Søren Kierkegaard: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
Engado información |
mSen resumo de edición |
||
Liña 23:
O pai de Kierkegaard morreu o 9 de agosto de 1838, a idade de 82 anos. Antes de falecer, pediulle a Søren que se fixera pastor. A vida relixiosa de seu pai influíu profundamente en Søren, e sentiuse obrigado a cumpriro seu desexo. Dous días despois, o 11 de agosto, Kierkegaard escribiu: «Meu pai morreu o mércores.Desexei moito que vivira uns poucos anos máis e vexo a súa morte como o último dos sacrificios que fixo por min; ...morreu por min có fin de que, de ser posible, poida convertermeaínda en algo. De todo o que herdei del, o seu recordo, o seu transfigurado retrato... é o máis prezado para min, e terei moito coidado de preservar a súa memoria escondida a salvo do mundo».
Kierkegaard asistiu á Escola de Virtude Cívica, sobresaíndo en latín e historia. Continuou estudando teoloxía na Universidade de [[Copenhague]], pero estando alí inclinouse máis a filosofía e a literatura.Na universidade, Kierkegaardescribiu a su disertación, Sobre o concepto de ironía en constante referencia a Sócrates, a cal foi considerada polos expertos da universidade coma un traballo notable e ben pensado, aínda que mencionaron que se excedía lixeiramente no literario para ser unha tese filosófica. Kierkegaard graduouse o 20 de octubre de 1841 con un MagistriArtium, que hoxe en día correspondería a un PhD. Coa herdanza familiar Kierkegaard puido financiar a súa educación,os seus gastos e varias publicacións das súas primeiras obras.
Outro importante aspeto da vida de Kierkegaard (quizá o que mayor influencia exerceu na súa obra) foi a ruptura do seu compromiso con Regine Olsen (1822—1904). Kierkegaard conoceu a Regine o 8 de maio de 1837 e sentíuse inmediatamente atraído por ela, igual que ela por él. Nos seus Diarios Kierkegaard escribiu acerca do seu amor por Regine.
Liña 29:
Pouco despois a parella saiu do país, tras producirse o nomeamento de Schlegel como gobernador das Indias Occidentales Danesas. Para cando Regine volveu, Kierkegaard morrera. Regine Schlegel viviu ata 1904 e tras a súa morte foi enterrada preto de Kierkegaard no Assistens Kirkegaard de Copenhague.
No final da súa vida, Kierkegaard viuse no núcleo de axitadas controversias, sobre todo coa iglesia luterana danesa, á que consideraba mundana e corrupta. Os seus últimos traballos, como A enfermidade mortal (1849), reflexan unha idea cada vez máis pesimista do cristianismo que enfatiza o sufrimiento como esencia da verdadeira fe. Tamén redoblou os seus ataques, dirixidos contra a moderna sociedade europea, que denunciou na A era actual (1846) pola súa falta de paixón e os seus valores cuantitativos. A tensión producida polos seus numerosos escritos e as controversias nas que participou, minaron pouco a pouco a súa saude; en octubre de 1855 desfaleceuse na rúa e morreu o 11 de novembro de 1855 en [[Copenhague]].
=='''Pensamento'''==
Kierkegaard foi considerado filósofo, teólogo, pai do existencialismo, crítico literario, humorista, psicólogo e poeta. Dúas das súas ideas máis coñecidas son a subxetividade e o salto da fe.O salto da fe é a súa concepción de como un individuo cree en [[Deus]], ou como unha persoa actúa no amor. Non é unha decisión racional. Ademais consideraba que tener fe era ó mesmo tempo ter dudas. Así, por exemplo, para ter verdadeira fe en Deus, un tamén tiña que dudar da súa existencia; a duda é a parte racional do pensamento da persoa, sen ela a fe non tería unha sustancia real. A duda é un elemento esencial da fe, un fundamento.
Kierkegaard tamén resaltou a importancia do eu, así como a relación entre o eu e o mundo, fundamentado na reflexión e a introspección do eu.
Kierkegaard discute principalmente a subxetividade en relación cós asuntos relixiosos. Argumenta que a duda é un elemento da fe e que é imposible conseguir ninguna certeza obxetiva acerca de doutrinas relixiosas tales como a existencia de Deus ou a vida de Xesucristo. O máximo que un pode esperar sería a conclusión de que é probable que as doutrinas relixiosas sexan certas, pero si unha persona crera estas doutrinas só no grado en que é probable que sexan certas, el ou ela non sería verdadeiramente relixioso. A fe consiste na relación subxetiva de total compromiso con tales doutrinas.
| |||