Longobardos: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
Rávena |
|||
Liña 21:
A principios do ano [[568]], tras pasar a fronteira do [[Friúl]], máis de 200 000 longobardos e os seus aliados invaden chaira do [[Río Po|Po]] mais, unha vez na península, chocan logo coas obras defensivas que rodean as cidades así como numerosas fortalezas romano-bizantinas. Tamén, como todo pobo bárbaro, os Longobardos prefiren o campo ás cidades e constrúen residencias rurais na fértil chaira do Po (as ''[[salae]]''), postas baixo a dependencia dunha das ''[[farae]]'' (do [[lingua xermánica|xermánico]] ''fara'': ''banda''). Vivir en comunidade lonxe das cidades debía seguramente impedir unha asimilación rápida entre a numerosa poboación romana e preservar a cohesión nacional longobarda así como as calidades guerreiras dos seus homes.
Teñen lugar numerosos cercos, longos e difíciles tanto para os cercados como para os cercadores, mentres que unha parte da poboación italiana foxe cara o nordeste, a [[Venecia]] e cara a costa [[Liguria|lígur]] (rexión de [[Xénova]]). Finalmente, os longobardos apodéranse da cidade de [[Pavía]] ([[572]]) pero [[
Despois dos asasinatos de Alboíno ([[572]]) e do seu sucesor [[Cleph]] en [[574]], os longobardos suprimen a realeza -feito único para esta época- e fican sen rei durante dez anos, errando en bandas máis ou menos rivais a través de toda a península que someten a un baño de sangue e lume, dirixidas por trinta e cinco xefes militares, os «Duques». A organización da realeza longobarda en Italia, que ía durar ata a conquista franca de [[Carlomagno]], ten as súas bases probablemente durante este período de [[anarquía]]: a coroa foi atribuída polos duques a un de entre eles, por elección.
Liña 32:
Un conflito entre tres poderes caracteriza a historia do reino longobardo en Italia: o poder de Roma, sé apostólica; o poder bizantino, reliquia da tentativa de reconquista de [[Occidente]] emprendida polo xeneral [[Belisario]] baixo o reinado de [[Xustiniano]], e o poder des reis longobardos. Tamén, a situación política da península nunca foi realmente estábel baixo este últimos.
Contra Bizancio, os longobardos conquistan de primeiras as posesións meridionais que se converten nos ducados de [[Ducado de Spoleto|Spoleto]] e de [[Ducado de Benevento|Benevento]] en [[570]] e [[571]]. Despois dunha tímida tentativa de reconquista imperial levada a cabo en [[590]], os longobardos toman logo [[Xénova]] (baixo Rotario, en [[650]]). O [[exarcado de
Nos séculos [[século VII|VII]] e [[século VIII|VIII]], as relacións dos longobardos coa [[Igrexa Católica Romana|Igrexa romana]] e, durante un período máis curto, coa aristocracia romana, son pésimas.
Roma, en principio oficialmente vinculada ao exarcado de
Axilulfo foi o primeiro soberano longobardo a se converter á [[ortodoxia]] non sen comportar vivas resistencias ao seo do seu pobo. Os seus sucesores, en efecto, volven logo á herexía ariana e o rei ariano Rotario confisca os bens romanos do seu reino. O rei Ariperto ([[653]]–[[661]]) converteuse ao catolicismo pero decide ligarse á Igrexa de [[Aquilea]] que rexeita a autoridade papal sobre o Friúl. O rei [[Perctarito]] é o que ao final instala a ortodoxia romana no reino, sen que por iso mellorasen notoriamente as relacións políticas longobardas con Roma. En [[698]] ten lugar un acercamento baixo o reinado do rei [[Cuniperto]]: un concilio pon fin ao cisma de Aquilea e os bens de Roma son restituídos. [[Liutprando]], no seu soño de gobernar toda a península italiana, aproveitouse dos diverxencias entre Roma e Bizancio, daquela iconoclasta, para intentar facerse con
Finalmente, Roma vólvese cada vez máis cara os francos contra os longobardos que eran cada vez máis ameazadores, en principio sen éxito co Papa [[Gregorio III, Papa|Gregorio III]], en [[739]] – [[740]]. Con todo, o sucesor deste último, [[Zacarías, Papa|Zacarías]], decide apoiar a familia [[Carolinxios|carolinxia]] cando esta última usurpa a realeza ao último rei franco [[merovinxio]], [[Khilderico III]]: este acontecemento maior fai envorcar as relacións entre longobardos e francos. Despois da toma de
O último rei dos longobardos foi ''Desiderius'', ou [[Desiderio|«Desiderio»]], que reina ata marzo de [[774]]. Este soberano de temperamento indeciso tenta contrerestar a influencia franca acercándose ao [[ducado de Baviera]]. En [[772]], [[Carlomagno]] responde á chamada de axuda do papa Estevo II, ameazado por Desiderio, e intervén en Italia na primavera de [[773]]. Toma Pavía en marzo de 774 tras un cerco difícil pero nunha conquista rápida e sen resistencia notábel, poñendo así fin ao reinado de Desiderio e ao dominio longobardo sobre Italia. A falta de cohesión entre os diferentes duques longobardos é unha das principais causas das súas tres derrotas conta os francos.
Liña 121:
== Véxase tamén ==
*[[Exarcado de
*[[Estados Pontificios]].
*[[Ducados longobardos]].
| |||