Análises moleculares de ADN: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
m →Caracteres moleculares nas plantas: a árbore |
m →Caracteres moleculares nas plantas: ligazón |
||
Liña 64:
* ''Sitios de restrición do ADN do cloroplasto'' tomado por métodos de mapeo de sitios de restrición. Foi moi utilizado nos '80 e segue sendo un bo método para especies que diverxiron recentemente. Para taxóns máis distantes o método faise máis difícil, xa que se acumulan moitas mutacións. A variación dos sitios de restrición é maior entre especies que dentro de una mesma especie, pero dentro das especies xa hai variación, polo que tamén é útil para documentar historia das poboacións nunha especie.
* ''Xene cloroplastídico'' ''rbcL''. Moitos sistemáticos de plantas fixeron un esforzo comunitario para xerar unha gran base de datos de secuencias do xene do cloroplasto chamado ''rbcL''. Este xene codifica para a subunidade grande da encima [[RuBisCO]], que é o aceptor de carbono máis importante en todos os eucariotas fotosintéticos e nas cianobacterias. É coñecida a estrutura secundaria do xene, polo que cada aminoácido da subunidade pode ser asignado á súa correspondente secuencia de ADN do xene. O xene foi elixido porque é practicamente universal en todo o reino das plantas (exceptuando só as plantas parasitas), é o suficientemente longo (1428 pares de bases), non presenta problemas de aliñación, e como é parte do cloroplasto está presente en moitas copias en cada célula. O entusiasmo por secuenciar ao ''rbcL'' recibiu un empuxe coa xenerosidade de Gerard Zurawski, que deseñou un set de [[cebador|primers]] de PCR que distribuíu gratuitamente a calquera que llo pedise. As [[árbore filoxenética|árbores filoxenéticas]] feitas con estas secuencias de ''rbcL'' tiveron unha enorme influencia na nosa visión das relacións dentro das anxiospermas, e os sistemas de clasificación actuais como o APG, [[APG II]] e o APW fan referencia a eles continuamente. En particular faise moita referencia ao traballo de Chase ''et ao.'' publicado en 1993 no ''Annals of the Missouri Botanical Garden'', que xerou unha filoxenia para todas as plantas con semente usando 499 secuencias de ''rbcL''. As árbores filoxenéticos publicados non eran os máis curtos posibles, algunhas secuencias terminaron sendo en realidade pseudoxenes, e familias enteiras foron representadas por unha soa secuencia, entre outros problemas. Análises subseguintes desta base de datos de 499 taxóns atopou numerosas árbores filoxenéticos distintos igualmente curtos, moitos deles moi diferentes dos presentados nesa publicación (Rice ''et al.'' 1997). Noutras palabras, os resultados deben ser interpretados con precaución, punto que os autores da publicación orixinal recoñeceron. Aínda así a árbore filoxenético de Chase ''et al.'' é moi citado e foi tomado como punto de partida por moitos proxectos de investigación.
Unha das limitacións do ''rbcL'' como marcador filoxenético é a súa taxa de mutacións baixa. A proteína que codifica é moi definida ao nivel dos aminoácidos que codifica, e as mutacións non adoitan sobrevivir. Por tanto o xene ''rbcL'' non é útil para inferir relacións filoxenéticas entre xéneros moi emparentados. Para iso utilizáronse outros xenes cloroplastídicos.
| |||