Invasión musulmá da Península Ibérica: Diferenzas entre revisións

Al-Samh continuou súas conquistas no sur da Galia, contra as poucas cidades da [[Septimania]] aún libres, atacando incluso cidades de outrosdoutros reinos que apoiaban aos visigodos, como Toulouse en 721. Alí foi derrotado e morto polo duque Eudo (ou Eudes), de Aquitania, que foi a socorrer dita poboación.

O exército árabe elixiu alí mesmo como gobernador a Al-Gafiqi (721–722), que levou como puido os restos do exército ata Narbona, evitando o acoso dende a fortaleza de Carcasona, aúnaínda sen conquistar. O Walí de Ifriqiya, Bishr Ubn Safwan, o ratificouratificouno provisionalmente, pero só ocupou o seu posto durante un ano, endurante o que intentou recuperarse da derrota, reorganizando o exército e consolidando a administración de tan enorme territorio. Al-Gafiqi, sennon embargoobstante, volveu a ser nombradonomeado gobernador anos máis tarde, no 730.

No ano 722 o Walí de Ifriqiya nombrounomeou finalmente un novo gobernador, Anbasa ibn Suhaym al-Kalbi, que non continuou as accións militares ata reforzarse internamente. Durante tres anos só realizaronsese realizaron incursións a pequena escala baixo o mando dedos seus subordinados militares. Como anteriormente, o obxectivo inicial foi aumentar seusos ingresos. O califato levaba xa moitos anos gastando diñeiro, e reclamaba que estas campañas non só se autofinanciasen, se nonsenón que reportasen novas sumas á facenda califal.

Para elo, Anbasa subiu de forma importante os impostos sobre a poboación non musulmá (as crónicas falan incluso de que os duplicou). Tamén reforzou o seu poder mediante un control máis directo das zonas que chegaran a acordos con Abd el-Aziz: algunhas viron desaparecer a súa autonomía, e todas aumentaron de forma importante os seus pagos fiscais á facenda árabe.

Con todo estoisto, no ano 724 organizou un forte exército. AúnAínda quedaban sen conquistar algunhas cidades do reino visigodo, agora dirixidas pola aristocracia local. Todas caeron nesta campaña: comenzou con Carcasona, en 724, e acabou en Nimes, punto extremo do dominio visigodo na Galia, en 725. Con elo acabábase a conquista do reino visigodo.

Pero xa antes (nunha data incerta entre 718 e 722, aúnaínda que máis probable esta última) estalara a revolta en Asturias contra os conquistadores, capitaneada polo nobre visigodo Pelayo[[Paio de Asturias|Paio]], que obtivo unha victoria na denominada [[batalla de Covadonga]]. O máis probable é que huberanhouberan escaramuzas e pequenas batallas nesos anos, e a constante conflictividade interna de [[Al-Ándalus]] propiciou a consolidación dun movemento insurreccional na costa do Cantábrico. Ata que no 722, baixo o mandato de Anbasa, conseguiron facer fuxir ao gobernador árabe de Asturias, con sede na cidade costeira deen Xixón, sen que volveran a gobernar os árabes nesa zona, máis ou menos do tamaño e lindes da actual Asturias. Na primeira metade do século foise consolidando paulatinamente o [[reino de Asturias]], ao que seguirían máis tarde a formación de outros núcleos na zona oriental.

É importante destacar que o proceso de conquista non só tivo consecuencias políticas e económicas, se nonsenón que existiu un forte impacto cultural e lingüístico. Diversas tecnoloxías foron levadas á península a través dos árabes, ademais parte do pensamento grego fora asimilado polos árabes que o reintroduxeron. A presenciapresenza de importantes poboacións musulmánsmusulmás, fixeron no terreo lingüístico a arabización do Al-Ándalus.

ademaisAdemais da [[toponimia]] e a influencia sobre o [[idioma mozárabe|romance mozárabe]], todas as linguas romances da península tomaron numerosos [[préstamo léxico|préstamos léxicos]] do [[árabe andalusí]]. CalculaseCalcúlase que no español, o compoñente léxico árabe é o compoñente máis numeroso tras o léxico de orixen latino, sendo unhas 40004.000 as formas léxicas de orixe árabe usadas todavía no español moderno, moitas delas relacionadas coa agricultura (''acequia, aljibe, algodón, alcohol''), a guerra (''adarga, alfanje''), o comercio (''arroba, azumbre'') e as matemáticas (''algoritmo, álgebra'') que tenteñen a súa orixen nesta etapa e que foransese foron consolidando a través dunha evolución ata os nosos días.

Máis notoria aúnaínda é a influencia árabe na [[Influencia do árabe no español#Topónimos de orixen árabe na península ibérica|toponimia da península ibérica]], e incluso nos apelidos antroponímicos derivados de topónimos árabes (Aznar, Alcázar, Alcolea, Alcántara, Bencasim, Benalmadena, etc)...)

