Amaro o Peregrino: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
mSen resumo de edición |
Sen resumo de edición |
||
Liña 1:
{{outroshomónimos|Amaro (homónimos)}}
[[Ficheiro:SaintAmaro-SanAmaro.JPG|
'''Amaro''' (coñecido coma
Existen dous personaxes históricos que puideron servir de base para o mito: Un deles foi un penitente francés, Amaro, que no [[século XIII]] peregrinou a [[Santiago de Compostela]] e que á súa volta se estableceu en [[Burgos]], dedicando dende aquela os seus coidados aos doentes pobres e aos peregrinos no [[Hospital del Rey]] (fundado contra o ano [[1195]] por [[Afonso VIII de Castela|Afonso VIII]]). O outro candidato é [[Mauro de Anjou]], discípulo de San [[Bieito de Nursia]], e que fundou o primeiro mosteiro bieito da historia de Francia.
Sexa como for, arredor da figura do Amaro histórico aglutínanse toda unha sorte de tradicións pagás cristianizadas presentes en
Aínda Santo Amaro é hoxe venerado en multitude de ermidas galegas, especialmente no concello ourensán de [[San Amaro]]. Tamén na pequena aldea do concello de [[Castrillón, Asturias|Castrillón]] en Asturias, que leva o seu nome. En Portugal venérase en [[Coímbra]] e [[Viseu, Portugal|Viseu]] onde se lle ofrecen piñas, noces e figos secos; e tamén na parroquia de [[Ponta Delgada, Santa Cruz das Flores|Ponta Delgada]] e en [[Beja]].
Liña 12:
== O periplo de Santo Amaro ==
Segundo relatan as crónicas, Santo Amaro era un nobre pío de Asia que vivía obsesionado coa idea de visitar o [[Paraísos celtas|Paraíso]] Terrenal. Con esta fin, preguntaba a todos os seus hóspedes sobre a maneira máis axeitada de chegar a el. Ao non recibir unha resposta satisfactoria abandonouse á desesperación e ao pranto, até que unha noite Deus se lle apareceu e reveloulle como acadar o seu obxectrivo: Construíndo unha barca e seguindo con ela o camiñar do Sol a través do Océano.▼
▲Segundo relatan as crónicas, Santo Amaro era un nobre pío de Asia que vivía obsesionado coa idea de visitar o [[Paraísos celtas|Paraíso]] Terrenal. Con esta fin, preguntaba a todos os seus hóspedes sobre a maneira máis axeitada de chegar a el. Ao non recibir unha resposta satisfactoria abandonouse á desesperación e ao pranto, até que unha noite Deus se lle apareceu e reveloulle como acadar o seu
Téndose lanzado ao mar, navegou durante sete días e sete noites até chegar á '''Terra Deserta'''. Era esta un país ubérrimo que contaba con cinco cidades habitadas por homes xotos e horríbeis e mulleres moi fermosas. Logo de ter pasado seis meses nesta terra unha voz exhortouno en soños a desleixar esta terra maldita por Deus.▼
▲Téndose lanzado ao mar, navegou durante sete días e sete noites até chegar á
Tras facerse á vela, navegou polo Mar Vermello até que chegaron á '''Fonte Clara''', onde a xente era fermosísima e vivía unha vida prácida que duraba trescentos anos. Amaro ficou en tal lugar durante tres semanas até que unha muller anciá aconsellouno abandonar a illa para non se acostumar á boa vida.▼
▲Tras facerse á vela, navegou polo Mar Vermello até que chegaron á
Unha vez partiron da illa, navegaron durante moito tempo sen saber onde estaban até que divisaron uns barcos que creron que poderían auxilialos. Mais cal sería a súa sorpresa que cando arribaron ás naves atopáronas invadidas por monstros que levaban os cadáveres ás profundidades: Chagaran ao '''Mar Callado'''. Amaro non soubo nese intre como saír do trance, mais daquela aparecéuselle unha muller nunha visión que, acompañada doutras doncelas, dille de verter o contido dos pelellos de viño e aceite ao mar, e despois diso deberían enchelos de ar. Así fixeron os freires e o barco logrou sair do Mar Callado.▼
▲Unha vez partiron da illa, navegaron durante moito tempo sen saber onde estaban até que divisaron uns barcos que creron que poderían auxilialos. Mais cal sería a súa sorpresa que cando arribaron ás naves atopáronas invadidas por monstros que levaban os cadáveres ás profundidades: Chagaran ao
