Also sprach Zarathustra: Diferenzas entre revisións

Ademais de continuar con temas da súa doutrinan nos discursos, tamén compón cancións , nas cales expresa a dúbida de conseguir un obxectivo de autosuperación. Son cancións nas que manifesta que a solución a ese estado encóntrase na vontade, aínda que tamén expresa o amor que sente. A personalidade do protagonista vaise perfilando cada vez máis, precisamente mediante o rasgo de sentirse poeta; por un lado chega a entender que as comparacións e a linguaxe que emprega son propias dos poetas, e por outro, manifesta a contradición de sentirse fastíado deles polo feito de que se sente un espírito libre. Nas Illas Afortunadas segue cos seus discursos e desenrola o concepto da [[vontade de poder]]. Isto explicao como a forza dinámica que fai que o home se poña en movemento e se supere tendo en consideración o intercambio de [[obediencia]] e mandato. Do contido dos seus discursos son destacables os que tratan sobre os compasivos, os sacerdotes, os virtuosos, etc, e en canto a forma do discurso ensina temas como a superación de si mesmo, os sublimes, o país da cultura,o inmaculado coñecemento, os deuses, os poetas, etc.

Na cuarta parte a acción faise máis complexa e máis novelesca no sentido clásico do termo. O autor comeza narrando como o protagonista se queda nas montañas desfrutando da soidade e do tempo de moitos meses e anos que fan del un ancián cuxos cabelos tornan brancos. A [[felicidade]] de Zaratrusta expresada ao final da terceira parte pode conducir a pensar que dese modo e nese momento remataría a obra, con todo, o autor non parece satisfeito e segue narrando o que pasa dentro do protagonista despois dese momento que non parece movelo máis alá do anhelo de regresar outra vez xunto aos homes, pero si a necesidade de falar de si mesmo e da súa doutrina. Zaratrusta está cheo de felicidade e quere servir de atractivo para que sexan os homes quen veñan xunto del e non ao revés, como fora ata agora. Sobe entón a unha montaña a realizar a ofrenda do mel e ao día seguinte encóntrase co adiviño e escoita o grito de socorro do home superior , a cuxo encontro se pon en camiño en contra da opinión do propio adiviño. Na marcha de cara o lugar de onde procede o grito atópase con diferentes homes aos que invita a que o vaian visitar durante a noite na cova. En primerio lugar encóntrase cuncunha CORTEJOcorte nona que viaxan os dous reis que queren velo, pois non se deixaron influenciar polo pobo e buscaban tamén a ese ser que é mellor que eles; logo ao concienzudo do espiríto que manifesta que se sente seguidor de Zaratrusta; logo ao [[mago]] a quen invita a súa cova; ao xubilado, un acián que busca ao verdadeiro Zaratrusta; ao último Papa, que non ten nada que facer despois de que Deus morrese e busca ao Zaratrusta máis piadoso de todos os ateos; ao máis feo dos homes que matou a Deus e lle agradece a Deus o seu desprezo pola compaixón; ao mendigo voluntario que deixou as súas riquezas para servir aos pobres e para quen Zaratrusta é o único home que admira; a súa propia sombra na que recoñece a eliminación dos seus valores periclitados, pero tamén a desorientación a que pode levalo o exceso de autonomía. No camiño de regreso escoita o grito que sae da súa cova e ve a todos os que encontrou pola mañá en dirección ao lugar do cal procede o grito e saludanse. Dentro todos xuntos, incluidos os animais e un asno, celebran a cea. Nela mediante vinte discursos, fálalles aos seus comensais sobre a realidade do home superior e termina aconsellándolles que se superen aínda máis. É a última celebración con todos os homes superiores antes de abandoar por terceira vez as montañas. Zaratrusta sae da súa cova. O mago cantan a canción da melancolía; atopándose Zaratrusta fóra, os invitados falan da [[ciencia]] para ramatar por enfrontarse a el e rirse del unha vez que regresou e se atopara con eles dentro. O viaxeiro, a sombra de Zaratrusta, pídelle que se quede e ponse a tocar ca arpa a canción entre fillas do deserto, a festa segue co [[espertar]]. Logo ocorre o inesperado: despois do ambiente de festa sae da cova, atopándose a volta con que todos os convidados están adorando ao asno e en plena noite decide expulsalos do lugar. Entón, acompañado da lira, recita a canción do noctámbulo, na que glorifica a ley do eterno retorno do idéntico. Pola mañá espera a chegada do gran melodía coa felicidade e a esperanza de atopar aos compañeiros adecuados. Coa narración do capítulo sobre [[o sinal]] Zaratrusta abandoa a cova.

O personaxe máis importante desta obra é o [[protagonista]], Zaratrusta ; a relación que este mantén cos demais limítase a unha acción que se centra nunha actividade dirixida por el e na que os seus discípulos, amigos ou compañeiros limítanse a mostrar unha actitude meramente pasiva ao longo da maior parte do argumento. Por outro lado, entre os personaxes débese ter en conta ós animais, cuxa actividade é máis activa en ocasións cá doutros personaxes humanos.

===Os animais===

===Ligazóns externasBibliografía===

*{{Cita libro |título= Así habló Zaratrusta|nome= Friedrich|apelidos= Nietzsche|ligazónautor=[[Friedrich Nietzsche]]|ano=2008 |editor=Ediciones Cátedra(Grupo Anaya,S.A.) |localización=Madrid |isbn=978-84-376-2502-7 |páxina= |páxinas= |dataacceso=3 de marzo de 2014 |url=}}