Leonardo Fibonacci: Diferenzas entre revisións

Viaxou a través dos países mediterráneos para estudar xunto a coñecidos matemáticos árabes do seu tempo. En [[1202]], con 32 anos de idade, publicou ''Liber Abaci'', o ''Libro do Ábaco'', do que chegou á actualidade a segunda edición de 1228. Este libro contén unha gran cantidade de asuntos relacionados coa [[aritmética]] e a [[álxebra]] da época e xogou un papel importante no desenvolvemento matemático da Europa dos séculos seguintes, dado que achegou os algarismos hindús, tamén denominados arábicos e o número [[cero]]. Tamén se refiren nel a descomposición en factores [[número primo|primos]] e os criterios de [[divisibilidade]]. A teoría contida no ''Liber Abacci'' é ilustrada con moitos problemas aplicados de [[contabilidade]] comercial, de conversión de [[peso]]s, [[medida]]s e [[moeda]]s, [[cálculo]] de porcentaxes, etc. O libro tivo un grande éxito en [[Europa]] e tivo un profundo efecto no pensamento europeo, e o elegante sistema de sinais numéricos que explicaba Fibonacci converteuse axiña en estándar.

Antes de que Fibonacci escribise o seu traballo, a secuencia dos números de Fibonacci fora descuberta por matemáticos [[India|hindús]] coma [[Gopala]] (antes de [[1135]]) e [[Hemachandra]] (c. [[1150]]), que investigaran os patróns rítmicos que se formaban con sílabas e notas dun ou dous pulsos. O número de tales ritmos (tendo xuntos unha cantidade ''n'' de pulsos) era <math>f_{n+1}</math>, que produce explicitamente os números 1, 2, 3, 5, 8, 13, 21, etc.<ref name="Knuth">Knuth, 1997, pág. 80</ref>