Vicente Blasco Ibáñez: Diferenzas entre revisións

Quixo que a súa vida fose a súa mellor novela e conseguiuno. Militante do partido [[republicano]] desde a súa xuventude, fundou o diario ''[[El Pueblo (diario de Valencia)|El Pueblo]]'' en Valencia, foi deputado en Cortes en diversas ocasións e bateuse en duelo varias veces. Nun destes desafíos estivo a punto de perder a vida, a bala alcanzou a fibela do cinto, gracias ao cal salvose. Tivo amores tempestuosos, e cara [[1909]] viaxou a [[Arxentina]] onde, ademais de crear dúas cidades, [[Nova Valencia]] e Cervantes, impartiu conferencias sobre a historia e a literatura casteláns. Anos despois, cansado da súa vida de colonizador na que recolleu algúns fracasos que non lle son atribuíbles, marchou a [[París]], coincidindo coa chegada ao poder de [[Cánovas del Castillo]] e o inicio da [[Primeira Guerra Mundial]]. Recibiu o encargo persoal do Presidente [[Raymond Poincaré]] de escribir unha novela sobre a guerra. E foi ''Los cuatro jinetes del Apocalípsis'', que cautivou ou público norteamericano e chegou a ser máis lida que a [[Bíblia]] naquel país. Cultivou diversos xeneros dentro da narrativa. Así, obras como ''[[Arròs i tartana]]'', ''[[Canyes i fang]]'' (1902) o ''[[La barraca]]'' (1898), entre outras, pódense considerar novelas rexionais. Ao mesmo tempo, destacan os seus libros de carácter histórico, como ''[[Mare Nostrum (Blasco Ibáñez)|Mare Nostrum]]'', ''Los cuatro jinetes del Apocalípsis'' (1916), ''El Papa del Mar'', ''A los pies de Venus'' ou de carácter autobiográfico como ''La maja desnuda'', ''La voluntad de vivir'', ''La catedral'', fresco detallado dos manexos eclesiásticos da [[Catedral de Toledo]], e sobre todo ''[[Los argonautas]]'', onde mestura a súa propia biográfia coa historia da colonización española de [[América]].

 

 

Ingresou con 21 anos na masonería o 6 de febreiro de [[1887]] e adoptou o nome simbólico de Danton. Formou parte da Loxa Unión núm. 14 de Valencia e posteriormente da loxa Acacia núm. 25.