Lingua támil: Diferenzas entre revisións

Considérase que no século VIII rematou a evolución do támil antigo ao medio<ref name="Lehmann 1998 75"/>, caracterizándose por unha serie de cambios fonolóxicos e gramaticais. En termos fonolóxicos as mudanzas máis importantes foron a virtual desaparición do fonema aytam (ஃ), <ref>Kuiper, F. B. J. (1958), "Two problems of old Tamil phonology",''Indo-Iranian Journal'' 2 (3): 191–224</ref>, a fusión das nasais alveolares e dentais<ref>{{Harvnb|Meenakshisundaran|, T.P. (1965|), ''A History of Tamil Language'', Poona: Deccan College, pp=. 132–133}}</ref> e a transformación da consoante oclusiva alveolar nunha consoante rótica<ref>{{Harvnb|Kuiper|1958|pp=213–215}}</ref>. Gramaticalmente o cambio máis importante foi a emerxencia dun presente de indicativo a partir do verbo ''kil'' (கில்) "ser posible" ou "acontecer" que se utilizaba en támil antigo como un marcador de aspecto para indicar que unha acción duraba moi pouco en combinación cun marcador de tempo como ''ṉ'' (ன்), en támil medio este uso evolucionou nun marcador de presente de indicativo, – ''kiṉṟa'' (கின்ற)<ref>{{Harvnb|Rajam|1985|pp=284–285}}</ref>.