Resonancia orbital: Diferenzas entre revisións

Contido eliminado Contido engadido
Vivaelcelta (conversa | contribucións)
Sen resumo de edición
Vivaelcelta (conversa | contribucións)
Sen resumo de edición
Liña 1:
Na mecánica celeste, unha '''resonancia orbital''' acontece cando dous corpos que orbitan a outro teñen unha influencia gravitacional regular polo que os seus [[período orbital|períodos orbitais]] están relacionados nunha razón fracción de números enteiros simple.
A resonancia orbital aumenta a influencia gravitatoria mutua, e na meirande parte dos casos non existe unha interacción inestable (a cal deixaría de ser resoante co tempo ao mudar o impulso e as [[Órbita|órbitas]]). Noutros casos a resonancia estabilízase e autocorríxese, permanecendo os corpos na resonancia.
Exemplos de resonancia son a 1:2:4 (número de órbitas completado no mesmo intervalo de tempo) das lúas de Xúpiter [[Ganímedes (lúa)|Ganímedes]], [[Europa (lúa)|Europa]] e [[Ío (lúa)|Io]]; e a resonancia 2:3 entre [[Plutón]] e [[Neptuno]] (Plutón completa 2 órbitas no tempo en que Neptuno completa 3).
Exemplo de resonancia inestable son as lúas de Saturno.
Caso especial de resonancia 1:1 (que produce grandes corpos orbitantes) son as órbitas dos planetas xigantes do sistema solar, que sobreviviron ao expulsar os demais obxectos orbitantes ao Sol na zona da súa órbita arredor do Sol, efecto utilizado para a definición actual de planeta.