Sergei Eisenstein: Diferenzas entre revisións

En 1925 puxo en práctica as súas teorías na súa primeira grangrande obra, ''[[Stachka]]'' (''Стачка''), se ben el mesmo considerou que fracasara á hora de facer fluír as emocións dos espectadores, e que era demasiado teatral. Incautouse da única copia que había da película, e non se puido volver distribuír ata despois da súa morte, se ben xa fora exhibida en Occidente, e obteraobtivera o premio na [[Exposición Universal de París (1925)|Exposición Uiversal]] de [[París]] de 1925.

Ó chegaren a [[Odessa]], buscou ósos superviventes dado masacre, e incluso localizou os debuxos dun francés que fora testemuña do ocorrido. Reescribiu o guión e realizou diversos intertítulos para dirixir a acción. Malia que os medios eran escasos, obtiveron resultados asombrosos grazas a unha serie de experimentos técnicos como pantallas proxectantes, fotografía desenfocada ou plataformas móbiles. Eisenstein monta a película con 1290 planos, combinados con xenial mestría mediante unha montaxe rítmica. Os movementos de cámara son escasísimos (só realiza algúns [[travelling]]s) porque os considera innecesarios, xa que o movemento está determinado pola acción e pola montaxe. Destaca a escena da escalinata, con 170 planos, na que o pobo é brutalmente agredido polas forzas tsaristas, onde crea un tempo artificial, que fai que a secuencia dure case 6 minutos. Prescindirá de simbolismos intelectuais, e cunha espléndida fotografía, na que a masa se converte na auténtica protagonista da obra, acaba por ser considerada a primeira obra mestra do cine soviético.

Dez anos despois da súa última obra dirixe ''Aleksandr Nevski'', que conta as andanzas deste heroe nacional ruso, que derrotou ósos teutóns no século XIII. Nela volve facer gala da súa mestría para a montaxe. A protagonista volve ser unha soa persona, non a masa, e desaparece o seu vigoroso estilo [[documental]] para ser substituído por unha delicada reconstrución da historia.

A comezos dos anos corenta proxectou unha ampla triloxía sobre a figura de Ivan Grozni, o tsar [[Iván IV de Rusia|Iván o Terrible]]. Presenta o drama do tsar como a materialización das contradicións dun político crente, fiel e ortodoxo, que se ve obrigado a enfrontarse coa Igrexa rusa que non quere perder os seus privilexios feudais. A imaxe que presenta Eisenstein deste tsar torturado, que se cuestiona se o poder provén de Deus ou do pobo, desgusta ósos dirixentes comunistas soviéticos, e despois de recibir o Premio Stalin polo primeiro capítulo, a segunda e terceira parte, que pensaba rodalas en color, son prohibidas. Eisenstein falece caído en desgraza.

Os seus ensaios literarios cinematográficos e asos súasseus dotes como orador, tendo en conta que falaba alemán, inglés e francés, fixeron que exerceraexercese unha grangrande influencia sobre a teoría cinematográfica da época.