Vestio Alonieco: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
Sen resumo de edición |
Sen resumo de edición |
||
Liña 4:
Todas as illas atlânticas (André Pena) como paraísos naturais que son evócannos o Alén ou "Outro Mundo". Fronte a unha destas illas, ligada a tradicións celtas, nun muro do Lugar da Igrexa en Santo André de Lourizán, noutro tempo, dominante sobre Tambo [Illa sita na outra extrema, fronte a Combarro], na ria de Pontevedra, apareceu xunto a tres aras, achadas encaixadas en muretes do chamado Lugar dá Igrexa, decoradas con suásticas, a unha anepígrafe, as outras consagradas ao '''Deo Vestio Alonieco''', o chamado baixo relevo de Lourizán, do Museo de Pontevedra. Obviar o común sentido en sociolinguística da cláusula "recibiuno cos brazos abertos", merece algo máis que a análise talvez apresurada do epíteto da mencionada divindade que fixo Alfayé :
En principio, pareceríanos razoable o razonamiento, de non esconder Alfayé [lógicamente a representación da imaxe en baixo relevo cos brazos abertos e os polgares sinalando de modo anormal, cara abaixo, ou cara atrás, a máis diso os cornos, e o propio sitio do achado, o mencionado "Lugar dá Igrexa"] un coello na
O deus aparece como un humano cornudo co queixo alongado (ou barba puntiaguda no queixo, como sinala o investigador [[Antonio Blanco Freijeiro]] identificando como dito deus galaico unha escultura atopada en Porcuna (Huelva)<ref>"Las estatuas de PorcunaI, estatuas de guerreros" Boletín de la Real Academia de Historia,1987,405-445[https://docs.google.com/viewer?a=v&q=cache:2l5M6gLiPsIJ:www.cervantesvirtual.com/descargaPdf/las-esculturas-de-porcuna-i-estatuas-de-guerreros-0/+vestio+alonieco+rio+tinto&hl=es&gl=es&pid=bl&srcid=ADGEESh-CZ0qXmam9JE1MdBZlqPmTrBW4igYlyg29UT41FHggBl_xjny5rTEJoq6W0Lh-xI0gFqYgpMSj8kMCmOVeW-9oQcCfT0gTlrOjn3YShvBC0iNJw6oGh7VaRvB2FYOj7r9bK3s&sig=AHIEtbT_LHm0smQXlyh-L-itGZRLxROLyg]</ref>) e brazos en cruz rematados nunhas amplas mans abertas. [[Cuevillas]] foi o primeiro en relacionalo co deus irlandés [[Lugh]] e o seu epíteto "lamfada" (o da man longa) que xunto con dúas esvásticas gravadas nas súas aras veñen a confirmar as características solares desta divindade, xa que ambos rexistros iconográficos (mans longas e esvásticas) adoitan aparecer asociados noutros paralelos europeos que teñen un mesmo significado solar que comparte con Lugh e Cernunnos, deuses célticos tamén solares e cornudos.<ref>"Los pueblos de la Galicia céltica" Francisco Javier González García, Alvaro Arizaga Castro, Ediciones AKAL, 2007</ref>.
'''VESTIO ALONIECO "HOSPEDEIRO ALIMENTADOR (BRIUGÚ BIATACH)" ''' <ref> http://catedra.pontedeume.es/21/catedra2104.pdf</ref>
Imagen2 Á luz do epíteto temático aposto polas aras en dat. s. Deo, "ao Deus", Vestio Alonieco
Liña 15:
VESTIO
'''*Uest-io''' possív., '''"hospedeiro, accomodation provider"''', ie '''*gwest''' sufixo latino '''-ius'''; cf., comparativ. o latim '''hostpit-''', de '''hosti-pot(i)s''', "*protector (E. Losada Badía) dos estranxeiros" > '''hospes''', "hospedeiro, invitado, estranxeiro", o antigo inglés '''giest'''; gótico e holandés '''gast'''; o antigo eslavo '''gost''', e o antigo frísio '''jest''', [''jesthus'', hoxe gasthuis, "hospital"] (Pena).
O ambiente da celta briugaid [obriga de hospedar e alimentar] dispensada polo briugú [hospedeiro] na Terra, correspóndese no Ceo coa hospedaría do Deo Lari Breogo do Alén, de Berobriga, celeste Xerusalén dos Celtas, onde nunca esmorece o lume baixo o caldeiro; o recinto de Deus hospitalario Vestio, Breogo, briugú, sito nunha bicuda illa, abriga, e recibe ofrecendo comida ás benditas animas, ten na terra como contrapunto as hospedarías para alimentar ao peregrino no Camiño e o folkore do Ciclo de Valverde (André Pena) lembrando aos habitantes dos lugares do camiño das catastróficas consencuencias do quebranto da obriga de acorrer ao peregrino.
Liña 23:
Alon-ieco, posiblemente de *al (2), *h₂el- (V.); RB.: Pokorny 26 (50/50), envolvendo no indoeuropeu (ind., iran., phryg, dac., gr., ital., celt., germ., toc.) o concepto de alimentar, engordar, nutrir. al-an* "nútrense, medran" (Lehmann A113); got. al-jan* (1) 3, sw. V. (1), "engordar", (Lehmann A125); W.: germ. *alan, st. V., sich nähren "nutri", Pk 26; ae. al-an, st. V. (6), nähren, hervorbringen; "nutrir, abastecer"] as almas (A. Pena).
Considerando os precedentes parágrafos a imaxe e as aras votadas, non como cre Alfayé en diversos lugares, mais fronte á illa de Tambo, no que os galegos chamamos lugar ["En un lugar de la Mancha"], no Lugar da Igrexa, Lourição, '''Deo''', "a Deus", en dat. de sg., seguido do epíteto temático Vestio Alonieco, concibe a Deus recibindo as almas peregrinas no Ceo os primeiros tempos do cristianismo, nunha Provincia Gallaeciae cristiá dende o 314, como '''Vestio''', "Hospedeiro
Ante os sólidos argumentos expostos (por André Pena), examinado o conxunto con algo máis que fortuito concerto, restaurada á función da imaxe, sendo o correlato da epigrafada ara que [na interpretatio dos primeiros anos do cristianismo] '''invoca como provedor a Deus, Noso Señor, Hospedeiro do Alén e o baixo relevo que o representa recibindo con cornos, brazos abertos, e polgares virados para abaixo''', evidente, fique a insustentável hesitação da Alfayé desvelada e co gato quen queira gato sempre que non pense que lle dan lebre. (A. Pena<ref> http://catedra.pontedeume.es/21/catedra2104.pdf </ref>) rev. 25/02/205.
== Notas ==
{{Listaref}}
| |||