onde <math>T</math> é a profundidade de compensación, <math>H</math> a altura da topografía e <math>\rho</math> a densidade.
Dado que as densidades do interior terrestre non son coñecidas, foron desenroladosdesenvoltos de maneira case simultánea dous modelos. [[Henry Pratt]] propuxo unha profundidade de compensación constante <math>T_0</math>, como consecuencia, as variacións da topografía están asociadas a cambios laterais na densidade. Por outra parte, [[George Biddell Airy|George Airy]] asumiu unha densidade constante, o cal implica unha profundidade de compensación variable.
Actualmente existen tres modelos isostáticos:
=== Modelo de Pratt-Hayford ===
O modelo de Pratt foi desenroladodesenvolto para propósitos xeodésicos por [[John Fillmore Hayford|Hayford]]. O modelo asume unha profundidade de compensación <math>T_0</math> constante. A densidade en ausencia de topografía sería <math>\rho_0</math>. A condición de equilibrio isostásico para unha columna ''i'' será:
Nos continentes:
Liña 40:
=== Modelo de Airy-Heiskanen ===
O modelo de Airy foi desenroladodesenvolto para aplicacións xeodésicas por [[Veiko Aleksanteri Heiskanen|Heiskanen]]. O modelo Airy-Heiskanen é similar ao dun iceberg flotando. En lugar de xeo temos material cortical de densidade <math>\rho_c</math> e en lugar de auga de maior densidade temos material do manto de densidade <math>\rho_m</math>. Se existe unha elevación (como unha montaña) sobre a superficie, debe existir unha correspondente ''raíz'' que se introduce dentro do manto. Como o material cortical é de menor densidade que o material do manto, existirá unha forza de empuxe que equilibre a forza de atracción gravitatoria das montañas. Un mecanismo similar ten lugar por debaixo dos océanos. Como a auga de mar ten menor densidade inducirá unha raíz negativa, é dicir, unha codia máis fina por debaixo dos océanos.
