Miguel Solís: Diferenzas entre revisións

Ingresou na Mariña en [[1829]] cunha praza de garda na Real Armada, superando con brillantez os exames de ingreso e permanecendo ata [[1836]], cando tras unha carreira nos bergantíns Guadalete e Perla e no navío Soberano acadou o grao de alférez de navío, e en breve, o de capitán de artillería de mariña. Durante as guerras carlistas pasou ó corpo de terra. Loitou contra o bando carlista en Aragón, onde acadou o grao de capitán e tenente coronel e pola súa actuación posterior en Molina de Aragón (1840) e participou nos [[Baldomero Espartero|levantamentos esparteristas]] de 1840 e 1842, polo que acadou o ascenso a segundo comandante e xusto antes da caída da Rexente María Cristina logrou -por mediación do seu tío e protector, Evaristo San Miguel, por entón capitán xeral de [[Madrid]]- o ascenso a coronel, que non obstante non lle sería recoñecido.

 

 

Miguel Solís encabezou un levantamento liberal en [[1846]], ó mando do Segundo Rexemento de [[Zamora]], que se iniciou en [[Lugo]] o 2 de abril, xa que rexeitara facelo na Coruña para evitar ter que ser o que tivera que arrestar ó xeneral Puig Samper, polo que sentía un aprecio persoal. A este pronunciamento sumáronse tropas de [[Santiago de Compostela]], [[Vigo]] e [[Pontevedra]], as de estas dúas últimas cidades baixo o mando de [[Leoncio Rubín de Celis]]. O día 15 reuníronse en Santiago os presidentes das xuntas locais establecidas pouco atrás para constituír con carácter provisional a Xunta de Goberno de Galicia, da que [[Pío Rodríguez Terrazo]] foi designado presidente e [[Antolín Faraldo]], secretario. Rubín e Solís foron nomeados mariscais de campo, pero a elección de Solís como capitán xeral de Galicia o 22 de abril, co mando supremo sobre todos os exércitos sublevados, provocou que Rubín se retirara da revolta, aínda que segundo algúns autores, e a raíz da súa actuación posterior, é posíbel que xa tivera decidido desvincularse da sublevación.