Serialismo integral: Diferenzas entre revisións

O '''serialismo integral''' é unha corrente compositiva nacida no [[século XX]] e é a extensión do principio da serie [[dodecafonismo|dodecafónica]] de [[Arnold Schönberg|Schönberg]] a outros elementos musicais ademais da altura dos sons. O principio do serialismo integral é o pensamento de que se se podían serializar os doce sons da [[escala cromática]], tamén se poderían serializar outros elementos como a duración, a intensidade, o timbre e a textura. A técnica denomínase serialismo integral para diferencialo do [[serialismo]] limitado de Schönberg, o dodecafonismo.

 

A xeración máis nova dos compositores [[Europa|europeos]] xurdida trala [[II Guerra Mundial]], rodeada de privacións materiais e dun gran illamento cultural, experimentou unha forte reacción contra a súa herdanza cultural, xa que para eles a tradición da música occidental parecía intrínsecamente vencellada aos fracasos políticos e sociais do pasado. Pensaban que se ía xurdir un mundo novo e mellor, tamén era necesario crear un novo tipo de música totalmente distinta a calquera outra que existira ata o momento. O [[Neoclasicismo (música)|neoclasicismo]], a corrente dominante na música europea durante un cuarto de século, foi visto con certa sospeita e aversión pola meirande parte dos compositores máis novos, que o vían como unha tentativa de reconciliar as revolucións técnicas postonais e os fundamentos estéticos da época anterior, polo que era necesario levar a cabo unha ruptura total coas nocións musicais anteriores. Crian que os primeiros compositores do século XX fallaran á hora de levar a cabo unha revolución musical que conlevara unha era radicalmente nova, en palabras de [[Pierre Boulez]]:{{Cita|En 1945-1946 nada estaba preparado e todo quedaba por facer: foi todo un privilexio o poder levar a cabo certos descubrimentos e atoparnos a nós mesmossen ningún punto de referencia, o cal tivo as súas dificultades, mais tamén as súas vantaxes''.<ref>''Orientations'', ed Jean-Jacques Nattiez</ref>}}

 

A rixidez do serialismo integral pronto se relaxou.

 

Os principios compositivos do serialismo integral son unha ampliación do sistema dodecafónico de Schönberg, no que existía unha única serie con varias permutacións que afectaba únicamente á altura dos sons. Nesta "evolución" do sistema dodecafónico existen varias series que afectan a outros elementos da música como a intensidade, a duración, etc.

 

Unha composición totalmente serial podería, con facilidade, producir no oínte a impresión de aleatoriedade, xa que a música que se basea nestes principios carece de temas no sentido clásico de entes melódico-rítmico-harmónicos fácilmente perceptibles con ampliacións, derivacións e desenrolos recoñecibles dos mesmos. Con esto coexiste unha ausencia típica dun pulso rítmico distinto e a ausencia de todo sentido de progresión, de movemento cara puntos de culme.

 

* {{FRAb}} [[Olivier Messiaen]]

* {{FRAb}} [[Pierre Boulez]] (alumno de Messiaen)

* {{AUTb}} {{USAb}} [[Ernst Krenek]]

 

 

* DONALD J. GROUT & CLAUDE V. PALISCA: ''Historia de la música occidental (vol. 2)'', Editorial Alianza Música

* ROBERT P. MORGAN: ''La música del siglo XX'', Editorial Akal