] e [[Kosovo]].
 
O papel da [[comunidade internacional]] na guerra é aínda hoxe motivo de gran controversia. Moitas voces condeancondenan, hoxhoxe en día, a falta de interese internacional pola guerra en Croacia durante o seu desenvoilvementodesenvolvemento. Eran quizais outras as preocupacións máis urxentes, como a [[Guerra do Golfo]] de [[1991]] tras a invasión de [[Kuwait]] por [[Iraq]], que atraía a atención internacional polas súas repercusións en forma de aumento dos prezos do petróleo e a ralentización do crecemento económico. Así mesmo, preocupaba non fomentar a extensión da influencia do nacionalismo e as ideas separatistas nos países occidentais. A falta dunha atención e unha resposta adecuadas non afectaron só ao caso dos Balcáns. As nacións europeas refugaron tamén, por exemplo, interveirintervir en [[Ruanda]] durante a crise de [[1994]].
Ao principio, en 1989-91, a comunidade internacional tratou de negar que se tratara dun problema internacional, tendendo a apoiar ao Goberno federal iugoslavo. O embargamento de armas imposto pola ONU a todas as repúblicas iugoslavas, por exemplo, favorecía claramente ao poder federal (controlado por forzas serbias), dado que dispoñía xa dun armamento ao que as repúblicas secesionistas non podían ter acceso.
 
O recoñecemento oficial dos novos Estados de Eslovenia e Croacia supuxo unha materia moi controvertida para os gobernos extranxeirosestranxeiros naquel momento.
 
A mediados de decembro de 1991, outros países recentemente independizados, como [[Lituania]], [[Letonia]] e [[Ucraína]], recoñeceron a independencia de Croacia e Eslovenia. Mentres tanto, estas recoñecéronse unha á outra, sumándose a este proceso o [[Vaticano]] (Eslovenia e Croacia son nacións tradicionalmente católicas) ou [[Islandia]].
Liña 206:
 
;Rusia
Os países de Europa oriental como, por exemplo,Rusia ou Grecia, eran en xeral antigos aliados de Serbia, polo que se opuxeron ao recoñecrmentorecoñecemento de Croacia. Pese ao goberno moderado de [[Boris Eltsin]], os enormes cambios sufridos por Rusia naqueles anos foron unha das razóns que disuadiron aos países europeos a actuar, non querendo emprender accións militares que puideran provocar un conflito moito máis amplo, xa que nese momento non era moi fácil predicir cal sería a resposta de Rusia ante a situación.
 
;Estados Unidos
Os Estados Unidos foron os máximos defensores, xunto ao Reino Unido, da política de non intervención. A Administración estaba presidida por [[George Herbert Walker Bush|George Bush]] a finais de 1992. As cousas cambiaron con [[Bill Clinton]], que adoptou unha actitude máis agresiva ante a situación e xogou un papel máis intervencionista. En 1995 os Estados Unidos empregaron os seus avións espía para vixilarvixiar minuciosamente os movementos do exército croata na preparación da Operación Tormenta, e os Secretarios de Estado [[Lawrence Eagleburger]] e [[Warren Christopher]] foron moi críticos cos movementos alemáns a favor de Croacia, argumentando que provocarían unha escalada do conflito.
 
== Cronoloxía dos principais sucesos ==