Narrativa: Diferenzas entre revisións

{{Ortografía}}A '''narrativa literaria''' acostuma presentarse en forma de [[prosa]], mais pode ser tamén en [[verso]]s (Epopea, Romanceiros). Se tivermos de definir o texto narrativo de forma sucinta, citando a Carlos Reis diremos que o texto narrativo é un proceso de exteriorización, unha actitude obxectiva e baseada na sucesividade.

No [[século XX]], a partir do [[estruturalismo]], xorde unha especie de teoria semiótica da narrativa (ou [[narratoloxía]]) que propón estudar a narratividade en xeral ([[novela]]s, [[conto]]s, [[filme]]s, [[espectáculo]]s, [[mito]]s, [[anécdota]]s, [[canción]]s, [[música]]s, [[vídeo]]s). Encabezados por [[Roland Barthes]], estes estudos pretenden encontrar unha "gramática" da narrativa, maismáis ou menos como [[Saussure]] encontrara para a fala. É a partir de aí que xurden as fichas de lectura e os estudos sobre o narrador, os actuantes, as estratexias narrativas de determinada escola, entre outros.

[[Aristóteles]], na súa [[Poética]], xa afirmaba que "sen acción non poderia haber traxedia". Sen dificultade se estende o termo traxedia á narración, e así a presenza de '''acción''' é o primeiro elemento esencial ao texto narrativo.

[[Roland Barthes]], alén de retomar a importancia que os clásicos daban á acción, avanza ao afirmar que “non existe unha soa narrativa no mundo sen '''personaxes'''”personaxes”. Aquí enténdese personaxe non como persoas, seres humanos. Un animal pode ser personaxe ([[Animal Farm|Revolución na granxa]]), a morte pode ser personaxe ([[As intermitencias da morte]]), unha cidade decadente ou unha caneta caendo poden ser personaxes, desde que estean nun espazo e realizando unha acción, aínda que involuntaria.

A '''totalidade de significación''' é apuntada por [[Greimas]] como outro elemento fundamental da narrativa. Ainda que aparentemente o lector non entenda un texto, ha de ter nel unha significación para que se configure como historia, como narración.

A pesar de aparecer comunmente en prosa, a narración pode existir en '''versos'''. Os exemplos clásicos son as [[Poesia épica|epopeas]], como a [[Odisea]], ou os [[romanceiro]]s, como o [[Romanceiro da Inconfidencia]]. Poemas como ''O Caso do Vestido'' e ''Quadrilha'', de [[Carlos Drummond de Andrade]], son verdadeiras narrativas en versos, con acción, personaxes, sucesión, integración e significación.