Fidalguía: Diferenzas entre revisións

Christiane Stallaert páx 72[http://books.google.es/books?id=VL3t5uEW6nsC&pg=PA72&lpg=PA72&dq=%22hidalgu%C3%ADa+universal&source=web&ots=ot_V0TRCQz&sig=UgWgLtui457x6KgEVH3p-JKuT9k&hl=es&sa=X&oi=book_result&resnum=9&ct=result#PPA72,M1]</ref>, cántabros e até un 80% dos asturianos eran fidalgos mentres que na GaliciaGaliza, no [[Catastro de Ensenada]] só aparecian 10935 fidalgos, menos do 1% da poboación.

A formación da fidalguía característica de Galiza tivo lugar no [[século XVI]] ligada ao fenómeno dos [[foro]]s: [[escudeiro]]s, cregos e funcionarios investían os seus capitais para convertérense en arrendatarios dos dereitos dos mosteiros, que posuían a maioría da terra na GaliciaGaliza. Desta maneira, os fidalgos exerceron durante 4 séculos como intermediarios, cobrandolles aos labregos e dándolle parte ao clero. O fenómeno de acumulación foi relativamente rápido e non exento de coaccións.<ref>Enciclopedia Galega: Vol. XVII, páx 106. Hidalguía</ref>

Esta transferencia de capitais vese no feito de que, segundo salienta Juan E. Gelabert, en Santiago en [[1588]] o 13% da riqueza pertencía aos fidalgos e o 39% aos mercaderes, mentres que en [[1635]] o reparto era 43%-10%. Estes primeiros foreiros engrandeceron os seus patrimonios , estabeleceron [[morgado]]s e procuráronse por todos os medios posíblesposíbeis a obtención dunha carta de fidalguía que confirmaba o seu ascenso social e os eximía de pagaren [[tributo]]s directos.