Albrecht Dürer: Diferenzas entre revisións

 

A obra de Dürer sobre as proporcións humanas chámase os ''Catro libros da proporción humana''. O primeiro libro escribiuse principalmente entre [[1512]]-[[1513]] e completadas en [[1523]], no que mostra cinco tipos diferentes de figuras masculinas e femininas, todas as partes do corpo expresan en fraccións da altura total. Dürer basea estas construcións tanto en [[Marco Vitruvio|Vitruvio]] e as observacións empíricas de "duascentas ou trescentas persoas vivas", nas súas propias palabras. O segundo libro inclúe outros oito tipos, analizados non en fraccións senón no sistema albertiano, que Dürer probabelmente aprendeu de [[Francesco di Giorgio]] ''De armónica totius mundi'' de [[1525]]. No terceiro libro, Dürer dá principios polos que as proporcións das figuras se poden modificar, como a simulación matemática convicta e espellos cóncavos, aquí Dürer tamén trata a fisionomía humana. O cuarto libro está dedicado á teoría do movemento.

 

Anexa ao último libro, non obstante, é un ensaio autónomo na estética, que Dürer traballou entre 1512 e 1528, e é aquí onde podemos coñecer as súas teorías sobre a "beleza ideal". Dürer rexeitou o concepto de beleza obxectiva de [[Leon Battista Alberti|Alberti]], que propón unha idea relativista da beleza baseada na variedade. Non obstante, Dürer seguía crendo que a verdade se oculta dentro da natureza, e que non había regras que ordenaron a beleza, a pesar de que lle resultaba difícil de definir os criterios do devandito código. En 1512-[[1513]] os tres criterios foron a función ('<nowiki/>''Nutz''<nowiki/>'), a aprobación inxenua ('<nowiki/>''Wohlgefallen''<nowiki/>') e o termo medio ('''Mittelmass''<nowiki/>'). Porén, a diferenza de Alberti e Leonardo, Dürer estivo máis preocupado por comprender non só as nocións abstractas da beleza, senón tamén de como un artista pode crear imaxes fermosas. Entre o 1512 e o proxecto definitivo en 1528, Dürer desenvolveu a comprensión da creatividade humana espontánea ou inspirada nun concepto de "síntese interna selectiva". Noutras palabras, que un artista se basea nunha gran cantidade de experiencias visuais para imaxinar as cousas belas. A crenza de Dürer na capacidade do artista e na súa inspiración levoulle a afirmar que "''un home pode debuxar algo coa súa pluma no medio dunha folla de papel nun día, ou se pode cortar nun pequeno anaco de madeira co seu pequeno ferro, e resulta ser mellor e máis artístico que o traballo doutro no que o seu autor traballa coa maior dilixencia durante todo un ano''".<ref>{{cita libro|apellidos=Mueller|nombre=Peter O.|título=Substantiv-Derivation in Den Schriften Albrecht Durers|año=1993|isbn=3-11-012815-2}}</ref>