Proceso de Reorganización Nacional: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
m en Arxentina]] -> na Arxentina]] |
m en Arxentina| -> na Arxentina| |
||
Liña 35:
Durante o tempo da ditadura militar de 1976 a 1983 chegaron a funcionar [[centros clandestinos de detención]], atopándose á [[Centros clandestinos de detención#Cidade de Buenos Aires|Escuela de Suboficiales de Mecánica de la Armada]] e o [[Centros clandestinos de detención#Cidade de Buenos Aires|Garage Olimpo]] entre os máis coñecidos na [[Buenos Aires|Cidade de Buenos Aires]]. Na [[Provincia de Buenos Aires]], [[Centros clandestinos de detención#Provincia de Buenos Aires|O Campito]] (tamén coñecido como '''Los Tordos''') e [[Centros clandestinos de detención#Provincia de Buenos Aires|O Vesubio]]; e [[Centros clandestinos de detención#Provincia de Córdoba|A Perla]], na [[Provincia de Córdoba]].
Estas accións de represión ilegal constituíron a chamada [[Guerra sucia
Os [[Crime contra a humanidade|crimes de lesa humanidade]] ocorridos durante o ''Proceso'' foron investigados en [[1984]] pola [[Comisión Nacional sobre a Desaparición de Persoas]] (CONADEP) que realizou o famoso [[Informe Nunca Más|Informe "Nunca Más"]].
Liña 49:
Con todo hai que destacar que o desemprego alcanzo o 2% a fins dos '70 e comezos dos '80.
Apoiado nunha [[Movemento obreiro arxentino#1976-1983 .28Proceso de Reorganizaci.C3.B3n Nacional.29|política laboral]] que produciu unha profunda reforma das leis laborais, a prohibición da [[folga]], a intervención militar dos [[sindicato]]s, e a política represiva de [[guerra sucia
Co obxectivo de controlar a demanda de divisas e manter un política de atraso cambiario, Martínez de Hoz implementou a fins de[[1978]] un sistema de [[depreciación]] programada, alcumado ''la tablita''. Xunto coa [[lei de Entidades Financieiras|Lei 21.526, ''de entidades financieiras'']], promulgada en xuño do ano anterior, a ''tablita'' promovería a especulación financeira desmedida. A medida tomouse para intentar compensar as perdas ocasionadas aos aforristas pola diferenza entre a [[taxa de interese]] pagada aos [[depósitos a prazo fixo]] e a [[inflación]]; para protexer ás [[banco|entidades financeiras]], o Estado fíxose responsable do pago dos depósitos. O custo destas medidas, que ocasionaron o peche de máis de 25 entidades crediticias, cuxos pasivos debeu asumir o Estado, foi enorme; tamén o foi para os consumidores, que deberon facer fronte a un mercado de crédito liberalizado, cuxas taxas aumentaron parellamente ás pagas polos depósitos. Os [[hipoteca|créditos hipotecarios]] alcanzaron unha taxa de interese do 100% anual, que resultou impagables para numerosos debedores, e conduciu a unha gran parte da poboación a perder a propiedade das súas [[vivenda]]s.
| |||