Also sprach Zarathustra: Diferenzas entre revisións

Na cuarta parte a acción faise máis complexa e máis novelesca no sentido clásico do termo. O autor comeza narrando como o protagonista se queda nas montañas desfrutando da soidade e do tempo de moitos meses e anos que fan del un ancián cuxos cabelos tornan brancos.A [[felicidade]] de Zaratrusta expresada ao final da terceira parte pode conducir a pensar que dese modo e nese momento remataría a obra, con todo, o autor non parece satisfeito e segue narrando o que pasa dentro do protagonista despois dese momento que non parece movelo máis alá do anhelo de regresar outra vez xunto aos homes, pero si a necesidade de falar de si mesmo e da súa doutrina. Zaratrusta está cheo de felicidade e quere servir de atractivo para que sexan os homes quen veñan xunto del e non ao revés, como fora ata agora. Sobe entón a unha montaña a realizar a ofrenda do mel e ao día seguinte encóntrase co adiviño e escoita o grito de socorro do home superior , a cuxo encontro se pon en camiño en contra da opinión do propio adiviño. Na marcha de cara o lugar de onde procede o grito atópase con diferentes homes aos que invita a que o vaian visitar durante a noite na cova. En primerio lugar encóntrase cun CORTEJO no que viaxan os dous reis que queren velo, pois non se deixaron influenciar polo pobo e buscaban tamén a ese ser que é mellor que eles; logo ao concienzudo do espiríto que manifesta que se sente seguidor de Zaratrusta; logo ao [[mago]] a quen invita a súa cova; ao xubilado, un acián que busca ao verdadeiro Zaratrusta; ao último Papa, que non ten nada que facer despois de que Deus morrese e busca ao Zaratrusta máis piadoso de todos os ateos; ao máis feo dos homes que matou a Deus e lle agradece a Deus o seu desprezo pola compaixón; ao mendigo voluntario que deixou as súas riquezas para servir aos pobres e para quen Zaratrusta é o único home que admira; a súa propia sombra na que recoñece a eliminación dos seus valores periclitados, pero tamén a desorientación a que pode levalo o exceso de autonomía. No camiño de regreso escoita o grito que sae da súa cova e ve a todos os que encontrou pola mañá en dirección ao lugar do cal procede o grito e saludanse. Dentro todos xuntos, incluidos os animais e un asno, celebran a cea. Nela mediante vinte discursos, fálalles aos seus comensais sobre a realidade do [[home superior]] e termina aconsellándolles que se superen aínda máis. É a última celebración con todos os homes superiores antes de abandoar por terceira vez as montañas. Zaratrusta sae da súa cova. O mago cantan a canción da melancolía; atopándose Zaratrusta fóra, os invitados falan da [[ciencia]] para ramatar por enfrontarse a el e rirse del unha vez que regresou e se atopara con eles dentro. O viaxeiro, a sombra de Zaratrusta, pídelle que se quede e ponse a tocar ca arpa a canción entre fillas do deserto, a festa segue co [[espertar]]. Logo ocorre o inesperado: despois do ambiente de festa sae da cova, atopándose a volta con que todos os convidados están adorando ao asno e en plena noite decide expulsalos do lugar. Entón, acompañado da lira, recita a [[canción do noctámbulo]], na que glorifica a ley do eterno retorno do idéntico. Pola mañá espera a chegada do gran melodía coa felicidade e a esperanza de atopar aos compañeiros adecuados. Coa narración do capítulo sobre [[o sinal]] Zaratrusta abandoa a cova.

==EspacioTempo e espacio da obra==

Hai un personaxe real que é a referencia do contido fundamental da obra que constitúe a doutrina do protagonista. Se así fora, detrás de Zaratrusta pódese identificar tanto ao autor como a persoa da historia que otorga o fundamento filosófico da obra. Trataríase dun filósofo da antigüidade grega, cuxo pensamento Nietzsche coñece ben a consecuencia da súa actividade inicial como investigador.