Tres días despois arriban á '''Illa Deserta''', habitada por bestas salvaxes e hostís cara os homes. Aló atoparon un ermitán que lles di que a vida na illa é case imposíbel por mor das bestas que alí moran, que se aniquilan en combate o día de San Xoán, ficando o fedor dos seus cadáveres durante todo o ano. O ermitán forneceunos de todo o que comprían e encomendounos marchar cara Oriente, onde hai unha terra moi fermosa que satisfacería todas as súas necesidades.▼
▲Tres días despois arriban á
Partiron logo cara aquel lugar o día seguinte e chegaron ao seu destino á hora sexta (as tres da tarde). Atopáronse perante un fermoso [[mosteiro]] chamado de Valdeflores, do que saíu a recibilos un freire de de cabelos con canas chamado de Leónites. Este comunica a Amaro que recibira a nova da súa chegada a través dunha '''visión,''' e despois diso deulle instrucións sobre como acadar o Paraíso Terrenal: diríxase coa súa barca cara un peirao onde debe ficar un mes, despois diríxase a un vasto e fragoso val, onde acadará os seus arelos. Tras concluír a súa parola Leónites bótase a chorar, laiándose de ter atopado o home que máis quería neste mundo e que agora vaino abandonar. Pero nese intre chega Baralides, unha muller de vida santa que agasalla a Leónites unha póla da árbore do conforto que é, xunto coa árbore do amor doce, unha das árbores do Paraíso Terrenal. Con iso Leónites fica consolado.▼
▲Partiron logo cara aquel lugar o día seguinte e chegaron ao seu destino á hora sexta (as tres da tarde). Atopáronse perante un fermoso [[mosteiro]] chamado de Valdeflores, do que saíu a recibilos un freire de de cabelos con canas chamado de Leónites. Este comunica a Amaro que recibira a nova da súa chegada a través dunha
Santo Amaro encamiñouse ao lugar indicado por Leonites, onde permaneceu un mes. Unha vez transcorrido este tempo abandonou os seus compañeiros e dirixiuse cara o cobizado Val. Tras procurar durante dous días chega a un mosteiro feminino situado nun cumio e que se chamaba de '''Flor de Donas'''. Alí chegara uns días antes Baralides, que tiña o costume de comungar coas irmás na Pascua de Resurrección, polo [[Nadal]] e na Cinquesma. O santo ficou naquel lugar durante 17 días nos que recibiu instrucións de Baralides para chegar ao Paraíso Terrenal.▼
▲Santo Amaro encamiñouse ao lugar indicado por Leonites, onde permaneceu un mes. Unha vez transcorrido este tempo abandonou os seus compañeiros e dirixiuse cara o cobizado Val. Tras procurar durante dous días chega a un mosteiro feminino situado nun cumio e que se chamaba de
== Santo Amaro no Paraíso ==
Por fin, ambos partiron cara aquel lugar, e tras
O que ollou non puido ser máis encandeante: perante del erguíase un enorme castelo construído con pedras e metais preciosos, con ameas de ouro e torres de rubí así como muros multicores cuxos tixolos por veces eran brancos e por outras de cores zafiro e esmeralda. Amaro achegouse á entrada e petou na porta. No momento o porteiro do castelo sae e dille que o que ten ante os seus ollos é o Paraíso Terrenal, e como ser humano ten prohibida a entrada. O santo pregoulle que lle deixase
A sentinela accedeu e
Santo Amaro prega logo á sentinela que lle deixe entrar. O porteiro, porén, rexéitao e dille que durante a súa breve visión transcorreran 300 anos. Amaro regresa entón ao porto onde deixara aos seus compañeiros e cal foi a súa sorpresa que atopou unha cidade que levaba o seu nome. Tras lles contar a súa historia, os moradores recoñecérono e construíronlle unha casa á beira do mosteiro de Valdeflores, onde viviu uns anos até finar. Foi soterrado xunto a Baralides e a súa sobriña, Bríxida.
==Notas==
{{Listaref}}
== Véxase tamén ==
|