Revisión como estaba o 28 de febreiro de 2015 ás 14:58 editar Lameiro (conversa \| contribucións) 61.491 edicións corrixo *armónicos Etiqueta: Edición visual ← Edición máis vella		Revisión como estaba o 28 de febreiro de 2015 ás 15:04 editar desfacer Lameiro (conversa \| contribucións) 61.491 edicións vou corrixindo Etiqueta: Edición visual Edición máis nova →
Liña 13: '''Johannes Brahms''', nado en [[Hamburgo]] o [[7 de maio]] de [[1833]] e finado en [[Viena]] o [[3 de abril]] de [[1897]], foi un [[piano\|pianista]] e [[compositor]] [[Alemaña\|alemán]] do [[música do romanticismo\|romanticismo]]. Brahms é unha figura prominente da música do [[século XIX]], quizais o último gran compositor clásico, é considerado a antítese de [[Richard Wagner\|Wagner]] e [[Liszt]]. Trátase dun dos máis importantes músicos do romanticismo e é considerado por moitos como o "sucesor" de [[Ludwig van Beethoven\|Beethoven]], ata o punto de que a súa ''[[Sinfonía Nº 1 (Brahms)\|Primeira Sinfonía]]'' foi descrita por [[Hans von Bülow]] como ''a décima sinfonía de Beethoven''.<ref>Sigmund Gottfried Spaeth, ''At home with music'' (1971), p. 245</ref> Home ás veces difícil e intransixente, compuxo obras mestras en tódolos xéneros agás a [[ópera]]. As expresións ''Os tres bes'' ou ''A santa ~~trinidade~~trindade'' (frase acuñada por [[Hans von Bülow]]) refírense a Bach, Beethoven e Brahms como tres dos maiores compositores da historia da música.{{#tag:ref\|{{cita libro \|url=http://books.google.es/books?id=IGpZJnPbG0UC&lpg=PA11&pg=PA11#v=onepage&f=false \|título=Greene's biographical encyclopedia of composers Liña 21: \|página=695\|año=2007\|isbn=9780385142786}}<br /> <!-- además: http://books.google.es/books?id=2W8zeobRp_oC&lpg=PA115&pg=PA115#v=onepage&f=false --> }} Algúns opinan, ~~sen~~non ~~embargo~~obstante, que von Bülow incluíu a Brahms en dita "~~trinidade~~trindade" por despeito e para perxudicar a Wagner, con quen estaba ~~enemizado~~enemistado dende que a súa dona o abandonou para casar co outro compositor.<ref>{{cita libro▼ }} ▲Algúns opinan, sen embargo, que von Bülow incluíu a Brahms en dita "trinidade" por despeito e para perxudicar a Wagner, con quen estaba enemizado dende que a súa dona o abandonou para casar co outro compositor.<ref>{{cita libro \|título=Wagner and the wonder of art: an introduction to Die Meistersinger. \|volumen=G - Reference, Information and Interdisciplinary Subjects Series Liña 34 ⟶ 33: }}</ref> Brahms é frecuentemente considerado á vez tradicional e innovador. A súa música está firmemente enraizada nas estruturas e técnicas de composición dos mestres do [[música do barroco\|barroco]] e do [[música do clasicismo\|clasicismo]]. Era un mestre do [[contrapunto]], a complexa e ~~áltamente~~altamente disciplinada que fixo famoso a [[Johann Sebastian Bach]], e do [[desenvolvemento musical\|desenvolvemento]], un ethos compositivo creado por [[Joseph Haydn]], [[Wolfgang Amadeus Mozart]], [[Ludwig van Beethoven]], entre outros compositores. Brahms tivo como obxectivo honrar a "pureza" destas venerables estruturas "alemás" e avanzar nelas cara a un idioma romántico, no proceso de creación de novos enfoques para a harmonía e a melodía. Mentres que moitos contemporáneos atoparon a súa música demasiado académica, a súa contribución e artesanía teñen sido admiradas por figuras posteriores tan diversas como [[Arnold Schoenberg]]<ref>Schoenberg eloxiou a Brahms nunha emisión de radio en 1933, posteriormente publicou un artigo titulado "Brahms o progresista" [http://www.hr-online.de/website/rubriken/kultur/index.jsp?rubrik=50660&key=standard_document_38091598]</ref> ou [[Edward Elgar]].<ref>{{en}} MacDonald, ''Brahms'' (1990), p. 406</ref> == Traxectoria == Liña 60 ⟶ 59: == Obra == {{AP\|Lista de composicións de Johannes Brahms}} Brahms combina o mellor dos estilos clásico e romántico. Brahms rexeitou o uso superfluo de novos efectos harmónicos e cromatismos, a diferenza das súas ~~contemporaneos~~contemporáneos, só os empregaba para resaltar os matices estruturais internos da obra. Ata [[1873]] Brahms escribira sobre todo música para [[piano]], o instrumento que mellor coñecía, e para [[Coro (grupo musical)\|coro]] e [[orquestra]]. Entre as súas obras orquestrais atópase a Sinfonía nº 1 en do menor, opus 68 (1876); a Sinfonía nº 2 en re maior, opus 73 (1877); a Abertura do festival académico, opus 80 ([[1880]]), que contén cancións de estudantes [[Alemaña\|alemáns]]; a Abertura tráxica, opus 81 (1881); a Sinfonía nº 3 en fa maior, opus 90 (1883), e a Sinfonía nº 4 no meu menor, opus 98 (1885). Todas estas obras mostran unha estrutura moi complexa, herdada da tradición vienesa clásica. Esforzouse máis ben por compor música de grande coherencia interna. Así pois, as súas mellores obras non conteñen engadidos innecesarios: cada tema, figura e modulación están anunciadas nas pasaxes precedentes.

Johannes Brahms: Diferenzas entre revisións