Cervexa: Diferenzas entre revisións

No Neolítico (desde 8000 anos a.C.), o ser humano descubriu o cultivo de cereais, e de seguido a fermentación por azar. A cervexa prehistórica, a miúdo composta de cebada, entrou na alimentación normal posibelmente desde que se cultivou o orxo -o que está testemuñado para Mesopotamia desde o IX milenio a.C.-, e sabemos, documentalmente, que a preparación de cervexa se coñece desde o IV milenio a.C. Era consumida en familia e usada como medio de pago en [[Babilonia]], onde aparece citada no [[Código de Hammurabi]], un dos textos xurídicos máis antigos. Foi bebida dos deuses en [[Exipto]]. Na antiga [[Grecia]] e en [[Roma]] era só bebida de pobres, mentres o [[viño]] o era dos deuses e do pobo en xeral. Porén era a bebida fina para os pobos do Norte, [[celta]]s e [[Pobos xermánicos|xermanos]]. A preferencia polo viño reafírmase na [[Europa]] [[Cristianismo|cristiá]], no inicio da [[Idade Media]], especialmente desde que o [[concilio de Aquisgrán]] de [[816]] animou a viticultura episcopal e monástica a fin de garantir a celebración da [[eucaristía]]. Houbo que esperar ata arredor do [[século XI]] para que a elaboración de cervexa retomase importancia, en particular en [[Baviera]], no sur de [[Alemaña]]. Moi logo, sobre o [[século XII]], algúns mosteiros (p. ex. en [[Bélxica]] e [[Baviera]]) especializáronse na preparación de cervexa, que bebía a poboación en lugar dunha auga a miúdo non potábel. No ano [[1516]], o duque [[Guillerme IV de Baviera]] redactou a primeira lei que fixaba que se entendía exactamente por cervexa. Esta [[Lei da pureza de 1516|lei de pureza da cervexa]] (Reinheitsgebot) establecía que unicamente podería utilizarse auga, malta[[malte]] de cebada e lúpulo para elaborar a cervexa.