Giuseppe Verdi: Diferenzas entre revisións

Historiadores da música perpetuaron durante moito tempo un mito sobre o famoso coro "[[Va, pensiero]]" cantado no terceiro acto de ''[[Nabucco]]''. O mito afirma que, cando o coro cantou "Va, pensiero" en [[Milán]], nun momento no que boa parte de Italia se atopaba baixo o dominio [[Austria|austriaco]], o público, respondendo con fervor nacionalista ao lamento dos escravos que perderan a súa patria, pediron un bis da peza. Como os bises foran exprésamente prohibidos polo goberno na época, tal xesto debía ter sido extremádamente significativo. SenCon embargotodo, recentes estudos poñen este feito en entredito. Aínda que a o público pedíu bis, este non foi por "Va, pensiero" senón máis ben polo himno''Immenso Jehova,'' cantado polos escravos hebreos para agradecer a Deus que salvara ao seu pobo. Á luz destas novas revelacións, a posición de Verdi coma o buque insignia musical do Risorgimento ten minguado.<ref>Casini, Claudio ''Verdi'', Milan: Rusconi, 1982</ref> É interesante observar neste contexto que todas agás sete (as súas derradeiras óperas) foron creadas por Verdi cando Milán formaba parte do [[Imperio Austrohúngaro]].

Por outra banda, durante os ensaios, os traballadores do teatro deixaron de facer o que estaban a facer durante o "Va, pensiero" e aplaudiron á conclusión da melodía<ref>Phillips-Matz, p. 116</ref> mentres que o crecemento da "identificación da música de Verdi co nacionalismo político italiano" é asociado nos seus inicios no verán de [[1846]] en relación co coro de ''[[Ernani]]'' no que o nome dunha dassdas súas personaxes, "Carlo", foi mudado polo de "Pio", unha referencia á concesión dunha amnistía por parte do [[Pío IX, papa|papa Pío IX]] aos prisioneiros políticos.<ref>Phillips-Matz, pp. 188–191</ref>

'''''D'''<nowiki>'</nowiki>'''I'''talia'' (Viva Vittorio Emmanuele Rei de Italia), referido a [[Vittorio Emmanuele II de Italia|Vittorio Emmanuele II]], daquela rei de [[Sardeña]].<ref>Parker, in Grove Music Online</ref><ref>Budden, Vol. 3, p. 80</ref>

Ao longo de toda a súa carreira, Verdi raramente empregou o Do agudo da tesitura dos tenores, citando que o feito de que o tenor teña que cantar esta nota en particular diante do público distrae ao cantante antes e despois da aparición da nota. SenCon embargotodo, compuxo un aria co Do agudo para Duprez en ''[[Jérusalem]]'' e para Tamberlick na versión orixinal de ''[[La forza del destino]]''. O Do agudo, adoita escoitarse na aria "Di quella pira" de ''[[Il trovatore]]'' que non aparecía na partitura de Verdi.

Algúns críticos afirman que non prestou atención aos aspectos técnicos da composición nas súas obras. O mesmo Verdi dixo: ''"De todos os compositores do pasado e do presente, eu sou o que menos aprendeu"''. Apresurouse a dicir, senasí embargoe todo: ''"Dígoo en serio, e por aprender non me refiro ao coñecemento da música"''.

SenNon embargoobstante, sería incorretoincorrecto supoñer que Verdi subestimou o poder expresivo da orquestra ou fallou en empregala con toda a súa capacidade cando era preciso. Por outra banda, as innovacións orquestrais e contrapuntísticas son características do seu estilo: por exemplo, as cordas producen unha rápida escala ascendente na escena de Monterone en ''[[Rigoletto]]'' para acentuar o drama e, na mesma ópera, coro tarareando seis notas fóra de escena retrata, moi eficazmente, o xemido ominoso da tempestade que se achega. As innovacións de Verdi son tan distintivas que outros compositores non as empregan, senón que seguen a ser, a día de hoxe, unha das sinaturas de Verdi.