Azucre: Diferenzas entre revisións

O '''azucre de mesa''' normalmente consumido corresponde á [[sacarosa]], un [[disacárido]]<ref name=iupac>IUPAC. Compendium of Chemical Terminology, 2nd ed. (the "Gold Book"). Compiled by A. D. McNaught and A. Wilkinson. Blackwell Scientific Publications, Oxford (1997). XML on-line corrected version: http://goldbook.iupac.org (2006-) created by M. Nic, J. Jirat, B. Kosata; updates compiled by A. Jenkins. ISBN 0-9678550-9-8. doi:10.1351/goldbook.</ref> formado por unha molécula de [[glucosaglicosa]] e unha de [[frutosa]], que se obtén frecuentemente da [[cana de azucre]] ou da [[remolacha]]. A sacarosa utilízase para dar un sabor doce ás comidas e na fabricación de confeitos, pasteis, conservas, bebidas alcohólicas e non alcohólicas, entre moitos outros produtos. Como material alimenticio básico, a sacarosa fornece aproximadamente un 13% da enerxía que proporcionan os alimentos. A sacarosa está presente en cantidades limitadas en moitas plantas, ata en varias [[Palmeira (botánica)|palmeiras]], pero a [[remolacha azucreira]] e a [[cana de azucre]] son as únicas fontes importantes para o comercio. Máis do 50% do consumo mundial de azucre obtense da cana de azucre, que crece en climas tropicais e subtropicalessubtropicais. O resto procede da remolacha azucreira, que crece en países templadostemperados e é a fonte principal de azucre para a maior parte de Europa.

Cada día é máis frecuente en pratos e doces preparados atoparse outros azucres diferentes como a [[glucosaglicosa]] ou a [[frutosa]] (pola súa asimilación máis lenta) ou mesturados con [[edulcoranteadozante]]s artificiais.

Orixinalmente, o [[ser humano]] masticabamastigaba a [[cana de azucre]] para extraer oa seusúa dulzuradozura. O cultivo de azucre iniciouse no norestenordés da [[India]] uns 10.000 anos antes de Cristo e no Pacífico Sur uns 6.000 anos antes de Cristo. Outras evidencias arqueolóxicas asocian o cultivo de azucre coa civilización do [[Río Indo|Val do Indo]].<ref name=Robyt-1998>{{Cita libro |nome=J.F. |apelidos=J.F. Robyt |título=Essentials of Carbohydrate Chemistry |editor=Springer Berlin / Heidelberg|lingua=inglés |ano=1998 |mes=outubro |páxinas=400 |isbn=8-0-387-94951-2 |id=Robyt-1998}}</ref> Os indios descubriron a forma de cristalizar o azucre durante a dinastía Gupta cara ao ano [[350]].<ref name=Adas> Adas, Michael (xaneiro de 2001). ''Agricultural and Pastoral Societies in Ancient and Classical History''. Temple University Press. ISBN 1-56639-832-0. Páxina 311.</ref> Os chineses tamén coñecían o proceso de extracción e refinamento da cana de azucre desde tempos remotos.

Durante a revolución agrícola musulmá, os [[árabes]] adoptaron as técnicas de produción de azucre da India e refinaronorefinárono cun sistema de produción máis industrial. Crearon os primeiros enxeños para a elaboración do azucre, con [[Refinaría de azucre|refinarías]], fábricas e plantacións.

No [[século XII]] xa existían na illa de [[Sicilia]] [[muíño]]s para a trituración da cana. Ao redor de [[1390]] creouse unha tecnoloxía máis avanzada que permitiu duplicar o mollo obtido da cana de azucre. Isto fixo posible a expansión económica das plantacións de azucre do [[País Valenciano]] (que antes da chegada do enxeño de azucre, funcionaban coa tecnoloxía de o'' Trapig'' (fabrica de azucre), importada polos árabes),<ref>[http://www.auntirdepedra.com/2011/03/enginys-i-trapigs-de-sucre-de-la-safor.html "Enginys i trapigs de sucre de la Safor"]26/05/2013 {{ca}}</ref><ref>[http://www.histocat.cat/index.html?msgOrigen=6&CODART=ART00501 "103: L'origen de la indústria sucrera a Gran Canària"], de Carles Camp a Fundació d'Estudis Històrics de Catalunya. 26/05/2013.</ref> de [[Andalucía]] e do [[Algarve]]. Ao redor de [[1420]], a produción de azucre estendeuse ás [[Illas Canarias]], [[Madeira]] e asás [[Azores]].