The Beach Boys: Diferenzas entre revisións

'''The Beach Boys''' son un quinteto vocal e instrumental orixinal dosde [[Os Ánxeles|Os Ánxeles]] que popularizou un estilo de [[pop]] coñecido por "Surfing" ou "Hot-Rod". As súas cancións responden a un movemento xuvenil de [[California]] da década de 1960, unha despreocupada forma de vivir que tiña nas praias, os coches, as mozas e o [[surf]] o seu principais sinais de identidade.

Aos 16 anos, [[Brian Wilson]] compartía un dormitorio cos seus irmáns, Dennis e Carl, na súa casa familiar en Hawthorne. Vía ao seu pai, [[Murry Wilson]], tocar o piano e escoitaba atentamente as armoníasharmonías de grupos vocais como [[The Four Freshmen]]. Unha noite tocoulles aos irmáns unha canción chamada "Ivory Tower" e o xeito de cantar as armonías de fondo. Polo seu 16 aniversario regaláranlle un magnetófono de bobina aberta, e aprendeu a facer ''overdubs'' usando as súas voces, as de Carl e as da súa nai. Brian tocaría o piano con Carl e David Marks (un veciño de 11 anos) que usaban guitarras que recibiran como regalos de Nadal<ref name="Stebbins-18">{{cite book | last = Stebbins |first = Jon | coauthor = David Marks | title = The Lost Beach Boy | publisher = Virgin Books | location = London | year = 2007 | page =18 | isbn = 978-1-85227-391-0}}</ref>.

Ao pouco tempo Brian escoitaba avidamente a [[Johnny Otis]] no seu programa da KFOX, a emisora favorita de Carl. Inspirado pola estrutura sinxela e as voces das cancións de [[rhythm and blues]] que escoitaba, cambiou o seu estilo de tocar o piano e comezou a compoñer caniónscancións. O seu entusiasmo interferíu cos seus estudos de música na escola.

As reuiónsreunións familiares puxeron en contacto aos Wilson co seu curmán [[Mike Love]]. Brian ensinoulle armoníasharmonías á irmánirmá de Love, Maureen, e posteriormente Brian, Mike Love e dous amigos actuaron no Hawthorne High School. Brian tamén coñeceu a [[Al Jardine]], un compañeiro do instituto que tocaba a guitarra nun grupo [[folk]] chamado The Islanders.

Brian suxeríule a Jardine formar equipo co seu curmán e co seu irmán Carl. Foi nesas sesións, celebradas no dormitorio de Brian, cando comezou a formarse o "son Beach Boys". Love animou a Brian a compoñer cancións e bautizou á banda como "The Pendletones", unha combinación de "Pendleton", un tipo de camisa de la popular na época, e "tone". Nas súas primeiras actuacións, a banda vestía as pesadas chaquetas de la semellantes ás camisas usadas polos surfistas de South Bay. Aínda que os motivos relacionados co surf destacaban nas súas primeiras cancións, Dennis era o único surfista do grupo.

Coa axuda de Love, Brian rematou a canción e o grupo alugou guitarras, batería, amplificadores e micrófonos. Practicaron durante tres días mentres os pais dos Wilsons tomaban unhas curtas vacacións. En outubro, The Pendletones gravaron 12 tomas de "Surfin'" nas estreitas oficinas dos Morgans (David Marks non estivo presente nas sesións xa que estaba na escola). Fabricouse un pequeno número de sinxelos, e cando os rapaces desempaquetaron entusiasmados a súa primeira caixa cos mesmos, editados a travé do selo Candix Records, sorprendéronse ao ver o seu nome cambiado polo de "Beach Boys". Ao parecer un traballador de promoción, Russ Regan, foixofixo o cambio para relacionar aoo grupo con outras bandas de surf da época.

The Beach Boys formouse en [[1961]], e nese ano, no mes de decembro, saíu o seu primeiro sinxelo, "[[Surfin']]". A canción foi emitida ao pouco tempo polas emisoras KFWB e KRLA, dúas das radios para adolescentes máis influíntes dos [[Os Ánxeles|Ánxeles]]. Foi todo un éxito na costa oeste, chegando ao número 3 no sur de [[California]] e ao 75 nas listas nacionais de [[pop]]<ref>"The Beach Boy Empire" Taylor, Derek. 5 de outubro de 1966. Hit Parader, p13.</ref>. Os seus primeiros éxitos ''Surfin' USA'' ([[1963]]), ''Fun, fun, fun'' ([[1964]]) e ''California girls'' ([[1965]]) falaban sobre unha especie de utopía suburbana adolescente nas praias e arrasaron en todo o país, axudados por arranxos intelixentes e bonitas melodías. O seu primeiro número un alcánzanoalcanzárono en 1964 con ''I Get Around'' e máis adiante repiten en 1965 con ''Help me Rhonda''.