Brahms combina o mellor dos estilos clásico e romántico. Brahms rexeitou o uso superfluo de novos efectos armónicosharmónicos e cromatismos, a diferenza das súas contemporaneos, só os empregaba para resaltar os matices estruturais internos da obra. Ata [[1873]] Brahms escribira sobre todo música para [[piano]], o instrumento que mellor coñecía, e para [[Coro (grupo musical)|coro]] e [[orquestra]]. Entre as súas obras orquestrais atópase a Sinfonía nº 1 en do menor, opus 68 (1876); a Sinfonía nº 2 en re maior, opus 73 (1877); a Abertura do festival académico, opus 80 ([[1880]]), que contén cancións de estudantes [[Alemaña|alemáns]]; a Abertura tráxica, opus 81 (1881); a Sinfonía nº 3 en fa maior, opus 90 (1883), e a Sinfonía nº 4 no meu menor, opus 98 (1885). Todas estas obras mostran unha estrutura moi complexa, herdada da tradición vienesa clásica.
Esforzouse máis ben por compor música de grande coherencia interna. Así pois, as súas mellores obras non conteñen engadidos innecesarios: cada tema, figura e modulación están anunciadas nas pasaxes precedentes.
