Longobardos: Diferenzas entre revisións

 

== O reino longobardo de Italia: ==

 

== Bizancio, Roma e os longobardos ==

Nos séculos [[século VII|VII]] e [[século VIII|VIII]], as relacións dos longobardos coa [[Igrexa Católica]] e, durante un período máis curto, coa aristocracia romana, son pésimas.

 

 

Axilulfo foi o primeiro soberano longobardo a se converter á [[ortodoxia]] non sen comportar vivas resistencias ao seo do seu pobo. Os seus sucesores, en efecto, volven logo á herexía ariana e o rei ariano Rotario confisca os bens romanos do seu reino. O rei Ariperto ([[653]]–[[661]]) converteuse ao catolicismo pero decide ligarse á Igrexa de [[Aquilea]] que rexeita a autoridade papal sobre o Friúl. O rei [[Perctarito]] é o que ao final instala a ortodoxia romana no reino, sen que por iso mellorasen notoriamente as relacións políticas longobardas con Roma. En [[698]] ten lugar un acercamento baixo o reinado do rei [[Cuniperto]]: un concilio pon fin ao cisma de Aquilea e os bens de Roma son restituídos. [[Liutprando]], no seu soño de gobernar toda a península italiana, aproveitouse dos diverxencias entre Roma e Bizancio, daquela iconoclasta, para intentar facerse con Rávena.

Finalmente, Roma vólvese cada vez máis cara os francos contra os longobardos que eran cada vez máis ameazadores, en principio sen éxito co Papa [[Gregorio III, Papa|Gregorio III]], en [[739]] – [[740]]. Con todo, o sucesor deste último, [[Zacarías, Papa|Zacarías]], decide apoiar a familia [[Carolinxios|carolinxia]] cando esta última usurpa a realeza ao último rei franco [[merovinxio]], [[Khilderico III]]: este acontecemento maior fai envorcar as relacións entre longobardos e francos. Despois da toma de Rávena polos longobardos (751), en efecto, Aistolfo tenta tomar Roma. O papa [[Estevo III, Papa|Estevo III]] efectúa daquela unha viaxe á [[Galia]] en [[754]] para demandar a axuda de [[Pipino o Breve]], novo rei des francos. O rei efectúa entón dúas breves expedicións contra Aistolfo, en [[754]] e en [[756]], poñendo así a Roma e ao Papado baixo a súa protección. É probábel que o rei franco evitase debilitar demasiado aos longobardos a fin de os conservar como eventuais aliados.

 

 

O xove soberano carolinxio, dada a importancia estratéxica de Italia para Igrexa, toma nesta ocasión o título de «rei dos longobardos», poñendo así a península baixo o seu control directo. Deduce igualmente unha parte do reino dos longobardos para a sé apostólica, acto que está na orixe da creación dos [[Estados Pontificios]], que existiron ata mediados do [[século XIX]]. Así, o franco honra a promesa de protexer Roma como fixera seu pai ao Bispo de Roma.

 

== Véxase tamén ==

* [[Lista dos duques e príncipes longobardos de Benevento]].

* [[Lista dos duques longobardos de Spoleto]].

 

=== Ligazóns externas ===

 

[[Categoría:Lombardía]]