Arredor da conquista musulmá existe un certo debate historiográfico, no que confrontaronsese confrontaron diversas lecturas do proceso. Este deriva das inconsistencias xeneradas por información procedente asdas principais fontes dispoñibles, entre as cales temos:

* A [[Crónica bizantina-arábiga]] (743–744), redactada por un autor anónimo aúnaínda que probablemente [[mozárabe]] poucas décadas despois da conquista musulmá.

* Unha crónica latina anónima, coñecida antiga e erróneamenteerroneamente como ''Crónica de Isidoro Pacense'' ou ''[[Crónica Mozárabe]]'' e á que [[E. A. Thompson]] denomina ''Crónica do 754'' por terminar a súa narración no ano 754. Mentras algúns historiadores a datan nese ano, outro a retrasanlevan ataa finais do IX ou principios do X. En calquercalquera caso, e, en palabras de E . A. Thompson enno seu fundamental ''[[Os godos en España]]'' (1969), «por moi pouco digna de fiar que a súa parte narrativa seasexa, non pode ser ignorada». Non obstante, outros (Roger Collins) a consideranconsidérana a principal fonte de información sobre a conquista peninsular, a única contemporánea e a máis fidedigna.

* [[Crónica do moro Rasis]], é decirdicir, de [[Ahmad ibn Muhammad al-Razi]].

As interpretacións máis fieis a estosestes relatos foron criticadas por algúns historiadores como [[Thomas F. Glick]], quen enno seu traballo «[[Cristiáns e musulmáns na España Medieval]]» (1991), poñía en dudadúbida gran parte do relato. PorPola súa parte, [[Ignacio Olagüe]] en «[[A revolución islámica en Occidente]]» (1974) sostensostén que a invasión do século VIII foi un mito, tesistese compartida por Emilio González Ferrín, da Universidade de Sevilla, enna súa «[[Historia xeneral de Al-Andalus]]» (2007). As hipóteses de Olagüe non contan con ningún apoio significativo na historiografía actual;<ref>[http://www.webislam.com/?idt=2373 ''Disparates sobre o Islam en España'']. Artículo crítico de Dolors Bramon, profesora de Estudios Árabes e Islámicos da [[Universidade de Barcelona]], sobre «A Revolución islámica en Occidente» en [http://www.webislam.com/ webislam.com]</ref>xa en [[1974]], [[Pierre Guichard]] sinalaba ao paradoxaparadoxo de negar a conquista árabe e afirmar a «orientalización». A obra de Olagüe foi calificada de «historia ficción» e rexeitada en círculos académicos.<ref>Maribel Fierro, «Al-Andalus no pensamiento fascista español. ''A revolución islámica en Occidente'' de Ignacio Olagüe», en Manuela Marín (ed.), ''Al-Andalus/España. Historiografías en contraste'', Madrid: Casa de Velázquez, 2009.</ref><ref>[[Pierre Guichard]], «Les árabes ont bien envahi l’Espagne. Les structures sociales de l’Espagne musulmane», ''Annales ESC,'' 6, 1974, pp. 1483–1513; ed. en español: «Os árabes sí que invaderon a Península. As estructuras sociais da España musulmá», en Pierre Guichard, ''Estudios sobre historia medieval'', Valencia: Edicions Alfons el Magnànim. Institució Valenciana d’Estudis i Investigació, pp. 27–71.</ref><ref>Alejandro García Sanjuán, «Debate en torno a un episodio clave. Interpretacións encontradas sobre a conquista islámica», ''Andalucía na Historia,'' núm. 4, 2011, pp. 34–35.</ref> Para o historiador [[Eduardo Manzano Moreno]]:

{{cita|O máIs sorprendente da tesistese de Olagüe non é o descabelada e disparatada que resulta. Teorías históricas absurdas e peregrinas producidas por aficionadosafeccionados, publicistas ou, incluso, historiadores académicos, contansecóntanse por decenas ou centenarescentos. Normalmente, soen ser olvidadas coa mesma rapidez coa que provocan un certo revoo inicial. En cambio, a idea de que os árabes invadiron realmente Hispania, aúnaínda que non despertou excesivo eco enno seu momento, parece estar recibindo nos últimos tempos unha renovada atención. A elo contribuíu en parte a súa difusión e discusión en certos de foros de Internet, onde é ben coñecida a preferencia que algúns de seus cultivadores manifestan por todo canto teña que ver tanto con teorías conspirativas, como con aqueloaquilo que poña en cuestión o coñecemento adquirido.<ref>Eduardo Manzano Moreno, «Algunhas reflexións sobre o 711», ''Awraq. Revista de análisis e pensamento sobre o mundo árabe e islámico contemporáneo'', nova época, núm. 3, 2011, pp. 30–20.</ref>}}