Celtas: Diferenzas entre revisións

Ese territorio centroeuropeu de carácter celta, limitaba, no sul, inicialmente ainda con a zona de influencia da cultura etrusca, e no leste e no suleste, con as áreas de influencia grega, tracia e escita. Partes extensas deses territorios foron incorporados mais adiante ao Imperio Romano e á súa cultura. Ao norte do territorio de influéncia celta estaban asentadas tribos xermánicas. Con todas as culturas citadas mantiñan os celtas intensas relacións culturais e económicas.

 

Existe evidencia da extensión de linguas celtas desde partes da Península Ibérica a irlanda no oeste, no sudoeste até os Balcáns setentrionais, con un broto tardío en Anatolia. <span lang="PT">A norte, as montañas do centro da Alemaña constituían o limite aproximado con os xermanos. A sul dos Alpes, o mundo celta chega á planicie do Pó. </span>As probas para esa interpretación linguística son:

 

As linguas celtas pertencen ao grupo ocidental das linguas indoeuropeas. Dentro destas, segundo algúns investigadores, o ramo itálico é o mais próximo ao celta.<ref>Wolfram Euler: ''Die Frage der italisch-keltischen Sprachverwandtschaft im Lichte neuerer Forschungen.'' In: George E. Dunkel et al. (Hrsg.): ''Früh-, Mittel-, Spätindogermanisch. Akten der IX. Fachtagung der indogermanischen Gesellschaft vom 5. bis 9. Oktober 1992 in Zürich''. Reichert Verlag, Wiesbaden 1994. S. 37-51</ref> A lingua celta mae non foi transmitida. Os documentos linguísticos mais antigos considerados celtas son os da lingua lepóntica do século VI a. C. Alén de inscricións curtas na sua maioria, en materiais duradouros (pedra, chumbo), o calendario lunisolar de Coligny, en lingua gala, permite unha ollada directa nos aspectos non materiais da cultura relixiosa celta e da vida cotidiana. As tabuas de Botorrita, dos séculos II e I a. C., son documentos mais extensos en lingua celtíbera tamén dignos de mención.

 

 

 

== Fontes históricas ==